Filharmonia im. Romualda Traugutta

ARTYŚCI

współpracujący z Filharmonią

Ars Nova

Ars Nova - zespół instrumentów dawnych Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego istnieje od 1981 r., kieruje nim Jacek Urbaniak. Ars Nova specjalizuje się w muzyce europejskiej i polskiej XIII-XVI wieku i należy do czołowych grup tego rodzaju w Polsce. Zespół występował w najważniejszych salach koncertowych w kraju i za granicą. Ars Nova nagrywa swój repertuar dla Polskiego Radia , do TV i na płyty.

Do najważniejszych osiągnięć fonograficznych zespołu należy nagranie dzieł wszystkich Mikołaja z Radomia, Piotra z Grudziądza, utwory z XV wieku z rękopisu Krasińskich, premierowe nagrania wielu dzieł muzyki polskiego średniowiecza i renesansu. Zespół otrzymał nagrodę fonograficzną FRYDERYK '96 .Zespół współpracował z wybitnymi polskimi śpiewakami : Andrzejem Hiolskim, Jerzym Artyszem i Jadwigą Rappe sięgając wówczas po utwory nowszej muzyki polskiej. Ars Nova ma także w repertuarze utwory współczesne i ludowe wykorzystujące oryginalne brzmienie instrumentów dawnych.

 

 

 

Jerzy Artysz

Wybitny śpiewak (baryton), urodzony 18 listopada 1930 r. w Sochaczewie. Studiował śpiew na Wydziale Wokalnym i grę na skrzypcach na Wydziale Instrumentalnym w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Klasę śpiewu ukończył z wyróżnieniem pod kierunkiem prof. Marii Halfter (1959). Studia wokalne kontynuował w Mediolanie u Marii Carbone-Rossini. Jest laureatem międzynarodowych konkursów wokalnych w Moskwie (1957), Tuluzie (1959) i Genewie (1960).

 

Debiutował jeszcze jako student na łódzkiej scenie operowej, gdzie występował w latach 1958-1963. W 1964 r. związał się z Teatrem Wielkim w Warszawie. Po 26 latach rozluźnił swoje kontakty ze sceną warszawską, skupiając się na pracy pedagogicznej za granicą. Nie przerwał jednak współpracy z Teatrem Wielkim, powracając tu gościnnie jako Jakub w "Manekinach" Zbigniewa Rudzińskiego. Współpracował także jako śpiewak i reżyser z Warszawską Operą Kameralną. W 1986 r. kreował partię Edypa w prapremierze opery "Edyp i Jokasta" Josepa Solera w Teatro Liceo w Barcelonie. W 1994 r. nagrał dla wytwórni Harmonia Mundi oratorium "Los Improperios" hiszpańskiego kompozytora Federica Mompou. Koncertował w kraju i niemal w całej Europie. Śpiewał na scenach Austrii, Belgii, Czechosłowacji, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Norwegii, Portugalii, Szwajcarii, Szwecji, Włoch, ZSRR, a także w Izraelu, Kanadzie i USA. Współpracował z wybitnymi dyrygentami, występował z wieloma znakomitymi śpiewakami. Wielokrotnie był gościem Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej “Warszawska Jesień” oraz wielu innych festiwali muzycznych.

 

Od pewnego czasu artysta poświęca się głównie pracy pedagogicznej. Jest emerytowanym profesorem Wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W latach 1990-1994 był dyrektorem artystycznym szkoły operowej w Barcelonie. Prowadził zajęcia pedagogiczne podczas Międzynarodowego Kursu Muzyki Oratoryjnej we Wrocławiu, Kursów Interpretacji Wokalnej w Konserwatorium Muzycznym w Tarragonie, a także w ramach Polsko-Niemieckiej Akademii Oratoryjnej (Gdańsk-Bremen). Był również dyrektorem artystycznym Letniej Szkoły Operowej przy Teatrze Fortuny w Reus. Zapraszany był jako juror przez międzynarodowe konkursy wokalne w Barcelonie, Busetto, Genewie i Tuluzie. W 1995 r. przewodniczył jury II Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Stanisława Moniuszki w Warszawie. Laureat Nagrody Związku Kompozytorów Polskich za wybitne osiągnięcia w dziedzinie wykonawstwa i propagowania polskiej muzyki współczesnej (1980) oraz Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1981).

 

Jerzy Artysz ma w repertuarze najważniejsze partie barytonowe w dziełach muzyczno-scenicznych począwszy od wczesnego baroku, poprzez okres klasyczno-romantyczny aż po współczesność: Baird „Jutro” (Jozue), Berg „Wozzeck” (Wozzeck), Bruzdowicz „Bramy raju” (Mnich), „Trojanki” (Taltybios), Cimarosa „Il maestro di capella” (Maestro), Czajkowski „Dama Pikowa” (Jelecki), Czajkowski „Eugeniusz Oniegin” (Oniegin), Debussy „Peleas i Melizanda” (Golaud), Enescu „Edyp” (Edyp), Gounod „Faust” (Walenty), Haendel „Arianna” (Minos), Kunad „Mistrz i Małgorzata” (Piłat), Leoncavallo „Pajace” (Silvio), Menotti „Telefon” (Ben), Moniuszko „Halka” (Janusz), „Paria” (Dżares), Monteverdi „Koronacja Poppei” (Otton), Orfeusz (Orfeusz), Mozart „Don Giovanni” (Don Giovanni), „Wesele Figara” (Almaviva), Mykietyn „Ignorant i szaleniec” (Ojciec), Offenbach „Opowieści Hoffmanna” (cztery role), Paisiello „La serva padrona” (Uberto), Penderecki „Czarna maska” (Perl), Pergolesi „Il maestro di musica” (Impresario), Puccini „Cyganeria” (Marceli), „Madame Butterfly” (Sharpless), „Tosca” (Scarpia), Ravel „Dziecko i czary” (cztery role), Rossini „Cyrulik sewilski” (Figaro), „Kopciuszek” (Dandini), Różycki „Casanova” (Branicki), Rudziński „Manekiny” (Jakub), Scarlatti „Narciso” (Narciso), Smetana „Sprzedana narzeczona” (Kruszyna), Soler „Edyp i Jokasta” (Edyp), Szymanowski „Król Roger” (Król Roger), Telemann „Pimpinone” (Pimpinone), Verdi „Aida” (Amonasro), „Don Carlos” (Posa), „Falstaff” (Falstaff), „Macbeth” (Macbeth), „Traviata” (Germont), Wagner „Holender tułacz” (Holender), „Tannhäuser” (Wolfram), „Złoto Renu” (Wotan), „Zmierzch bogów” (Gunther).

 

 

 

Marek Bałata

Marek Bałata - improwizujący wokalista jazzowy. Specjalizuje się w śpiewaniu scatem . Wykonuje głównie swoje oryginalne kompozycje nawiązujące do polskiego i obcego folkloru , standardy oraz transkrypcje utworów F.Chopina. Bierze udział w wielu produkcjach Stowarzyszenia Miłośników Muzyki Chrześcijańskiej Gospel jak Nieszpory o Miłosierdziu Bożym , Rozmyślajmy Dziś czy Missa Gospel's . Jest producentem muzycznym i wykonawcą Mszy Kreolskiej " Misa Criolla " Ariela Ramireza w aranżacji Tadeusza Leśniaka. Występował w musicalowej adaptacji powieści I.B. Singera "Sztukmistrz z Lublina" w Teatrach Warszawy i Wrocławia oraz niemieckojęzycznej wersji ( Der Zauberer von Lublin ) w Niemczech i Austrii. Również w adaptacji "Krwawe Gody" (wg. F.G.Lorca) w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Jako artysta grafik, prezentuje swoje własne rysunki na spektaklach multimedialnych ŚPIEWOBRAZY , łączących śpiewanie , autorskie video, poezję, taniec i rysowanie. Regularnie występuje z własnym Quintetem , w skład którego wchodzą najlepsi muzycy polscy. W 1996 założył oryginalny międzynarodowy zespół " CANTABILE IN JAZZ " w którym występowały wybitne wokalistki : Urszula Dudziak, Michele Hendricks , Judy Niemack , oraz basiści : min. Anthony Jackson , Mariusz Bogdanowicz i Adam Skrzypek . Inny projekt to TRILOGY czyli Art Lande (USA), Gunter Wehinger (A) i Marek Bałata (PL). Firma Gowi wydała CD Live "TRILOGY" a zespół odbył w 1999 r. trasę koncertową po USA z gościnnym udziałem Paula McCandlessa w klubie Yoshi's w Oakland. W 2003 wystąpił w gorąco przyjętym Oratorium "Woła nas Pan " z okazji 25-lecia pontyfikatu Jan Pawła II w Orchestra Hall w Chicago a następnie w Toronto. Marek Bałata koncertował z takimi nazwiskami jazzu jak między innymi: Billy Hart , Steve Davis , Ernie Adams , Peter Madsen , Jeanfrancois Prins , Jack Van Poll , Marco Piludu , Andy Manndorff i niemal wszystkimi najwybitniejszymi artystami polskimi. ... Ostatnio koncertuje w Europie z austriackim quartetem SONGLINES featuring Heinrich Von Kalnein , Uli Rennert , Achim Tang . Przez kilkanaście lat zwycięzca corocznego plebiscytu JAZZ TOP pisma Jazz Forum w kategorii Wokalista Jazzowy . Uczy we Wrocławskiej Szkole Jazzu.

 

 

 

 

Marta Boberska

W 1995 roku ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w klasie śpiewu prof. Janiny Skalik. Podczas studiów była stypendystką Ministra Kultury i Sztuki oraz Prezydenta Miasta St. Warszawy.

Od 1994 roku jest solistką Warszawskiej Opery Kameralnej.

W swoim repertuarze posiada wiele partii solowych, m. in. w operach W.A.Mozarta (Pamina w "Czarodziejskim Flecie", Susanna i Cherubin w "Weselu Figara", Zerlina w "Don Giovannim", Blonda w "Uprowadzeniu z Seraju", Faun w "Ascanio in Alba"), Cl.Montevediego (Drusilla w "Koronacji Poppei", La Musica w "Orfeuszu"), G.F.Haendla (Clomiri w "Imeneo", Armida w "Rinaldo") a także opery H.Purcella, G.Rossiniego i wiele innych.

W sezonie 1998/99 brała udział w produkcji "Czarodziejskiego fletu" W.A.Mozarta (Królowa Nocy) pod dyrekcją J.Cl.Malgoira, wykonując tę partię m.in. w teatrze Champs Elysee w Paryżu. Wykonuje również muzykę współczesną (m. in. prawykonanie cyklu pieśni Marijn Simons, opera Zygmunta Krauzego "Balthazar"). W 2003 roku brała udział w premierze "Falstaff'a" G. Verdiego ( Nanetta ) w WOK.

Współpracuje także z Łotewską Operą Narodowa. Prowadzi aktywną działalność koncertową w kraju i za granicą wykonując m. in. utwory kameralne i oratoryjno - kantatowe.

Współpracuje z wieloma zespołami i wykonawcami muzyki dawnej (m.in. W.Kłosiewiczem, A.Sapiechą , M.Toporowskim).

Nagrała wiele płyt kompaktowych (J.A.Hasse "Zenobia", G.F.Haendel "Imeneo", K.Forster "Vanitas vanitatum", J.Peri "Euridice", M.Mielczewski "Opera omnia", G.G. Gorczycki ( Opera omnia ), D. Scarlatti "Tetide in Sciro" i inne ), posiada również liczne nagrania radiowe i telewizyjne . Dokonała wielu nagrań muzyki filmowej, m.in. do obrazów A.Wajdy i A.Holland.

Współpracuje z wieloma filharmoniami i teatrami w kraju (Teatr Narodowy, Opera Nova w Bydgoszczy, Teatr Powszechny w Warszawie).

W swoim dorobku posiada również nominacje do nagród muzycznych (m.in. Paszport Polityki - lata 2000, 2001 i 2002. Fryderyki 1999, 2000, 2001 i 2002).

 

 

 

 

Jarosław Bręk

Urodził się w 1977 roku w Poznaniu. W latach 1984-1996 śpiewał w Poznańskich Słowikach prof. Stefana Stuligrosza. Ukończył Wydział Wokalny Akademii Muzycznej w Warszawie, w klasie śpiewu prof. Jerzego Artysza. Na zakończenie studiów został wyróżniony medalem Magna Cum Laude dla najwybitniejszego absolwenta. Jest laureatem wielu nagród na konkursach wokalnych w Dusznikach-Zdroju(1998), Barcelonie (1999), Vercelli (1999) i Lizbonie (2000). W roku 1999 i 2000 był nominowany przez Politykę do Paszportu w dziedzinie muzyki.

Do ostatnich jego osiągnięć zaliczyć należy: recital pieśni W. A. Mozarta w Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, udział w II Symfonii H. M. Góreckiego z okazji Jubileuszu 600-lecia Odnowienia Akademii Krakowskiej, udział w światowym prawykonaniu Mass of the Angels C. W. Heimermanna, które odbyło się w Rzymie z okazji 80. urodzin Jana Pawła II, wykonanie Mesjasza G. F. Händla z New College Choir Oxford pod dyr. Edwarda Higginbottoma, prawykonanie Mszy warszawskiej A. Kurylewicza, wraz z Chórem i Orkiestrą Filharmonii Narodowej pod dyr. Antoniego Wita, udział w Stabat Mater K. Szymanowskiego podczas koncertów w Oviedo, Gijón oraz Düsseldorfie, trzykrotny występ na Międzynarodowym Festiwalu Wratislavia Cantans (m. in. Requiem W. A. Mozarta pod dyr. Jerzego Maksymiuka oraz IX Symfonia L. van Beethovena pod dyr. Jacka Kaspszyka), udział w Gali Moniuszkowskiej w Operze Lwowskiej, debiut w Operze Narodowej w Warszawie w roli Don Profonda (Podróż do Reims G. Rossiniego pod dyr. Alberto Zeddy), udział w polskiej premierze Pasji N. Jommellego podczas 7. Wielkanocnego Festiwalu Ludwiga van Beethovena w Krakowie, udział w koncercie Requiem dla Dzieci Ulicy w Berlinie, występ podczas 10. Festiwalu Muzycznego na wyspie Uznam, udział w Des Knaben Wunderhorn G. Mahlera, po raz pierwszy wykonywanym w Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Jarosław Bręk występował w większości polskich filharmonii, śpiewał na scenach i estradach Niemiec, Hiszpanii, Włoch, Holandii, Rumunii, Wysp Kanaryjskich, Japonii, Libanu, Ukrainy i Rosji. W 2000 roku zadebiutował w Warszawskiej Operze Kameralnej jako Hrabia Almaviva w Weselu Figara W. A. Mozarta. Na tej samej scenie kreuje postać Don Giovanniego w operze W. A. Mozarta, Belcore w Napoju miłosnym G. Donizettiego i inne. Współpracuje z Teatrem Wielkim w Łodzi i Poznaniu. Wraz z Orkiestrą Filharmonii Dolnośląskiej wykonał IX Symfonię L. van Beethovena w Palau de la Música de Valencia, a podczas tournee z Warsaw Symphony Orchestra po Japonii wystąpił m.in. w Tokyo Bunka Kaikan oraz w Kyoto Concert Hall. Śpiewał recitale pieśni w takich salach, jak Mies van der Rohe w Barcelonie, Muzeul National George Enescu w Bukareszcie, Zamek Królewski w Warszawie. Dwukrotnie wystąpił w Studio Koncertowym im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie; w 1999 roku z recitalem w cyklu Pieśń romantyczna, zaś w 2002 roku w Wieczorze duetów.

 

 

 

 

 

Bidziński Bogusław

Bogusław Bidziński należy do grona najbardziej obiecujących śpiewaków polskich młodego pokolenia. Edukację muzyczną rozpoczął od nauki gry na akordeonie, a następnie fagocie. Po ukończeniu szkoły średniej kontynuował naukę jako adept w Państwowym Zespole Pieśni i Tańca "Śląsk". Jest absolwentem Wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w klasie profesora Kazimierza Pustelaka. W trakcie 6-letnich studiów, oraz podczas późniejszego pobytu w Opernstudio Zurich, doskonalił swoje umiejętności u tak wybitnych artystów i pedagogów jak: Silvana Bazzoni, Ryszard Karczykowski Christa Ludwig, Elisabeth Schwarzkopf, Claudia Eder, Renata Scotto, Rolff Sartorius, Samuel Ramey. Do ważnych dowiadczeń w karierze młodego artysty należą triumfy i nagrody na krajowych i międzynarodowych konkursach wokalnych, m. in. "Ada Sari" w Nowym Sączu (1999), "Hariclea Darclee" w Braila (Rumunia, 1999), "Maria Caniglia" w Sulmonie (Włochy, 1999), "Operalia - Placido Domingo" w Los Angeles (USA, 2000). W 1998 Bogusław Bidziński zadebiutował na scenie Opery na zamku w Szczecinie w tytułowej roli "Hrabiego Luxemburga" F. Lehara. Występował w spektaklach i koncertach w Operze Poznańskiej, Filharmonii Jeleniogórskiej oraz Świętokrzyskiej, Filharmonii im. R. Traugutta w Warszawie, a w latach 1998 - 1999 współpracował z Estradą Kameralną Filharmonii Narodowej w Warszawie. W 1999 roku swoimi występami na Festiwalu Kammeroper Schloss Rheinsberg, gdzie wcielił się w postać Fausta w projekcie-collage'u "Meine Ruhe ist hin...", zwrócił na siebie uwagę krytyków i impresariów, co zaowocowało wieloma propozycjami współpracy. W grudniu tego samego roku wystąpił w światowej prapremierze opery S. Matthusa "Kronprinz Friedrich" w reżyserii Gotza Friedricha, pod kierownictwem muzycznym Rolfa Reutera (koprodukcja Deutsche Oper i Komische Oper w Berlinie), z którą pół roku później artysta odbył tournee po Niemczech - między innymi: Berlin, Bayreuth, a także występ na Expo 2000 w Hannowerze. Mimo tak napiętych planów koncertowych, w tym samym roku, Bogusław zdobył dyplom na studiach w Warszawie. Chwilę później powrócił na letnią scenę Festiwalu w Rheinsberg, gdzie odniósł znaczący sukces jako Hrabia Almaviva w premierze "Cyrulika Sewilskiego" G. Rossiniego, również pod kierownictwem muzycznym Rolfa Reutera.

Przełomem w karierze tego młodego, zdolnego śpiewaka, było przyjęcie go we wrześniu 2000 do Opernstudio Zurich w Szwajcarii, gdzie dano mu szansę dalszego rozwijania talentu muzycznego. Wystąpił tam w licznych koncertach i spektaklach u boku wielkich dyrygentów m.in.: Nikolaus Harnoncourt, Nello Santi, Maurizio Arena, Stefano Ranzani i Ralf Weikert. Po udanym debiucie w projektach Opernstudio na scenie kameralnej Opernhaus Zurich, w roli Florindo w "Le donne curiose" E. Wolfa Ferrari'ego, oraz jako Lamberto w tytułowej roli "Maestro di musica" G. B. Pergolesi'ego, od sezonu 2001/2002, zaangażowany został jako solista Opernhaus Zurich w Szwajcarii. 12 maja 2002 Bogusław Bidziński wystąpił w Studiu im. Witolda Lutosławskiego na koncercie poświęconym Kiepurze, a tydzień później - 19 maja w partii Leńskiego w operze "Oniegin" w Teatrze Wielkim w Warszawie.

 

 

 

Borowicz Łukasz

Łukasz Borowicz urodził się w 1977 roku w Warszawie. Jest absolwentem Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, gdzie studiował dyrygenturę symfoniczno-operową w klasie prof. Bogusława Madeya (dyplom z wyróżnieniem). W sezonie artystycznym 2000/2001 pełnił funkcję dyrygenta-asystenta Ivána Fischera przy Budapest Festival Orchestra. Był dwukrotnym stypendystą Accademia Musicale Chigiana w Sienie, gdzie studiował w klasie mistrzowskiej Gianluigi Gelmettiego (1999, 2000). Jest laureatem nagród na konkursach dyrygenckich: drugiej nagrody na VI Międzynarodowym Konkursie Dyrygentów im. Antonia Pedrottiego w Trento, Włochy (wrzesień 1999), czwartej nagrody - honorowego wyróżnienia na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Dimitri Mitropoulosa w Atenach, Grecja (listopad 2000) = przyznanego przez przewodniczącego Jury Sir Nevilla Marrinera, drugiej nagrody na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim "Maestro Silva Pereira" w Porto, Portugalia (luty 2002). Jego nagranie muzyki Lessla i Kurpińskiego dla Acte Préalable nominowane zostało do "Fryderyka 2000".Jest współzałożycielem Polskiej Orkiestry Jeunesses Musicales, z którą wykonał m.in. "Don Giovanniego" Mozarta (maj 2000). Reprezentował Polskę na festiwalach międzynarodowych: "Musica' 900 di Trento", "Mińska Wiosna", "Gwiazdy Planety" (Krym), "Warszawska Jesień" (koncert w Filharmonii Narodowej). Dyrygował m.in.: Budapest Festival Orchestra, Danish Radio Symphony Orchestra, Orkiestrą Filharmonii Narodowej Białorusi, Orkiestrą Filharmonii Narodowej Ukrainy, Orchestra Haydn Bolzano e Trento, Festival Orchestra di Sofia, Orquestra de Cadaques, Orchestra of Colours (Ateny), North Hungarian Symphony Orchestra (Miskolc), MATÁV Symphony Orchestra (Budapeszt), orkiestrą Filharmonii Narodowej, Capellą Bydgostiensis, Toruńską Orkiestrą Kameralną, Orkiestrą Teatru Muzycznego "Roma", Polską Orkiestrą Jeunesses Musicales, orkiestrami filharmonicznymi Białegostoku, Częstochowy, Jeleniej Góry, Kalisza, Katowic, Lublina, Olsztyna, Rzeszowa, Szczecina i Wałbrzycha. Nagrania dyrygenta emitowały: Polskie Radio II, Polskie Radio BIS, Radio Classic, Telewizja Polska TVP 2, Telewizja Włoska RAI, Telewizja Grecka ET 2, Telewizja i Radio Duńskie, Radio Portugalskie, Telewizja Węgierska.

 

 

 

Jakub Burzyński

Jakub Burzyński urodził się w Zabrzu w 1976 roku. Ukończył Wydział Teorii, Kompozycji i Edukacji Muzycznej Akademii Muzycznej w Katowicach oraz Wydział Wokalno-Aktorski Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Studiował również dyrygenturę symfoniczno-operową.

Założyciel i współzałożyciel wielu kameralnych zespołów, w 1998 roku powołał do życia wokalno-instrumentalny zespół muzyki dawnej LA TEMPESTA, z którym regularnie koncertuje, prezentując programy od polifonii renesansu po muzykę późnego baroku. Podczas XIII Festiwalu Muzyki Dawnej na Zamku Królewskim w Warszawie zespół otrzymał prestiżowe Wyróżnienie im. Eugenii i Juliana Kulskich. Od 2001 roku współpracuje z Warszawskią Operą Kameralną. Wśród partii wykonywanych na tej scenie wymienić należy Mocarza (Balthazar Zygmunta Krauzego), Goffreda (Rinaldo Jerzego Fryderyka Haendla), Hiacynta oraz Farnakesa (Apollo et Hyacinthus oraz Mitridate re di Ponto Wolfganga Amadeusza Mozarta). Oprócz występów scenicznych regularnie koncertuje jako dyrygent i solista, występował m.in. na festiwalach w Warszawie, Katowicach, Lublinie, Cieszynie, Sandomierzu i Przemyślu. Jest także autorem artykułów, tłumaczeń i recenzji publikowanych w czasopismach fachowych i popularnych, jak również audycji emitowanych na antenie Programu II Polskiego Radia.

 

 

 

Cejler Bartosz

Ukończył z wyróżnieniem - Państwową Szkołę Muzyczną 1 st. im. K. Kurpińskiego w Warszawie na dwóch instrumentach głównych: skrzypcach i fortepianie, następnie Państwową Szkołę Muzyczną II st. im. J. Elsnera w klasie skrzypiec oraz otrzymał maturę Liceum Ogólnokształcącego im. J. Dąbrowskiego. W 1999 r. został przyjęty z pierwszą lokatą w poczet studentów Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie i studiuje w klasie skrzypiec prof. Magdaleny Szczepanowskiej, pod kierunkiem której pracuje od 1995 r.

 

Obecnie jest studentem czwartego roku tej uczelni a jednocześnie studiuje w Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie pod kierunkiem prof Henryka Kowalskiego.

 

Bartosz Cajler, mimo młodego wieku, ma na swoim koncie liczne nagrody i wyróżnienia m.in.: laureat Ogólnopolskich Przesłuchań Skrzypcowych (Olsztyn, 1993), III miejsce na III Ogólnopolskim Konkursie Młodych Skrzypków im. S. Serwaczyńskiego (Lublin, 1996), I miejsce w kategorii duetów skrzypcowych na VI Ogólnopolskim Konkursie Zespołów Kameralnych im. G. Bacewicz (Łódź, 1997), III miejsce na Ogólnopolskich Przesłuchaniach Skrzypków (Elbląg, 1999), IV miejsce oraz dwie nagrody specjalne na II Międzynarodowym Konkursie im. T. Wrońskiego na Skrzypce Solo (Warszawa, 2000).

 

Od 1994 roku bierze czynny udział w Międzynarodowych Kursach Muzycznych, studiując między innymi pod kierunkiem prof. Roberta Suedera, Mariny Jaszwili oraz prof. Igora Ozima. Występuje jako solista i kameralista w kraju i za granicą. Gra w duecie skrzypcowym z Magdaleną Szczepanowską, jest też członkiem kwartetu smyczkowego lmpressione, występującego z wybitną polską śpiewaczką Stefanią Woytowicz. Występował jako solista m.in.: w Filharmonii Narodowej i Studiu im. W. Lutosławskiego w Warszawie oraz Filharmonii Zielonogórskiej na festiwalu smyczkowym Mistrzowie polskiej wiolinistyki.

 

W sierpniu 2000 r. ukończył z wyróżnieniem letnią sesję kształcenia w Indiana School Of Music w Bloomington (USA) pod kierunkiem prof. Henryka Kowalskiego. Jest trzykrotnym stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W latach 1997 - 1999 był stypendystą Krajowego Funduszu na rzecz dzieci. Ma na swoim koncie nagrania radiowe i telewizyjne.

 

Wziął udział w następujących koncertach Filharmonii im. Romualda Traugutta:

 

"Boże, coś Polskę" - Pieśni Powstania Styczniowego

 

"Koncert jubileuszowy" - z okazji 15-lecia istnienia FIT

 

 

 

Chór Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego

Chór Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego powstał w 1968 roku, do października 1999 działał jako Chór Akademii Teologii Katolickiej. W ciągu 35 lat istnienia dał wiele koncertów w Polsce i niemal wszystkich krajach Europy (m. in. w Austrii, Belgii, Francji, Hiszpanii, Jugosławii, Niemczech, Monako, Szwajcarii, Watykanie, na Węgrzech i we Włoszech). Zespół jest zdobywcą szeregu nagród i wyróżnień, m. in.: 1985, Ogólnopolski Turniej Chórów Legnica Cantat - najlepszy debiut; 1986, Ogólnopolski Turniej Chórów Legnica Cantat - Nagroda Ministra Edukacji Narodowej i Nagroda Specjalna dla Dyrygenta; 1987, Festiwal Chóralny w Kraśniku - Grand Prix; 1987, Academia Cantat we Wrocławiu - IV miejsce; 1987, Nagroda im. Błogosławionego Brata Alberta; 1988, Ogólnopolski Festiwal Polskiej Pieśni Chóralnej w Katowicach - I miejsce i Złoty Medal oraz Nagroda Specjalna i Dyrygencka; 1990, Ogólnopolski Festiwal Pieśni Religijnej w Rumi - II miejsce; 1992, Ogólnopolski Turniej Chórów Legnica Cantat - nagroda za najlepsze wykonanie kompozycji religijnej; 1998, dwie pierwsze nagrody na Międzynarodowym Konkursie Chóralnym Music World w Fivizzano we Włoszech; 1998, Nagroda Kanclerza Bałtyckiej Wyższej Szkoły Humanistycznej Echo Bałtyku za propagowanie współczesnej polskiej muzyki sakralnej; 1999, Złota Odznaka Liceum Św. Augustyna, 2001, I Nagroda i Puchar Wojewody Mazowieckiego na Mazowieckim Festiwalu Chórów Akademickich w Warszawie. Chór występował wielokrotnie podczas licznych festiwali w kraju i za granicą, m.in.: Międzynarodowy Festiwal Muzyki Sakralnej Gaude Mater w Częstochowie, Międzynarodowy Festiwal Wratislavia Cantans we Wrocławiu, Laboratorium Muzyki Współczesnej w Białymstoku, Conversatorium Muzyki Organowej w Legnicy, Festiwal Barbórkowy Chórów Studenckich we Wrocławiu; Tynieckie Recitale Organowe, Międzynarodowy Festiwal Pieśni Chóralnej w Międzyzdrojach, Spotkania Chórów Warszawskich Cantate Domino, Jornades Internacionals de Cant Coral a Barcelona (Hiszpania), Rencontres Musicales et Chorales Internationales de Mirepoix et de L'Ariege w Mirepoix (Francja), Deutscher Katholikentag Dresden (Niemcy), XV Zamojskie Dni Muzyki, Międzynarodowy Festiwal Musica Sacra w Łodzi, Miedzynarodowy Festiwal Muzyki Kameralnej i Organowej w Trzebnicy, Warszawskie Spotkania Muzyczne, Międzynarodowy Festiwal Muzyczna Wiosna w Kiszyniowie (Mołdawia),Journees Mozart Lausanne 2003 (Szwajcaria) i wielu innych.

 

Repertuar zespołu obejmuje wiele utworów od renesansu do współczesności, a przede wszystkim polską muzykę sakralną ze szczególnym uwzględnieniem twórczości kompozytorów współczesnych jak również szereg form wokalno - instrumentalnych. Zespół dokonał licznych prawykonań i premierowych nagrań utworów: M. Bembinowa, M. Borkowskiego, J. Fotka, H.M. Góreckiego, A. Ignatowicz, M. Jasińskiego, J. Łuciuka, W. Łukaszewskiego, P. Łukaszewskiego, M. Łukaszewskiego, S. Moryto, P. Mossa, B. Niewiadomskiej, T. Paciorkiewicza, M. Pokrzywińskiej, B. K. Przybylskiego, W. Rudzińskiego, R. Twardowskiego, J. Świdra, M. Sawy, J. Węcowskiego, M. Zielińskiego, M. Żółtowskiego.

 

Zespół współpracuje z wybitnymi polskimi i zagranicznymi artystami: organistami - m.in. Andrzejem Chorosińskim, Jarosławem Malanowiczem, Stanisławem Moryto, Marianem Sawą, Janem Szypowskim; solistami - m.in. Małgorzatą Armanowską, Krzysztofem Borysiewiczem, Jarosławem Brękiem, Joanną Cortés, Danutą Dudzińską - Wieczorek, Czesławem Gałką, Iwoną Hossa, Krystyną Jaźwińską, Zofią Kilanowicz, Piotrem Kusiewiczem, Wandą Laddy, Jacekiem Laszczkowskim, Polą Lipińska, Anną Lubańską, Bohdanem Makalem, Marią Mitrosz, Wiesławem Ochmanem, Elżbietą Pańko, Kazimierzem Pustelakiem, Dorotą Radomską, Jadwigą Skoczylas, Stanisławem Skoczyńskim, Krzysz­tofem Szmytem, Katarzyną Trylnik, Krystyną Wysocką - Kochan, Ryszardem Wróblewskim, Agnieszką Zwierko - Wiercioch oraz zespołami - m. in. Sinfonią Varsovią, Orkiestrą Akademii Muzycznej w Katowicach, Orkiestrą Akademii Muzycznej w Warszawie, Orkiestrą Filharmonii Częstochowskiej, Orkiestrą Filharmonii Narodowej, Orkiestrą Symfoniczną PRiTV w Warszawie, Orquestra Sinfónica del Vallés, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Kieleckiej, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Jeleniogórskiej i Deutsches Kammerorchester z Berlina, występując pod dyrekcją, m. in. Jana Wincentego Hawela, Tomasza Bugaja, Piotra Borkowskiego, Romano Gandolfi, Ulricha Grossera, Jacka Kaspszyka, Jerzego Koska, Bogusława Madeya, Jerzego Swobody, Andrzeja Straszyńskiego, Ryszarda Zimaka, Macieja Żółtowskiego i Rene Spalinger. Wydarzeniem szczególnym było wykonanie Pieśni ludowych Andrzeja Panufnika pod batutą Maestro Jana Krenza na zaproszenie Filharmonii Narodowej w 100-lecie tej instytucji. Chór UKSW stale współpracuje z Orkiestrą Koncertową Wojska Polskiego im. S. Moniuszki pod dyr. Grzegorza Mielimąki oraz Filharmonią Dolnośląską w Jeleniej Górze wykonując m.in. Requiem i Wielką Mszę c-moll W.A. Mozarta, Stabat Mater A. Dworzaka, Requiem G. Verdiego. Zespół ma na swym koncie liczne nagrania radiowe i telewizyjne (Polska, Francja, Niemcy, Włochy, Watykan) oraz dziesięć płyt CD: a cappella z polską współczesną muzyką sakralną - Veni Sancte Spiritus (Polskie Nagrania Edition ECD 036), Chór Akademii Teologii Katolickiej (DUX 0251), Musica Sacra Poloniae (DUX) - nominacja do nagrody Fryderyk 1999 i Grand Prix na XIV Międzynarodowym Festiwalu Filmów Katolickich i Multimediów Niepokalanów 1999), i Kolędy Polskie (DUX 0275), z Orkiestrą Koncertową Wojska Polskiego - Białym Orłem wzleć (MCD 002), Missa pro Patria - Pawła Łukaszewskiego (Acte Prealable 0019) i Droga Krzyżowa - Mariana Sawy (Caritas Ordynariatu Polowego W.P. - COPWP 19) oraz z Orkiestrą Filharmonii Częstochowskiej Sanctus Adalbertus flos purpureus - Juliusza Łuciuka (DUX) oraz z Orkiestrą Akademii Muzycznej w Warszawie - Marian Borkowski - Symphonic and Sacred Music (Acte Prealable 0036), Paweł Łukaszewski - Vesperae pro defunctis, Marek Jasiński - Da pacem Domine (Acte Prealable 0096), Missa Papae Joannis Pauli Secundi - Mronisław Kazimierz Przybylski (DUX 0388). Od 1995 z inicjatywy Chóru UKSW jest organizowany Konkurs Kompozytorski Musica Sacra.

 

Dyrektorem artystycznym i dyrygentem Chóru UKSW jest ks. Kazimierz Szymonik. Kształceniem wokalnym głosów zajmują się: Alicja Ogrodzińska i Joanna Łukaszewska

 

 

 

 

Ryszard Cieśla

Absolwent AMFC w Warszawie w klasie prof. Romana Węgrzyna w 1983 r.

 

W tym samym roku zaangażowany na solistę do Teatru Wielkiego w Warszawie gdzie śpiewa do dziś. Członek zespołu muzyki dawnej "Bornus Consort" w latach '83 - '87. Laureat II nagrody na Międzynarodowym Konkursie wokalnym w 's-Hertogenbosh w Holandii, oraz nagrody specjalnej za wykonanie pieśni niderlandzkiej w 1986 r. Stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki w Hochschule fuer Music und Darstellende Kunst we Wiedniu w sezonie '88/'89.

 

W roku 1985 nawiązuje współpracę z prof. Kazimierzem Pustelakiem w celu dalszego kształcenia głosu pod kierunkiem tego znakomitego pedagoga i wybitnego artysty śpiewaka. Stała współpraca zaowocowała asystenturą w klasie wokalnej prof. Pustelaka na Akademii Muzycznej w Warszawie od sezonu '91/'92. Od roku 1997 prowadzi samodzielną klasę z tytułem naukowym adiunkta II-go stopnia.

 

Szef artystyczny Filharmonii im. Romualda Traugutta, towarzystwa patriotycznego założonego w 1983r. przez muzykologa i krytyka muzycznego Tadeusza Kaczyńskiego.

W roku 1997 za działalność w Filharmonii otrzymał wyróżnienie Niezależnej Fundacji Popierania Kultury Polskiej POLCUL FOUNDATION w Australii.

 

W czasie studiów na Akademii Muzycznej został asystentem reżysera L. Hellwiga-Górzyńskiego prowadzącego zajęcia "Pantomima i ruch sceniczny". Po ukończeniu studiów był asystentem reżysera Andrzeja Żarneckiego w czasie pracy nad przedstawieniem "Kynolog w rozterce" przygotowanym przez wydział wokalny Akademii. Zdobyte doświadczenia zaowocowały samodzielną pracą reżyserską w spektaklach muzycznych:

 

Reżyser spektakli muzycznych:

 

- "Pieśń ujdzie cało ..." i "Nie całkiem Straszny Dworek" (Repr. Zesp. W. P.),

- "Podnieś rękę Boże Dziecię", "Warszawskie Dzieci", "Patrz Kościuszko na nas z nieba" i "Witaj, Majowa Jutrzenko" ( Filh. im. R. Traugutta ),

- "Orfeusz i Eurydyka w Krainie Tęczy" ( Teatr Nowy i Teatr Żydowski ).

 

Współpracuje z Ośrodkiem Kultury Stowarzyszenia Mieszkańców Służewa przygotowując reżyserując i przygotowując z zespołem dzieci w wieku szkolnym i przedszkolnym formy parateatralne i paramuzyczne. (2003 - "Jasełka europejskie", 2004 - "Noc świętojańska w zwierzęcym Edenie")

 

Nagrał do zbiorów archiwalnych Polskiego Radia pieśni Moniuszki, Paderewskiego, Szymanowskiego, Schuberta, Schumanna, Mahlera, Straussa i Ravela. W roku 1998 nagrał z Filharmonią Traugutta pieśni okresu odzyskania Niepodległości sprawując zarazem kierownictwo muzyczne (Studio Hard Record). Specjalista liryki wokalnej: F. Schubert, R. Schumann, R. V. Williams, M. Ravel i inni... Twórca autorskiej wersji wykonania cyklu "Winterreise" Franciszka Schuberta w układzie dwujęzycznym niemiecko-polskim. Jest autorem poetyckiego przekładu.

 

Współorganizator i Dyrektor artystyczny Letniego Festiwalu Pieśni Kompozytorów Polskich (Warszawa Muzeum Paderewskiego w Łazienkach Królewskich), w tym roku IV edycja

Organizator Festiwalu Poezji Polskiej (Warszawa Muzeum Literatury Rynek Starego Miasta, 4 edycja w roku 2004)

 

Organizator i Dyrektor artystyczny Festiwalu Pasyjnego "Crucifixum est..." (Warszawa Duszpasterstwo Środowisk Twórczych kościół Br. Alberta przy Placu Teatralnym, w roku 2004 miała miejsce II edycja tego festiwalu). W tym roku w ramach festiwalu premiera "Pasji wg św. Mateusza" Krzysztofa Knittla, napisanej na zamówienie organizatorów festiwalu, wśród wykonawców Kameralna Orkiestra Polskiego Radia "Amadeus" pod dyrekcją Agnieszki Duczmal.

 

W dorobku pedagogicznym ma trzech dyplomantów:

 

- Jacek Krzyszkowski 94/95 (tenor),

- Bogdan Kuźmiuk 98/99 (baryton),

- Paweł Ławreszuk 2000/01 (bas).

 

Dwaj pierwsi ukończyli studia z wynikiem bardzo dobrym, zaś trzeci z wynikiem celującym. Paweł Ławreszuk po uzyskaniu dyplomu został przyjęty do Studium Operowego w Strassburgu (Francja).

 

W swojej klasie wokalnej ma aktualnie czwórkę studentów:

 

- Filip Szczepański rok II

- Daniel Brylewski rok III

- Piotr Wojtasiewicz, rok IV,

- Jakub Grabowski, rok V.

 

W zakresie metody pedagogicznej jako były asystent i uczeń prof. Kazimierza Pustelaka jest kontynuatorem szkoły wokalnej Aureliano Pertile słynnego włoskiego tenora i pedagoga charakteryzującej się szczególną dbałością o to by aparat wokalny nie ulegał w trakcie emisji nadmiernym przeciążeniom szczególnie w obrębie dźwięków przejściowych.

 

W ramach przewodu habilitacyjnego wygłosił wykład, "Zalety metody synergicznej w nauce śpiewu", opublikowany następnie w zeszytach naukowych Akademii Muzycznej.

 

 

 

 

Robert Cieśla

Urodzony w Rzeszowie. Uczęszczał do Podstawowej jak również do Średniej Szkoły Muzycznej w Klasie skrzypiec i Klasie śpiewu solowego. Od 1981 do 1988 studiował w Akademii Muzycznej im Fryderyka Chopina w Warszawie w Klasie słynnego polskiego Tenora Kazimierza Pustelaka. Ukończył Akademię z wyróżnieniem. W 1986 brał udział w Kursie Interpretatorskim pieśni B.Bittena prowadzonym przez Tenora Petera Pears’a w Warszawie. W 1986 zdobył Nagrodę Specjalną na Konkursie Ady Sari w Nowym Sączu. W 1987 brał udział w kursie śpiewaczym prowadzonym przez Tenora Luigi Alva w Warszawie. Od 1986 do 1988 otrzymał dwuletnie stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki „ Dla szczególnie uzdolnionych Studentów Sztuki”.

 

W 1988 wystąpił po raz pierwszy w Teatrze Wielkim w spektaklu Hanny Chojnackiej pt.” Nasz Karol”. Zaczął również prowadzić szeroką działalność koncertową w Polsce, Czechosłowacji, Niemczech. W latach 1988-89 był członkiem, oraz ukończył Międzynarodowe Studio Operowe- IOS w Zurychu. Od 1989-1991 był solistą Państwowego Teatru Badeńskiego w Karlsruhe.

 

W latach 1991-94 śpiewał gościnnie:

Państwowy Taetr w Karlsruhe – „Wojna i Pokój”- partia Pierra Besuchowa

Teatr Operowy we Wrocławiu – „Rigoletto” – partia Księcia

Teatr Wielki w Warszawie – „Cyganeria” – partia Rudolfa

Państwowy Teatr w Braunschweigu - „E Capuletti e i Montecchi”- partia Tebalda

Państwowy Teatr w Luxemburgu – “Baron Cygański” – partia Barinkaya

Narodowy Teatr w Mannheim – „Macbeth” – partia Macduffa

Państwowy Teatr w Mainz – „Eugieniusz Oniegin” – partia Leńskiego

„Macbeth” – partia Macduffa

„Grecka Pasja” – partia Flamanda

„Simone Boccanegra” – partia Gabriela Adorno

 

Od 1994 został solistą Państwowego Teatru w Mainz.

W1992 brał udział w Jubileuszowym Koncercie Radia Południowo- Niemieckiego (Südwestfunk) w Ludwigshafen i w Otterbach.

Koncert ten transmitowany był na żywo.

W 1994 brał udział w Koncercie w ramach Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Religijnej w Rzeszowie. W tymże roku brał udział w Flandryjskim Festiwalu Muzyki Religijnej organizowanym min. Przez Państwowy Teatr w Antwerpii. W 1994 zdobył III- cią Nagrodę na Międzynarodowym Konkursie w Verviers w Belgii.

 

Opróch tego występował gościnnie w Teatrach:

w Bazyleii, w Kassel, w Nürnberg, w Strassburg, w Schwerin, w Koblenz, w Lübeck, w Colmar, itp.

 

W 1999 dokonał przewodu I-go stopnia na Akademii Muzycznej im. F.Chopina w Warszawie.

1999 debiutował w” Komische Oper” in Berlin partią Macduffa w operze „ Macbeth”.

Od 1999 śpiewa gościnnie min. Mannheim, Wiesbaden, Frankfurt, Schwerin, Mainz.

2000 koncerty w ramach międzynarodowej wystawy EXPO 2000 w Hannowerze.

2001/02/03 Koncerty muzyki religijnej Frankfurt, Mainz, Wiesbaden.

2002 Koncert w Łazienkach w ramach Festiwalu Pieśni Polskiej w Warszawie.

2003 Uroczysty Koncert Jubileuszowy w ramach Festiwalu Muzyki Religijnej we Frankfurcie nad Menem.

2003, 2004 Koncerty w ramach III-go Festiwalu Pieśni Kompozytorów Polskich w Warszawie.

Od 2004 nawiązał współpracę z Mazowieckim Teatrem Muzycznym.

Dokonał również szeregu nagrań telewizyjnych dla TVP 1 i TVP 2.

W 2005 roku przeprowadził przewód habilitacyjny na Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi i w 2006 r. uzyskał stopień dr hab. sztuki.

W 2006 roku został mu nadany tytuł profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu w Rzeszowie.

W 2005 ukończył studia psychologiczne z wynikiem bardzo dobrym, z zakresu psychologi klinicznej i osobowości na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

 

Od szeregu lat prowadzi też działalność edukacyjną, pracując na stanowisku prof. UR na Uniwersytecie Rzeszowskim oraz wykładając na Akademii Muzycznej im. F.Chopina i Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

 

 

 

 

Agnieszka Cząstka

Solistka Opery Krakowskiej. Ukończyła Wydział Wokalno - Aktorski AM w Krakowie (2001r.). W teatrze krakowskim zadebiutowała w roli Czarownicy w "Jasiu i Małgosi" E.Humperdinck'a, a następnie w partii Jadwigi w "Strasznym Dworze" St.Moniuszki. Na scenie można ją również usłyszeć w takich operach jak: Ch.W.Gluck "Orfeusz i Eurydyka" (Orfeusz), W.A.Mozart "Cosi fan tutte" (Dorabella), , V.Bellini "Norma" (Adalgiza), G.Bizet "Carmen" (Mercedes, w repertuarze również partia Carmen), G.Puccini "Madama Butterfly" (Suzuki), B.Britten "Gwałt na Lukrecji" (Lukrecja), Ch.Gounod „Faust” (Siebel), W.A.Mozart "Czarodziejski flet" (III Dama) G.Verdi "Rigoletto" (Madalena, Giovanna), G.Rossini „Włoszka w Algierze” (Zulma).Wykonuje również wiele partii oratoryjnych. Współpracuje min.z Operą Bałtycką, Teatrem Wielkim w Łodzi, holenderskimi agencjami muzycznymi "Ten Have Impresariaat" oraz "Supierz Artist Management", a także z Filharmonią Krakowską, Filharmonią Świętokrzyską, Zespołem Muzyki Dawnej Zamku Królewskiego na Wawelu "Floripari" i Krakowskim Zespołem Kameralnym.Występuje w Polsce i po za jej granicami (Beneluks, Austria, Niemcy, Francja, Włochy, Czechy, Słowacja, Rosja).

 

 

 

 

Joanna Dobrakowska

W 2001 roku ukończyła z wyróżnieniem studia wokalne na Wrocławskiej Akademii Muzycznej w klasie Bogdana Makala. Nagrodzona stypendium naukowym Ministerstwa Kutury RP oraz Rządu Austriackiego przez 3 lata kontynułowała naukę śpiewu u Heleny Łazarskiej na Universität für Musik und darstellende Kunst w Wiedniu.

Swoje umiejętności artystka doskonaliła również podczas licznych kursów mistrzowskich poświęconych między innymi: interpretacji pieśni F. Schuberta (Steyr), hiszpańskiej liryce wokalnej (Santiago de Compostela) oraz muzyce barokowej (Heek).

 

Jest laureatką nagród i wyróżnień na krajowych oraz międzynarodowych konkursach wokalnych (Warszawa, Bydgoszcz, Nowy Sącz, Trnava).

 

Bierze udział w znanych festiwalach ( m.in. Vratislavia Cantans, Journeés Mozart /Lozanna/, Bach Archiv /Lipsk/ ), prezentując różnorodny repertuar obejmujący pieśni, arie operowe, a także utwory oratoryjno-kantatowe od renesansu po współczesność.

Koncertowała w większości krajów europejskich, a także w Turcji, Jordanii, Syrii, Izraelu oraz na Guadelupie, współpracując z wybitnymi muzykami (m.in. Jacek Kaspszyk, René Spalinger, Charles Daniels, Olga Pasiecznik).

 

Dokonała nagrań radiowych i telewizyjnych dla TVP, PR, HR1, NDR i ORF.

W ramach projektu Jasnogórska Muzyka Dawna nagrała kilka płyt CD z dziełami polskich kompozytorów XVIII i XIX wieku.

 

 

 

Agnieszka Duczmal

"Panią Duczmal cechuje przede wszystkim dociekliwość nie pozwalająca jej na powierzchowne rozumienie muzyki. Kształtuje i różnicuje frazy z uderzającą oryginalnością."

The Independent, Londyn (Wielka Brytania)

 

"Jest zdecydowana i witalna, i porusza się jak płomień."

Walls Journal (Wielka Brytania)

 

"Agnieszka Duczmal jest niezrównana w tworzeniu kolorytu orkiestry."

The Village Times (USA)

 

Urodziła się w rodzinie o tradycjach muzycznych. Studiowała dyrygenturę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu pod kierunkiem prof. Witolda Krzemieńskiego, uzyskując dyplom z wyróżnieniem.

Po ukończeniu studiów pracowała jako dyrygent asystent w Państwowej Filharmonii w Poznaniu, a następnie jako dyrygent w Operze Poznańskiej, w której przygotowała m.in. polską prapremierę opery B. Brittena "Sen nocy letniej".

Już w czasie studiów, w roku 1968, utworzyła orkiestrę kameralną przekształconą w 1977 roku w Orkiestrę Kameralną Polskiego Radia i Telewizji, która od 1988 roku występuje pod nazwą Orkiestra Kameralna Amadeus Polskiego Radia. Od początku istnienia Zespołu Agnieszka Duczmal jest jego dyrektorem i kierownikiem artystycznym.

W 1970 roku została laureatką I Ogólnopolskiego Konkursu Dyrygentów w Katowicach. Pięć lat później uzyskała wyróżnienie na IV Międzynarodowym Konkursie Dyrygentów Herberta von Karajana w Berlinie Zachodnim. W 1976 r. wraz z Orkiestrą zdobyła Srebrny Medal Herberta von Karajana na Międzynarodowych Spotkaniach Młodych Orkiestr w Berlinie Zachodnim.

W 1982 r. otrzymała nagrodę Międzynarodowego Centrum Kultury Saint Vincent w Rzymie "La donna del mondo" (Kobieta świata) przyznaną pod patronatem UNESCO i prezydenta Włoch za wybitne w skali światowej osiągnięcia na polu kultury, nauki i działalności społecznej.

Jako pierwsza kobieta dyrygent wystąpiła na scenie mediolańskiej La Scali.

Wraz z kierowaną przez siebie Orkiestrą Kameralną Amadeus Polskiego Radia koncertowała w 33 krajach Europy, obu Ameryk oraz Azji w najsłynniejszych salach koncertowych świata występując z wybitnymi solistami. Nagrała 8 płyt długogrających, 24 płyty kompaktowe, oraz dla Polskiego Radia ponad 7500 minut muzyki. Telewizja Polska zarejestrowała 107 koncertów i programów Orkiestry. Współpracowała z zagranicznymi mediami, takimi jak NDR, WDR, SFB, BBC w Londynie, CBC w Montrealu, Radiem Meksykańskim oraz Telewizją Francuską.

 

 

 

Duda Katarzyna

Jest jedną z najciekawszych osobowości artystycznych w Polsce. Występuje z recitalami i koncertami w Polsce, a także w wielu krajach Europy oraz w USA (m. in. Lincoln Center w Nowym Jorku) i Meksyku. Koncertowała z renomowanymi orkiestrami i dyrygentami, m.in. z Orchestre de Chambre de Lausanne pod batutą Jesusa Lopeza Cobosa, Orquesta Sinfonica de Xalapa - Veracruz pod dyrekcją Jorge'a Mestera, Orquesta Sinfonica del Estado de Mexico pod kierunkiem Enrique Batiza. W ramach obchodów Jubileuszu 100-lecia Filharmonii Narodowej w Warszawie, artystka wystąpiła w maju 2001 roku z recitalem skrzypcowym.

 

W kwietniu 2002 roku swoim recitalem inaugurowała ponowne otwarcie Sali im. G. Rossiniego w Padwie. Również w kwietniu wystąpiła na nadzwyczajnym koncercie w Ambasadzie Polskiej przy Unii Europejskiej w Brukseli, organizowanym z okazji wręczenia nagród "Za Sławienie Polski i Polskości" i transmitowanym przez Telewizję POLONIA.

 

Jej wykonania były również nagrywane i transmitowane przez Radio Suisse Romande, Polskie Radio i Telewizję Polską oraz stacje telewizyjne i radiowe w Meksyku, Francji, Niemczech i Białorusi. Posiada rozległy i różnorodny repertuar zawierający dzieła od baroku po muzykę współczesną.

 

Artystka jest laureatką - jako jedyna Polka - Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego Tibora Vargi w Szwajcarii, którego zwycięzcami byli m. in. tacy znakomici skrzypkowie jak Vadim Brodski, Vadim Repin czy Jean-Jacques Kantorow. Jest także laureatką Międzynarodowego Konkursu na Skrzypce Solo Tadeusza Wrońskiego w Warszawie. Na konkursie Tibora Vargi zdobyła również nagrodę specjalną "Prix Mozart" za najlepsze wykonanie koncertu skrzypcowego W.A. Mozarta.

 

Katarzyna Duda studia odbywała w mistrzowskiej klasie skrzypcowej Tibora Vargi w Ecole Supérieure de Musique w Sion w Szwajcarii oraz pod opieką artystyczną Jana Staniendy w Akademii Muzycznej w Warszawie, którą ukończyła z wyróżnieniem. Wielokrotna zdobywczyni nagród na krajowych i międzynarodowych konkursach dla młodych skrzypków. Na XVII Ogólnopolskim Tygodniu Talentów - Tarnów '99 decyzją krytyków muzycznych została objęta ogólnopolską promocją. Stypendystka m. in. Interlochen Academy of Arts w USA.

 

Jej pierwsza płyta pod tytułem "Le Streghe", którą artystka nagrała z pianistą Waldemarem Malickim dla firmy "DUX", z repertuarem wirtuozowskim na skrzypce z towarzyszeniem fortepianu, otrzymała entuzjastyczne recenzje w mediach i została nominowana do nagrody Związku Producentów Audio Video - FRYDERYK'2000, jako jedyna płyta z udziałem skrzypiec solo. Sukces ten zainspirował skrzypaczkę do nagrania jeszcze jednego krążka z przebojami wirtuozowskiej muzyki na skrzypce - "Le Streghe 2" - ale tym razem z towarzyszeniem orkiestry. W nagraniu tym - zrealizowanym również dla firmy "DUX" - artystce towarzyszyła Wrocławska Orkiestra Kameralna "Wratislavia" pod batutą Jana Staniendy. Również i ta płyta uzyskała nominację do nagrody FRYDERYK'2001.

 

Trzecią płytę skrzypaczka nagrała dla firmy "ACTE PREALABLE" z muzyką skrzypcową niedawno zmarłego Tadeusza Paciorkiewicza.

 

 

 

Danuta Dudzińska-Wieczorek

Studia ukończyła z wyróżnieniem w 1992 roku w Akademii Muzycznej w Łodzi na Wydziale Wokalno - Aktorskim w klasie śpiewu prof. Grażyny Krajewskiej - Ambroziak.

Brała udział w wielu konkursach m.in. w Dusznikach - Zdroju (1992 r.) gdzie otrzymała I wyróżnienie, oraz nagrodę specjalną za wykonanie utworu kompozytora polskiego. Wyróżnienie na V Konkursie im. Ady Sari w Nowym Sączu (1993 r.).

Uczestniczyła w kursach oratoryjno-kantatowych "Wratislavia Cantans" we Wrocławiu. Ukończyła kurs mistrzowski u niemieckiej śpiewaczki Ingrid Kremling.

Nagrała kilka audycji radiowych i telewizyjnych w Polsce i Niemczech. Brała udział w Wielkim Tygodniu Młodych Muzykow w Schwetzingen '96 organizowanym przez Niemieckie Radio w Stuttgarcie.

Obecnie jest solistką Teatru Wielkiego w Łodzi i wykonuje takie partie jak: Donny Anny w "Don Giovannim", Hrabiny z "Wesela figara" i I Damy z opery "Czarodziejski Flet" W. A. Mozarta, Lizy z "Damy Pikowej" P. Czajkowskiego, Damy z "Makbeta", Elwiry w "Ernanim", G. Verdiego, Micaeli z "Carmen" G. Bizeta, Cho-Cho-san w "Madama butterfly" G. Pucciniego, Saffi z "Barona Cygańskiego" oraz Rosalindy w "Zemście Nietoperza" J. Straussa, Laury w "Studencie Żebraku" C. Millockera, Heleny w "Polskiej krwi" O. Nedbala, Hrabiny w "Hrabinie", Halki w "Halce " Sta. Moniuszki, Leonory w "Mocy Przeznaczenia" G. Verdiego, Eddy w "Pajacach" R. Leoncavallo.

W jej repertuarze jest również muzyka kameralna oraz oratoryjna a wśród nich takie dzieła jak: Requiem - W. A. Mozarta, Requiem - G. Verdiego, Stabat Mater - G. B. Pergolesiego, Stabat Mater - A. Dworaka, Stabat Mater - G. Rossiniego, Petite Messe Solennelle - G. Rossiniego, VIII Symfonię - G. Mahlera, Missa Papae Johannes Pauli Secundo - B. K. Przybylskiego, "Sen nocy letniej" - F. Mendelssohna.

W 2003 roku otrzymała dyplom uznania za rozpowszechnianie sztuki operowej od Ministra Kultury i Sztuki.

 

 

 

Mirosław Feldgebel

Mirosław Feldgebel - absolwent Wydziału Instrumentalnego w klasie fortepianu, studiował także na Wydziale Teorii, Kompozycji i Dyrygentury w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Ceniony pianista i kameralista. Partnerował wielu najwybitniejszym artystom polskim i zagranicznym. Jest laureatem kilku międzynarodowych konkursów pianistycznych (m.in. I nagroda w Turynie, III nagroda w Moncalieri).

Od wielu lat zajmuje się również wykonawstwem muzyki dawnej na instrumentach historycznych - na klawesynie (współzałożyciel kwartetu barokowego Mercurius), na harfach średniowiecznych i renesansowych (współpraca z zespołem Ars Nova) oraz na pianoforte.

Mirosław Feldgebel występował w wielu prestiżowych salach koncertowych Europy i Ameryki (m.in. w Sali Pleyela w Paryżu, Wiener Musikverein, Vredenburgsaal w Utrechcie, Studiu im. W. Lutosławskiego, Gran Teatre del Liceu w Barcelonie). Uczestniczył w obchodach 150 rocznicy śmierci Fryderyka Chopina. Brał udział w wielu międzynarodowych festiwalach muzycznych, m.in. Wratislavia Cantans, Festiwal Chopinowski w Dusznikach Zdroju, Warszawska Jesień, Ukraina i Świat Baroku w Kijowie, Międzynarodowy Śląski Festiwal Muzyczny pod patronatem Kurta Masura, Międzynarodowy Festiwal Duetów Fortepianowych w Siauliai na Litwie, Holland Festival.

Jako jeden z niewielu pianistów polskich miał zaszczyt koncertować na zabytkowym fortepianie Pleyel z roku 1860 w koncercie poświęconym pamięci Fryderyka Chopina, odbywającym się w ramach IX Festiwalu Muzyki Dawnej na Zamku Królewskim w Warszawie.

Od roku 1994 artysta współpracuje z orkiestrą Sinfonia Varsovia i Polską Orkiestrą Kameralną.

 

 

 

Adam Ferency

Aktor teatralny i filmowy, reżyser. Urodził się 5 października w 1951 roku w Warszawie. Jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, którą ukończył w 1976 roku.

 

W tym samym roku debiutował na scenie stołecznego Teatru Dramatycznego rolą Stachowskiego w KARYKATURZE Jana Augusta Kisielewskiego w reżyserii Gustawa Holoubka . Jednak sceną, z którą związał się na początku kariery, był Teatr na Woli prowadzony przez jego profesora ze szkoły teatralnej - Tadeusza Łomnickiego . Tam też zagrał swoją pierwszą dużą rolę, Joka Skokicia/Hamleta, w PRZEDSTAWIENIU "HAMLETA" WE WSI GŁUCHA DOLNA Ivo Bresana w reżyserii Kazimierza Kutza (1977). W latach 1981-1994 Ferency występował w warszawskim Teatrze Współczesnym . Świetnie zagrał Johna Mericcka/Człowieka-Słonia w głośnym CZŁOWIEKU SŁONIU wg Bernarda Pomorance'a w reżyserii Marcela Kochańczyka (1983). Był także m.in. Pijakiem ze ŚLUBU Witolda Gombrowicza w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego (1983), Asasellem w legendarnym MISTRZU I MAŁGORZACIE wg Michaiła Bułhakowa w reżyserii Macieja Englerta (1986), Blaisem Belzile w SAMYCH PORZĄDNYCH LUDZIACH Gratiena Gelinasa w reżyserii Kazimierza Kutza (1992), a także Hitlerem w sztuce Stanisława Brejdyganta HITLER-STALIN wyreżyserowanej przez autora na scenie krakowskiego Teatru Stu (1992). W 1993 r. Ferency zadebiutował jako reżyser. W Teatrze Współczesnym wystawił HOLLYWOOD, HOLLYWOOD Davida Mameta.

 

Od 1994 Ferency związany jest z Teatrem Dramatycznym . Tutaj powstały jego najbardziej dojrzałe role. Aktor stał się świetnym odtwórcą ról w spektaklach Piotra Cieplaka - przejmującej HISTORYI O CHWALEBNYM ZMARTWYCHWSTANIU PAŃSKIM Mikołaja z Wilkowiecka (1994) i WYPRAWACH KRZYŻOWYCH wg Mirona Białoszewskiego (1995), gdzie stworzył wspaniały duet aktorski z Aleksandrą Konieczną. Odrębny rozdział stanowią jego role Beckettowskie w spektaklach Antoniego Libery . Ferency zagrał Williego w SZCZĘŚLIWYCH DNIACH (1995), Pozzo w CZEKAJĄC NA GODOTA (1996) oraz Hamma w KOŃCÓWCE (1997). W każdej z nich dał lekcję aktorskiej techniki. Po KOŃCÓWCE Jarosław Kisieliński notował:

 

"Ferency tworzy szereg masek, za którymi chowa się Hamm i zza których nie sposób już dostrzec prawdziwej jego twarzy (jak w cyrku, gdy skomplikowana żonglerka dematerializuje postać swego żonglera)." ("Teatr" 1997, nr 12)

 

Wielkie wrażenie Ferency zrobił jako Petrucchio w POSKROMIENIU ZŁOŚNICY Szekspira w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego (1997). W tej roli nawiązał do swojego filmowego emploi - współczesnych czarnych charakterów. Dwa lata później zagrał tytułową rolę w POWROCIE ODYSA Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Krystiana Lupy . Ferency współpracuje też z warszawskim Teatrem Rozmaitości . Zagrał u Grzegorza Jarzyny w UROCZYSTOŚCI ( FESTEN ) Mogensa Rukova i Thomasa Vinterberga (2001), wcielił się również w postać Prospera w świetnej realizacji Szekspirowskiej BURZY w reżyserii Warlikowskiego (2003).

 

"Jak ktoś jest niski, łysy i kwadratowy, to nie może być pozytywnym bohaterem." - mówi Ferency o swoich rolach w filmie ("Gazeta Wyborcza" 2001, nr 233). Jest specjalistą od ról policjantów, kryminalistów i pracowników UB. Ale zanim wcielił się w posępnego oficera służby bezpieczeństwa w PRZESŁUCHANIU Ryszarda Bugajskiego (1982) grał szarych młodych ludzi z lat 70.: w NIEDZIELNYCH DZIECIACH (1976) i AKTORACH PROWINCJONALNYCH (1978) Agnieszki Holland oraz we WSTECZNYM BIEGU Laco Adamika (1978). Zagrał też Heńka w AKCJI POD ARSENAŁEM Jana Łomnickiego (1977), Kiełza w GORĄCZCE Holland (1980), Księdza w PRZYPADKU Krzysztofa Kieślowskiego (1981) i Zenona w MATCE KRÓLÓW Janusza Zaorskiego (1982). Galeria jego "mundurowych" charakterów to m.in. rosyjski śledczy Jegor Potapowicz Jegorow z KANALII Tomasza Wiszniewskiego (1992), rola za którą Ferency dostał nagrodę na festiwalu filmowym w Gdyni, pułkownik UB Kizior z PUŁKOWNKA KWIATKOWSKIEGO Kutza (1995), czy Generał Jegorow w serialu PRZEPROWADZKI Leszka Wosiewicza (2000). Ostatnio Ferency zagrał Witolda w PORNOGRAFII Witolda Gombrowicza zekranizowanej przez Jana Jakuba Kolskiego (2002).

 

Od początku kariery Ferency związany jest też z Teatrem Telewizji i Teatrem Polskiego Radia, w którym zagrał wiele ważnych ról. Był m.in. Szekspirowskim Makbetem i Mefistofelesem w FAUŚCIE Johana Wolfganga Goethego.

 

Nagrody:

 

1988 - nagroda Komitetu ds. Polskiego Radia i Telewizji za kreacje aktorskie w spektaklach telewizyjnych: PASJANS Pawła Trzaski w reżyserii autora, POSTĘPOWANIE WYJAŚNIAJĄCE Mervyna Rusterforda w reżyserii Tomasza Zygadły, PRZEDSTAWIENIE "HAMLETA" WE WSI GŁUCHA DOLNA Ivo Bresana w reżyserii Olgi Lipińskiej, CHOROBA MŁODOŚCI Ferdynanda Brucknera w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego

 

1991 - Złote Lwy Gdańskie za najlepszą rolę męską w filmie Tomasza Wiszniewskiego KANALIA

 

2000 - Wielki Splendor - nagroda Teatru Polskiego Radia

 

2003 - nagroda aktorska za rolę w słuchowisku NOC WALPURGII, ALBO KROKI KOMANDORA na 3. KRAJOWYM FESTIWALU TEATRU POLSKIEGO RADIA I TEATRU TELEWIZJI "DWA TEATRY"

 

 

 

Przemysław Firek

Studia na Wydziale Wokalno-Aktorskim ukończył w Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie prof. Wojciecha Jana Śmietany. Karierę solisty rozpoczął jeszcze jako student, debiutując w roli Skołuby w Strasznym Dworze Stanisława Moniuszki w Operze Krakowskiej w roku 1988. W roku 1989 wziął udział w „Koncercie Roku”, zorganizowanym w Warszawie przez Ministerstwo Kultury i Sztuki dla wybitnie uzdolnionych studentów szkół artystycznych.

 

Jest laureatem III Nagrody, dwóch wyróżnień na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym we Wrocławiu (1990) i międzynarodowego Konkursu Opera for Europe w Londynie (1997) oraz finalistą IV Konkursu im. Ady Sari (1991).

 

W sezonie 1998/1999 zadebiutował w Operze Narodowej w Warszawie w roli Szatana w Raju utraconym Krzysztofa Pendereckiego. W tym samym sezonie nawiązał współpracę z Teatrem Wielkim w Łodzi, występując w roli Escamilla w Carmen Georga Bizeta.

 

Brał udział w Międzynarodowym Festiwalu Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie w 1998, występując jako Hrabia Ebbo w Czarnej Masce. Na Festiwalu Beethovenowskim w Olsztynie w roku 1999 uczestniczył w wykonaniu IX Symfonii Ludwiga van Beethovena. W tym samym roku zadebiutował w Wiedniu w partii Basilia w Cyruliku Sewilskim Gioacchino Rossiniego pod dyrekcją Tiziano Duca.

Od kilku sezonów współpracuje z Warszawskim Teatrem Wielkim, z zespołem którego nagrał pod dyrekcją Jacka Kaspszyka płytę Ubu Rex Krzysztofa Pendereckiego oraz wziął udział w gł

ośnej inscenizacji opery Andrea Chenier Umberto Giordano w reżyserii Mariusza Trelińskiego.

Ostatnio jako jedyny polski śpiewak wykonał (uznawaną za najtrudniejszą w literaturze operowej) partię Wozzecka w dramacie Albana Berga, w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego.

 

Obecnie bierze udział w plenerowej megaprodukcji pop-opery Ça Ira Rogera Watersa, lidera grupy Pink Floyd.

 

Artysta ma w swoim repertuarze ponad 30 ról operowych. Do największych zalicza: Szatana w Raju utraconym Krzysztofa Pendereckiego, Scarpię w Tosce Giacomo Pucciniego, Mefista w Fauście Charlesa Gounoda oraz Wozzecka w dramacie pod tym tytułem Albana Berga. Równie chętnie wykonuje oratoria i msze oraz występuje z wokalnymi recitalami. Koncertował na scenach całej Europy, a także – w Japonii, Chinach i w USA.

 

 

 

Tomasz Frycz

Student Poznańskiej Akademii Muzycznej oraz Dresdner Akademie für Alte Musik.

Uczestniczył w licznych kursach muzyki dawnej m. in. w Amsterdamie, Krakowie, Warszawie, Wilanowie, w klasach prof.: Jaapa ter Lindena, Kristiny Kyprianides. Richte van der Meera, Marka Caudle.

Koncertuje z wieloma zespołami muzyki dawnej w kraju i za granicą m.in.: La Grande Ecurie et La Chambre du Roy (pod dyrekcją Jean-Claude Malgoire) Concerto Polacco, Orkiestra I Rzeczpospolitej, Kantorei Berlin, Musica Dinamica oraz czołowymi artystami, takimi jak: Marta Boberska, Olga Pasiecznik, Władysław Kłosiewicz, Marek Toporowski, Jacek Laszczkowski, Didier Talpain.

Dokonał wielu nagrań telewizyjnych, radiowych oraz płytowych, takich jak: Imeneo G.F. Haendla, Opera Omnia (vol I - VI) Marcina Mielczewskiego, Tetide in Sciro D. Scarlattiego, G.G. Gorczyckiego i inne.

Specjalizuje się w wykonawstwie muzyki wokalno - instrumentalnej, szczególnie opery barokowej, jak również kameralnej oraz oratoryjno - kantatowej.

Ma w repertuarze dzieła sceniczne G. Periego, C. Monteverdiego, A. Scarlattiego, J. Blowa, H. Purcella, G.F Haendla, J. A. Hassego, D. Cimarosy i W.A. Mozarta, a wśród utworów instrumentalnych suity orkiestrowe, Pasje i Oratoria J.S. Bacha, Concerti Grossi G.F. Haendla i wiele innych.

Obecnie jest koncertmistrzem zespołu instrumentów dawnych Musicae Antiquae Collegium Varsoviense przy Warszawskiej Operze Kameralnej.

 

 

 

Anna Gajewska

Aktorka, absolwentka warszawskiej Akademii Teatralnej. Jako studentka była stypendystką Ministerstwa Kultury i Sztuki, a jej rolą w dylomowym przedstawieniu " Ćwiczenia z Szekspira " w reż. Macieja Wojtyszki została uhonorowana wyróżnieniem na festiwalu szkół teatralnych w Łodzi. Debiutowała na scenie Teatru Dramatycznego w Warszawie rolą Heleny we " Wszystko dobre, co się dobrze kończy " W. Szekspira w reż. P.Cieślaka. Do swoich największych osiągnięć zalicza rolę Balladyny w operze radiowej Macieja Małeckiego w reż. Anny Seniuk. Współpraca z tymi wspaniałymi artystami zaowocowała również rolą Anioła w operze radiowej " Nieboska symfonia ". Anna Gajewska jest aktorką śpiewającą, w 2003 roku została laureatką konkursu piosenek Anny Germann. Brała udział w wielu realizacjach telewizyjnych w reż. m.in.Olgi Lipińskiej, Jana Englerta, Macieja Wojtyszki i Witolda Adamka. Współpracuje z warszawskimi Teatrami Dramatycznym, Nowym i Rampa. Obecnie przygotowuje się do roli Polly w " Operze za trzy grosze Brechta " w reż. Laco Adamika.

 

 

 

Małgorzata Gałuszka-Armata

Od 1998 r. na solistka Warszawskiej Opery Kameralnej. Współpracuje z Polskim Teatrem Muzycznym w Warszawie, Teatrem Muzycznym ROMA, Filharmonią im.R.Traugutta oraz Chórem Archikatedry Warszawskiej.

 

Absolwentka Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, ktorą ukończyła z wyróżnieniem na wydziale wokalno- aktorskim w klasie śpiewu Krystyny Szostek- Radkowej. Swą edukację rozpoczęła w klasie wiolonczeli i fortepianu w Szkole Muzycznej I st.w Jaśle, a następnie w Państwowym Liceum Muzycznym w Rzeszowie.

 

Brala udział w kursach: Interpretacji oraz Techniki Wokalnej dla Śpiewaków Operowych prowadzonym przez prof. Ryszarda Karczykowskiego, Interpretacji Muzyki Oratoryjnej i Kantatowej w ramach Festiwalu „Wratislawia Cantans”, oraz seminariach prowadzonych przez Ingrid Kremling.

 

Do jej repertuaru należą partie: Cherubina - „Wesele Figara” W.A. Mozarta, III Knaba - „Czarodziejski flet” W.A. Mozarta, Kupido - „Orfeusz w piekle” J.Offenbacha, Jasia - „Jaś i Małgosia” E. Humperdincka, oraz Carmi - „Betulia liberata” W.A. Mozarta.

Ponadto wykonuje muzykę kantatowo-oratoryjną oraz pieśni XX wieku.

Obecnie pozostaje pod opieką wokalną pedagog Zofii Witkowskiej.

 

 

 

Robert Gierlach

Ukończył warszawską Akademię Muzyczną w klasie prof. Kazimierza Pustelaka. Jeszcze jako student śpiewał na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej (partie tytułowe w Weselu Figara i Don Giovannim) oraz w stołecznym Teatrze Wielkim (Don Basilio w Cyruliku sewilskim), brał także udział w tych przedstawieniach podczas tournée po Hiszpanii, Francji, Niemczech, Belgii, Szwajcarii i Japonii. Laureat międzynarodowych konkursów wokalnych w Vercelli (I nagroda) oraz w Las Palmas (Nagroda Publiczności).

 

Artysta występuje na prestiżowych scenach operowych i estradach koncertowych Europy, Ameryki Północnej i Japonii. Śpiewał Hrabiego Almavivę w Weselu Figara i Fieska w Marii di Rohan Donizettiego w weneckim Teatro la Fenice, Faraona w Mojżeszu w Egipcie Rossiniego i tytułowego Eliasza w oratorium Mendelssohna w Weronie, Leporella w Don Giovannim i Don Profonda w Podróży do Reims Rossiniego w Bolonii, Alidora w Kopciuszku w rzymskim Teatro dell’Opera, Sabinina w Tatianie Corghiego w mediolańskim Teatro alla Scala oraz Almavivę w Weselu Figara w Trieście. We Francji gościł na scenach operowych w Nicei i Marsylii (Leporello w Don Giovannim) oraz w paryskim Theatre des Champs-Elysees (Kreon w Królu Edypie Strawińskiego i Archiereios w koncertowym wykonaniu Króla Rogera Szymanowskiego). W Stanach Zjednoczonych wystąpił w Detroit Opera House jako tytułowy Figaro w operze Mozarta, koncertował też w nowojorskiej Carnegie Hall. Śpiewał tę rolę w genewskim Grand Théâtre, w Grand Opera w Miami i w Nico Theatre w Cape Town (RPA).

 

Prowadzi także bogatą działalność koncertową. Występował z tej miary zespołami, co: Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej, NOSPR, Sinfonia Varsovia, Orchestre National de France, ”I Solisti Veneti” ,Berliner Philharmoniker, Wiener Philhatrmoniker, City of Birmingham Orchestra, Rundfunk Sinfonieorchester Berlin, Filarmonica della Scala, Dresdner Rundfunk Orchester i NHK Tokyo Orchestra. Współpracował z wieloma znakomitymi dyrygentami i reżyserami operowymi. Uczestniczył w festiwalach muzycznych w Glyndebourne i Salzburgu, w Karinthischer Sommer, Schleswig-Holstein Festival, Berliner Festwochen, Promos w Londynie i Wratislavia Cantans.

 

W ostatnich sezonach występował m.in. z zespołami Berliner Philharmoniker i Wiener Philharmoniker, gościł w Opera du Montreal, Lyric Opera w Baltimore, Operze Flandryjskiej i New York City Opera. Śpiewał też tytułowego Don Giovanniego w warszawskiej Operze Narodowej i powrócił do mediolańskiej La Scali jako Hrabia Almaviva w Weselu Figara.

 

 

 

 

Wojciech Gierlach

Wojciech Gierlach - bas - absolwent Akademii Muz im. F.Chopina w Warszawie w klasie Prof. Kazimierza Pustelaka. Jest laureatem głównych nagród na międzynarodowych konkursach wokalnych w Bilbao, Barcelonie, Ada Sari oraz Premio Caruso w Mediolanie.

W 1999 związał się z Warszawską Operą Kameralną debiutując partią tytułową w operze Haendla Imeneo. W swoim repertuarze posiada czołowe role w operach m.in. Haendla, Mozarta, Rossiniego, Rimskiego-Korsakova, Moniuszki, a także szereg partii basowych w dziełach oratoryjnych m.in. Bacha, Haendla, Haydna, Mozarta, Rossiniego, Mendelssohna-Bartholdiego, Verdiego. Występował na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie, w teatrach operowych w Kapsztadie, Klagenfurt, Ravennie, Bresci, Bari, a także na festiwalach w Aix-en-Provence, Pesaro, Wildbad oraz Klosterneuburg. Ma za sobą także koncerty z muzyką kameralną oraz współczesną (Vinicjusz w Quo Vadis Bernadetty Matuszczak, Jezus w ViaCrucis Pawła Łukaszewskiego).

 

 

 

 

Ignacy Gogolewski

Urodził się w 1931 roku w Ciechanowie. W 1953 ukończył wydział aktorski warszawskiej PWST .

 

Po dyplomie został zaangażowany do Teatru Polskiego w Warszawie, gdzie grał do roku 1959. Powracał do niego jeszcze dwukrotnie: 1975-80, 1992-2000). W latach 1959-62 i 1968-71 był aktorem warszawskiego Teatru Dramatycznego . Od 1965 do 1968 występował w Teatrze Współczesnym w Warszawie . Oprócz pracy aktorskiej trzykrotnie pełnił funkcję dyrektora: Teatru Śląskiego w Katowicach (1971-74), Teatru im. Osterwy w Lublinie (1980-85) i Teatru Rozmaitości w Warszawie (1985-89). Obecnie jest aktorem Teatru Narodowego w Warszawie.

 

Jego wykładowcami i nauczycielami zawodu byli: Jan Kreczmar, Maria Dulęba, Zofia Małynicz, Jan Świderski, Marian Wyrzykowski, Janina Romanówna. Od nich uczył się dbałości o czystość słowa, umiejętności operowania głosem, szacunku do rytmu prozy i wiersza. Można powiedzieć, że Ignacy Gogolewski - obdarzony dobrymi warunkami zewnętrznymi, znakomicie czujący się w repertuarze klasycznym - jest jednym z ostatnich kontynuatorów starej szkoły aktorskiej. O początkach swojej kariery mówi:

 

"zaangażowany po studiach do Teatru Polskiego zetknąłem się z całą plejadą ludzi wybitnych, i takich, których nazwiska może niczego by dziś nie mówiły. Wszyscy oni razem stanowili akademię umiejętności zawodowych praw i reguł najczęściej niepisanych, lecz bez tych reguł dzisiejszy teatr nie ruszyłby z miejsca..." ("Teatr" nr 5/1974)

 

Po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę wybitną kreacją Gustawa-Konrada w DZIADACH Adama Mickiewicza wyreżyserowanych przez Aleksandra Bardiniego (1955). Pisano, że "błysnął wybitnym talentem i opanowaniem warsztatu", "oczarował publiczność swoją osobowością i pięknie podanym wierszem". Krytycy jednogłośnie uznali młodego aktora za kontynuatora najszlachetniejszych tradycji teatru romantycznego.

 

Potem przyszły następne role: Maurycy w LECIE W NOHANT Jarosława Iwaszkiewicza (1956), Achilles w sztuce Artura Marii Swinarskiego ACHILLES I PANNY (1956), Rizzio w MARII STUART Juliusza Słowackiego (1958), tytułowa rola w MAZEPIE Juliusza Słowackiego (1959). Na scenie Teatru Dramatycznego grał m.in. Pastora Hale w sztuce Arthura Millera PROCES W SALEM (1959) i poetę Jęzorego w sztuce Stanisława Ignacego Witkiewicza W MAŁYM DWORKU (1959). Wcielając się w postać Jęzorego, jakże odmienną od dotychczas granych, ukazał wielopłaszczyznowość swego warsztatu aktorskiego. Bawił się deklamacją, parodiując styl klasyczny. Zupełnie odmienna od przyjętych forma mówienia tekstu Witkiewicza stała się szalenie odkrywcza i nowatorska w swej wymowie.

 

"W dorobku artystycznym Gogolewski najbardziej ceni obecność wewnętrznej dialektyki. Tworzenie czegoś, a następnie wyzwolenie się z tego, co zostało stworzone. (...) Gogolewski, pierwszy po wojnie Gustaw-Konrad, wypracował styl romantyczny. Cechą charakterystyczną tego stylu jest nierozłączne splecenie walorów lirycznych i dramatycznych. Lecz Gogolewski stworzywszy pewien styl w aktorstwie, zadbał, aby się zeń wyzwolić. Dlatego Gogolewski grywa w Witkacym..." (Krzysztof Głogowski, "Słowo Powszechne" nr 14/1976)

 

Aktor nieustannie poszerzał swój repertuar, grając Nerona w BRYTANIKU Jeana Racine'a (1963), Janka w MOŚCIE Jerzego Szaniawskiego (1963), Gustawa w ŚLUBACH PANIEŃSKICH Aleksandra Fredry (1963). Wybitnym osiągnięciem była rola Zygmunta Augusta w słynnych KRONIKACH KRÓLEWSKICH Stanisława Wyspiańskiego (1968) w reżyserii Ludwika René w Teatrze Dramatycznym.

 

"Udział w tym przedstawieniu pozwolił Gogolewskiemu na coś więcej niż samą demonstrację dojrzałości swej sztuki, (...) pokazał swojego Zygmunta Augusta w pełnym wymiarze narastających uczuć, konsekwentnego w grze miłosnej i w grze o władzę, pełnego żaru w scenach wyznań i scenach żałobnych lamentacji." (Witold Filler, "Ignacy Gogolewski", WAiF Warszawa 1979)

 

Role telewizyjne Ignacego Gogolewskiego, powstałe w latach 60. i 70., nie dają się zamknąć w jednej formule. Są zbyt różnorodne. Odnaleźć w nich można cechy zarówno dawnych romantycznych kreacji teatralnych, jak i późniejszych filmowych. Zagrał m.in. Rodriga w CYDZIE Pierre'a Corneille'a (1969), tytułowego Mazepę w dramacie Juliusza Słowackiego (1969), Zenona Ziembiewicza w GRANICY Zofii Nałkowskiej (1970), Jego w DRUGIM POKOJU Zbigniewa Herberta (1970), Tadeusza w ŚNIADANIU U DESDEMONY Janusza Krasińskiego (1975).

 

Gogolewski ma również w swym dorobku wiele ról filmowych. Występował w filmach najwybitniejszych polskich reżyserów: w TRUDNEJ MIŁOŚCI (1953) i SAMOTNOŚCI WE DWOJE (1968) Stanisława Różewicza, WYSTRZALE (1965) i HRABINIE COSEL (1968) Jerzego Antczaka. Zagrał także tytułowego BOLESŁAWA ŚMIAŁEGO (1971) w obrazie Witolda Lesiewicza oraz Cypriana Kamila Norwida w DOMU ŚW. KAZIMIERZA (1983) we własnej reżyserii. Najgłębiej jednak zapadł w pamięć widzów Antek Boryna z telewizyjnego serialu CHŁOPI Jana Rybkowskiego (1972), będącego ekranizacją nagrodzonej Noblem powieści Władysława Reymonta . Antek Gogolewskiego "urzekał swą prostotą" i "żarem miłosnego opętania". Było w tej roli coś prostackiego i szlachetnego zarazem.

 

"Antek Boryna - czerpie swą siłę z nieprzemijającej wiary w ziemię. (...) To wieśniak posiadający jakby prostotę majestatu, wrodzoną godność osobistą, obie te cechy zrodziły się z nieustannego obcowania z ziemią - żywicielką i władczynią jednocześnie..." (Lidia Klimczak, "Aktor znaczy indywidualność", "Panorama Polska" nr 5/1984)

 

Dociekania, na czym opiera się siła i mistrzostwo warsztatu aktorskiego Gogolewskiego, kończyły się zwykle konkluzją:

 

"Sukces jego aktorstwa polega na znakomitym portretowaniu rozdarć wewnętrznych człowieka. Stąd powodzenie nie tylko w tworzeniu scenicznych czy telewizyjno-filmowych postaci z kart Mickiewicza, Słowackiego, Puszkina, Szekspira czy Dostojewskiego. Sukces Antka Boryny w 'Chłopach' również na tej właściwości się zasadza.(...) Drugą dominantą jest głos i doskonałe wyczulenie na frazę muzyczną wypowiadanego słowa. Pozwalają one artyście wydobyć całą barwę i piękno wypowiedzi. Przypomnijmy tutaj płyty 'Wielkie monologi romantyczne' i 'Słowa miłości i rozpaczy'." (Krzysztof Głogowski, "Mistrz poetyckiego tonu", "Kierunki" nr 50/1987).

 

Po pożarze Teatru Rozmaitości w Warszawie, w 1989 roku, artysta wycofuje się z czynnego życia zawodowego. W 1992 ukazuje się jego książka "Wszyscy jesteśmy aktorami...", zawierająca wspomnienia, a także przemyślenia i spostrzeżenia dotyczące pracy zawodowej.

 

Po kilkuletniej przerwie powrócił na scenę Teatru Polskiego, gdzie grał główną rolę w KRZESŁACH Eugene'a Ionesco (1995), Rejenta Milczka w ZEMŚCIE Aleksandra Fredry (1998). Znakomitą kreację stworzył w sztuce AKTOR MINETTI Thomasa Bernharda (1999).

 

"Tę wielką rolę w Teatrze Polskim reżyser powierzył Gogolewskiemu, który wydobywa z niej wiele tonów, sporo zaskakujących, łamiących przyzwyczajenia realistycznej narracji. (...) Gogolewski stworzył postać trudną do jednoznacznego określenia, wielką i małą, kabotyna i zarazem powalanego klęską człowieka, który namiętnie poszukuje nowej formuły teatru." (Tomasz Miłkowski, "Aktorskie tajemnice", "Trybuna", 10 grudnia 1999)

 

Do ostatnich osiągnięć artystycznych Gogolewskiego należą: doceniona nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza, rola hrabiego Szarma w OPERETCE Witolda Gombrowicza (2000) oraz Laurenty w NA CZWORAKACH Tadeusza Różewicza (2001) na scenie Teatru Narodowego . Te dwie role stanowią swoiste uwieńczenie dorobku aktorskiego artysty.

 

"Niby dwie równorzędne role, zagrane znakomicie, w tym samym ironicznie błazeńskim stylu, wymarzonym, jak się zdaje, dla aktora, który niegdyś uosabiał na polskiej scenie ideał bohatera romantycznego. (...) Powiadam - niby, bo przecież mimo całego mistrzostwa Gogolewskiego Laurenty jest już tylko powtórką z Szarma, zgodnie z zasadą filmowego "sequelu" wyostrzającą te cechy postaci, które za pierwszym razem najbardziej podobały się publiczności. Gogolewski w przedstawieniu Kutza jako zdziecinniały a chutliwy poeta u kresu życia jest więc przede wszystkim postacią jeszcze bardziej komiczną niż wyfraczony Szarm z laseczką. Problem jednak w tym, że w 'Operetce' postać taka byłaby znakiem nowej interpretacji dramatu - najbardziej wyrazistym znakiem jego otwarcia! - w *'Na czworakach' natomiast jest oczywistym potwierdzeniem najprostszego odczytania sztuki. Znakiem jej zamknięcia." (Jacek Kopciński, "Biała pierś róży i inne pokusy inscenizatora", "Teatr" nr 3/2001)

 

Ważniejsze nagrody:

 

1962 - Nagroda Komitetu ds. Radia i Telewizji za role w Teatrze Polskiego Radia

 

1964 - Nagroda Państwowa II stopnia za wybitne osiągnięcia aktorskie, a w szczególności za rolę Nerona w BRYTANIKU Jeana Racine'a, Gucia w ŚLUBACH PANIEŃSKICH Aleksandra Fredry oraz za rolę tytułową w PORTRECIE DORIANA GRAYA Wilde'a (ta ostatnia w Teatrze Telewizji)

 

1966 - Nagroda za rolę Króla w sztuce Marii Dąbrowskiej STANISŁAW I BOGUMIŁA na 7. WROCŁAWSKIM FESTIWALU POLSKICH SZTUK WSPÓŁCZESNYCH we Wrocławiu

 

1968 - Srebrna Maska w plebiscycie czytelników "Ekspressu Wieczornego" na najpopularniejszych aktorów Teatru Telewizji

 

1969 - Nagroda Komitetu ds. Radia i Telewizji za kreację aktorską w spektaklu telewizyjnym MAZEPA Juliusza Słowackiego

 

Złoty Ekran sezonu 1969/70 za najwybitniejsze kreacje aktorskie w spektaklach Teatru Telewizji: MAZEPA Juliusza Słowackiego, BRACIA KARAMAZOW Fiodora Dostojewskiego oraz w filmie telewizyjnym URZĄD wg powieści Tadeusza Brezy

 

1973 - Nagroda zespołowa Komitetu ds. Radia i Telewizji za telewizyjny film seryjny wg powieści Władysława Reymonta CHŁOPI

 

1977 - Nagroda Indywidualna I stopnia Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za reżyserię przedstawienia W MAŁYM DWORKU Stanisława Ignacego Witkiewicza w Teatrze Telewizji

 

1982 - Nagroda "Trybuny Ludu" za całokształt pracy reżyserskiej i aktorskiej w teatrach dramatycznych w kraju oraz w Teatrze Telewizji, zwłaszcza za popularyzację klasyki polskiej

 

1982 - Złoty Ekran za inscenizację PIERWSZEGO DNIA WOLNOŚCI Leona Kruczkowskiego w Teatrze im. Osterwy w Lublinie

 

1983 - Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji I stopnia za całokształt osiągnięć aktorskich w Teatrze Telewizji

 

1984 - Nagroda Specjalna jury 10. OPOLSKICH KONFRONTACJI TEATRALNCH "KLASYKA POLSKA" w Opolu za dbałość o kulturę słowa poetyckiego w przedstawieniu FANTAZY Juliusza Słowackiego w Teatrze im. Osterwy w Lublinie

 

1985 - Nagroda Teatralna Wojewody Lubelskiego za wybitne osiągnięcia artystyczne

 

1985 - Nagroda Artystyczna im. Włodzimierza Pietrzaka za dokonania w zakresie sztuki aktorskiej i działalności teatralno-reżyserskiej

 

1988 - Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za wybitne interpretacje poezji i prozy w audycjach artystycznych Polskiego Radia oraz współpracę z Telewizją Polską

 

1995 - Honorowy medal im. Juliusza Osterwy

 

2000 - Nagroda im. Aleksandra Zelwerowicza za rolę Hrabiego Szarma w OPERETCE Witolda Gombrowicza w Teatrze Narodowym w Warszawie

 

 

 

 

Gorczyca Grzegorz

Absolwent warszawskiej Akademii Muzycznej w klasie fortepianu prof. Bronisławy Kawalli (dyplom w 1995 roku) oraz kameralistyki w klasie ad. Andrzeja Guza. Laureat Europejskiego Konkursu im. C. Kahna w Paryżu (1993 r.) Ważniejszym wydarzeniem w życiu artystycznym, było wykonanie - podczas nadania prof. Janowi Ekierowi tytułu Honoris Causa - koncertu fortepianowego Witolda Lutosławskiego. W maju 1995 roku wspólnie ze skrzypaczką Moniką Jarecką wystąpił na Międzynarodowym Festiwalu Studenckim w Kioto (Japonia). Koncertował w Niemczech, Austrii, Francji, Finlandii, USA, Włoszech. W maju 1997 roku z powodzeniem wystąpił w wiedeńskiej Bösendorfersaal.

 

Czynnie koncertuje jako solista i kameralista. Partnerował m. in.:

 

Adamowi Klockowi (I nagroda na Konkursie Wiolonczelowym w Kolonii 1995);

 

Jackowi Janiszewskiemu (I nagroda na Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym w Dusznikach Zdroju 1994 oraz IV nagroda na Międzynarodowym Konkursie im. Ady Sari w Nowym Sączu);

 

Leszkowi Wachnikowi - fagot (I nagroda na Ogólnopolskim Konkursie Instrumentów Dętych w Sieradzu 1996);

 

Maciejowi Sławińskiemu (I nagroda na VI Ogólnopolskim Konkursie Altowiolistów w Poznaniu 1998 oraz dyplom uznania)

W lutym 1997 roku nawiązał współpracę z wiolonczelistą Rafałem Kwiatkowskim. Wspólnie zostali laureatami I nagrody na I Międzynarodowym Konkursie Duetów w Kuhmo (Finlandia 1998 r.) Grzegorz Gorczyca był również współautorem zwycięstwa Rafała Kwiatkowskiego w 5 Europejskich Przesłuchaniach Young Concert Artist (Lipsk 1998 r. i Nowy York 1999 r.) Duet koncertuje na festiwalach w kraju (m. in. Duszniki, Radziejowice, Antonin, Tarnów oraz w Brawo Maestro w Kąśnej) oraz za granicą:

 

Niemczech (Lipski Gewandhaus, Usedomer Festiwal);

 

Finlandii (White Hall w Helsinkach);

 

Francji (Paryż).

 

W grudniu 2000 r. odbyli tournee po Japonii występując m. in. z recitalem w słynnej Suntory Hall w Tokio. Mają na swym koncie nagrania radiowe i telewizyjne w Polsce i Finlandii. W kwietniu 2002 roku towarzyszył skrzypaczce Katarzynie Dudzie na uroczystym recitalu inaugurującym ponowne otwarcie Sali im. G. Rossiniego w Padwie. Z Katarzyną Dudą wystąpił również na nadzwyczajnym koncercie w Ambasadzie Polskiej przy Unii Europejskiej w Brukseli, organizowanym z okazji wręczenia nagród "Za Sławienie Polski i Polskości" i transmitowanym przez Telewizję POLONIA. Grzegorz Gorczyca jest wykładowcą w warszawskiej Akademii Muzycznej.

 

 

 

 

Gosztyła Krzysztof

- Miłość ci wszystko wybaczy, ty sobie niczego nie darujesz - dlatego jestem dla siebie najważniejszym krytykiem. Zresztą zawsze tak było.

 

Punktem zwrotnym w życiu i karierze zawodowej był dla niego wyjazd do USA. Pojechał tam po siedmiu latach uprawiania aktorstwa, mimo znaczących sukcesów w teatrze i filmie.

- Sądzę, że był to rodzaj zapaści psychicznej, ostrego ataku poczucia bezsensu - mówi Gustaw Holoubek. - Wydawało mu się, że wyjazd jest ratunkiem, że zerwie wszystkie dotychczasowe prywatne i zawodowe więzy, i porwie go w inny świat. Spotkałem go w Ameryce. Nie bardzo wiedzieliśmy, co sobie powiedzieć. Chichocząc opowiadał mi, że pracuje w budownictwie i oczekiwał ode mnie reakcji. Powiedziałem: bardzo dobrze, bo co w takiej sytuacji można powiedzieć? Dałem do zrozumienia, że jeśli zdecyduje się na powrót, to wróci z wrażeniem, że nigdy nie wyjeżdżał. Mam uczucie, że tak się stało. Jest w nim coś niezwykłego. Jeżeli można mówić o wielkim repertuarze, to zawsze przed oczami staje mi Krzysztof Gosztyła, jako ten, któremu można powierzyć wielką rolę. Ma poczucie tragizmu. To bardzo rzadkie, wyjątkowe. Jest kwalifikacją najwyższą dla artysty każdej dziedziny sztuki. Widzi się wówczas świat w sposób niezwykle kontrastowy, ostry, i czuje cały absurd tego, co się dzieje. Oddala się od rzeczywistości, zaczyna patrzeć na nią z góry, krytycznie, przekornie, wybuchając śmiechem albo płacząc.

- Nie miałem sobie nic do zarzucenia w momencie, w którym przerwałem uprawianie zawodu. Obiecałem sobie - bez względu na trudności - wytrwać siedem lat na scenie i wytrwałem. Byłem więc wobec siebie w porządku. Nie miałem skrupułów. Zaczęło się niezwykle pięknie i pomyślnie: wybitni pedagodzy, m.in. Łomnicki, Śląska i Hanin, nagrody rektorskie, wreszcie klasa profesora Holoubka, przeddyplomowy debiut w teatrze i filmie, tytułowa rola w "Królu Edypie" na dyplom... Zaraz potem nastąpił stan wojenny. Moje pokolenie aktorskie startowało w życie zawodowe właśnie wtedy. Wielu bardzo utalentowanych ludzi. Nie miałem żadnych zasobów ani zamożnych rodziców. Sytuacja stawała się coraz bardziej kłopotliwa. Cokolwiek sobie powiedzieć, jest się najpierw człowiekiem, mężczyzną, a dopiero później aktorem. Miałem wówczas na utrzymaniu żonę i dziecko. Trwał aktorski bojkot mediów. "Młody, utalentowany" z rąk śp. Andrzeja Szczepkowskiego otrzymywałem kościelne datki - zapomogi, bo wiadomym było, że nie jestem w stanie wyżywić rodziny z własnej pracy. Ludzie wtedy najczęściej chcieli wszystko przeczekać i godzili się z tym, że o ich losie decyduje "ktoś", jacyś oni. Co prawda moje małżeństwo wkrótce się rozpadło, ale - obarczając winą siebie, a nie PRL - i ja trwałem w nadziei na rychłą poprawę. Trwałem, dopóki byłem w stanie to znieść. Jednak pod koniec lat 80. wyjechało wielu rozczarowanych ludzi, nie tylko aktorów. Było to nieuchronne, bo młodzi chcieli się zmierzyć ze swymi marzeniami i losem, mieli chłonne umysły, byli pełni energii i chcieli kierować swoim życiem. Ja zaś, zarabiając wówczas w teatrze dziesięć razy mniej niż warszawski taksówkarz, nie mogłem dłużej liczyć, że zawód aktora przyniesie mi niezależność materialną. Nie mam żadnych wątpliwości, że kultura polska, język i ludzie, którzy myślą w tym języku, to moja ojczyzna. Jednak nie byłem w stanie już dłużej trwać w rzeczywistości, na którą nie miałem żadnego wpływu. Każdy z ludzi wyjeżdżających za granicę na długi czas jest świadom, że może wyjeżdżać na całe życie. To bierze się pod uwagę - nawet jeśli nie podejmuje się decyzji ostatecznych i nie pali za sobą wszystkich mostów, toteż wielu sądziło, iż wyjeżdżając dokonuję aktu samodestrukcji. Jestem jednak przekonany, że gdybym wówczas pozostał - nikt dzisiaj nie byłby ciekaw moich poglądów.

 

W Stanach Zjednoczonych spędził 5 lat. Zarabiał tam na życie jako stolarz meblowy.

 

- Choć dotkliwsza była decyzja o wyjeździe, to trudniejsza była ta o powrocie, ponieważ byłem człowiekiem dumnym. To być może nieodłączne uczucie ludzi, którzy wyjechali. Duma i mimowolna chęć sprostania typowej presji społeczeństwa polskiego. Społeczeństwo chce widzieć w karierze i zdobytym przez emigranta majątku - źródło pociechy i pożywkę dla swych pretensji do losu, a jeśli nie - kolejne istnienie, które należy umiejscowić "pod płotem", aby lżej było znosić własne kompleksy. No cóż, mnie w udziale nie przypadł los Fibaka czy Bońka. Mimo to jednak wracałem. Japońskie przysłowie mówi: "Jeśli upadłeś, nie podnoś się z pustymi rękoma", tymczasem moje ręce... no właśnie. Dopiero po powrocie zrozumiałem, że moje ręce są pełne. Że stałem się dojrzałym aktorem w olbrzymiej mierze dzięki tym latom spędzonym na Manhattanie.

 

Z muzyka aktor

 

Do szkoły teatralnej Krzysztof Gosztyła trafił po trzynastu latach grania na wiolonczeli. Z dnia na dzień zrezygnował ze studiów na Akademii Muzycznej.

 

- To nie była niechęć do muzyki, raczej zniechęcenie do ćwiczeń, których cel - konfrontacja własnych artystycznych interpretacji z prawdziwym widzem - słuchaczem - ciągle był zbyt odległy. Być może to jakaś wada mego charakteru, nadmierna niecierpliwość, brak systematyczności. Może nie polubiłem na tyle wiolonczeli, by poświęcać jej codziennie 4-6 godzin ćwiczeń? A jednak, o ile w podstawowej i średniej szkole muzycznej w sposób naturalny godziłem się na edukację - uczono mnie, czego chciano - o tyle w Akademii Muzycznej to ja chciałem studiować interesujące mnie problemy, a nie być uczonym. Gdy więc profesor Akademii - starszy, szanowany pan, na pierwszym spotkaniu wykrzyknął: "Ależ jak pan trzyma smyczek?!" - już wiedziałem, co się święci. Polecił mi grać tzw. pełne dźwięki (całe nuty) na pustych strunach (bez używania lewej ręki) dotąd, aż nauczę się "trzymać właściwie mały palec" prawej dłoni. Zniechęcenia, które potem nastąpiło, nie udało mi się już nigdy pokonać - i wkrótce wszystko we mnie zbuntowało się przeciw wiolonczeli. Na drugim roku wypisałem się z listy studentów. Zdałem do szkoły teatralnej i w wielkiej mierze dzięki profesorowi Holoubkowi znalazłem się wreszcie na studiach. Historia sztuki uczy, że trzeba mieć mistrza. Wówczas - jeśli ma się wystarczający talent, to rozwinie się on w artystyczną indywidualność, a jeśli nie - to przynajmniej będzie się zawodowo przydatnym wykonawcą. Dziękuję losowi, że moim mistrzem stał się profesor Holoubek i że świadomość słowa, do którego on - jako do podstawowego nośnika myśli - przywiązywał tak dużą wagę, stała się prawdziwą siłą mojego aktorskiego rzemiosła.

 

Czasem żałuję, że zostając aktorem straciłem "międzynarodowy" język, że nie ma takiego festiwalu teatralnego ani filmowego, na którym stu ludzi z całego świata mogłoby zagrać tę samą "Etiudę Rewolucyjną". Chociaż... sądząc po ostatnich werdyktach w konkursach chopinowskich, może to i lepiej? Dopiero bym się uśmiał, gdyby Michel Douglas zwyciężył w kategorii - monolog romantyczny!

 

Dojrzały na starcie

 

- Zaskoczył mnie uderzającą dojrzałością, stosunkiem do słowa - mówi Gustaw Holoubek. - Nie idzie o dykcję, ale wykorzystanie mowy jako środka wyrazu, będącego głównym narzędziem porozumiewania się między ludźmi. Posiadał w najwyższym stopniu to, czego z trudem uczy się studentów w szkole. Miał wpojoną umiejętność myślenia o wyrazistości, logice wyrazu, a przede wszystkim o dramaturgii. Wyniósł to ze szkoły muzycznej. Ludziom muzykalnym o wiele łatwiej przyswoić prawa rządzące teatrem, niż niemuzykalnym.

 

Kiedy nasze stosunki się zacieśniły, a on już był aktorem, zauważyłem trudność porozumiewania się z nim - dodaje Gustaw Holoubek. - Jest człowiekiem, który nie przyjmuje do wiadomości skierowanych do niego uwag. Byłem przekonany, że ma do mnie pełne zaufanie, a jednak mimo to, nie mogłem doczekać się spełnienia moich życzeń, kiedy byłem reżyserem. Potem powoli zacząłem przyznawać mu słuszność. Ma swój świat wyobraźni, przy którym się upiera i interpretuje wszystko tak, by było zgodne z jego poczuciem rzeczywistości. Jeżeli chce się być w dobrych stosunkach z Krzysztofem Gosztyłą, to trzeba mu pozostawić całkowitą wolność w uprawianiu zawodu, w pracy aktorskiej. Gdyby to był tylko upór co do własnych przekonań - byłoby to niewystarczające, ale on ma znakomity gust, i jego wybory są trafne z każdego punktu widzenia. Ma głębokie poczucie wartości trudnych. Stroni od tuzinkowości, czegoś co jest banałem, schematem.

 

Studia w szkole teatralnej rozwinęły nie tylko osobowość, ale i wzmocniły tężyznę fizyczną aktora.

 

- Pod wpływem szkoły teatralnej zmieniłem się, bo muzyka to introwertyzm, a aktorstwo - ekstrawertyzm. Poza tym jako muzyk byłbym pewnie delikatną roślinką - typowym astenikiem. A szkoła teatralna wiązała się także z koniecznością rozmaitych ćwiczeń, od których przedtem stroniłem. Byłem chorowity, mama chroniła mnie przed wysiłkiem - najsłabsze dziecko rodziny, w której byli sami bardzo duzi mężczyźni. Brat waży ode mnie kilkadziesiąt kilo więcej, jest wyższy ode mnie o pół głowy. Bratanek przerósł mojego brata. Dziadek umierając mierzył 196 cm i ważył 144 kg. Słowem - można powiedzieć, że teatr pozwolił mi wyrosnąć na mężczyznę.

 

Jeszcze w czasie studiów, w 1981 roku, zadebiutował rolą Grajka w "Pieszo" Sławomira Mrożka w reżyserii Jerzego Jarockiego w warszawskim Teatrze Dramatycznym, do którego zatrudnił go na stałe Gustaw Holoubek. Niemal równocześnie zadebiutował w filmie "Dolina Issy" w reżyserii Tadeusza Konwickiego. Zagrał tam, z sukcesem, Baltazara - samotnika z litewskiej puszczy. Był to początek świetnej zawodowej passy.

Krytycy nie szczędzili aktorowi pochwał za role filmowe, m.in. zbiegłego z getta Żyda w "Tragarzu puchu" Stefana Szlachtycza, wyizolowanego z otoczenia dyplomatę angielskiego w "Jeziorze Bodeńskim" Janusza Zaorskiego, rozdartego między dwiema kobietami mężczyznę w "Tabu" Andrzeja Barańskiego. Dostrzegano także interesujące role teatralne m.in. cara w "Kordianie" w reż. Jana Englerta, Witkacego w "Stasiu" w reż. Gustawa Holoubka, księcia Vincento w "Miarce za miarkę" w reż. Janusza Nyczaka. Od lat jest związany z teatrem radiowym, w którym pracuje teraz nad rolą Stanisława Wokulskiego w "Lalce" Bolesława Prusa.

 

- Wszystko zależy od tego, czy propozycja jest interesująca - wtedy nie ma znaczenia, czy jestem aktorem teatralnym, filmowym czy telewizyjnym. A teatr radiowy? Z przyjemnością. Szczególne znaczenie przypisuję słowu, dlatego jestem może trochę konserwatywny. Świat zmierza w kierunku symboli obrazkowych, a ja jestem niezmiennie za dialogiem, w którym nośnikiem myśli jest żywe słowo, a nie uproszczony znaczek graficzny.

 

- Jest jednym z nielicznych aktorów, którzy potrafią mówić, należy do zanikającego teatru - mówi Krzysztof Zaleski. - Jest człowiekiem wielkiej delikatności, nie jest ekspansywny. Wnosi ze sobą napięcia, pytania. Jego życiorys to biografia pokolenia, które startowało w teatrze w stanie wojennym. Oni zapłacili największą cenę.

 

Rok temu przyjął posadę w Teatrze Narodowym.

 

- Być może nigdy nie poszedłbym już do teatru na tzw. etat, gdyby nie Teatr Narodowy. Byłem od kilkunastu lat poza pracą etatową, mimo iż składano mi takie propozycje. To jest ogromny obowiązek, rodzaj ubezwłasnowolnienia. Nie ma się szczególnego wpływu na repertuar. Trudno więc planować wyjazd, czy cokolwiek, trzeba się podporządkować zespołowi, bo są regularne próby, przedstawienia. Ale zdecydowałem się na to. Teatr Narodowy jest w rękach niezwykłego artysty Jerzego Grzegorzewskiego i w dodatku powstaje od zera. Wszystko może się odbyć nie na zasadzie powolnych ewolucyjnych zmian, ale - rewolucji. To niezwykła szansa. A co z tej szansy wyjdzie - choć jestem najlepszej myśli - nie wiem, potrzeba co najmniej trzech sezonów, żeby można było cokolwiek oceniać.

 

Gorzki smak sukcesu

 

Krzysztof Gosztyła zna plusy i minusy zawodu aktora.

 

- Każdy z nas szuka swego miejsca w świecie. Aktorstwo jest próbą kompensowania niedostatków świata realnego, w świecie sztuki, który sami stwarzamy i który w pełni od nas zależy. Tego zawodu nie uprawia się tylko dla pieniędzy. Jeśli ktoś próbuje być aktorem z tego powodu, to nie tylko zupełnie oddala się od istoty rzeczy, ale tak naprawdę również od możliwości osiągnięcia zawodowego sukcesu. Wracając tutaj i podejmując ten zawód, dokonałem w pełni świadomej, dorosłej decyzji, że chcę być aktorem w Polsce, grać w języku polskim, u siebie, w Warszawie.

Potrzebna jest satysfakcja wynikająca z przekonania, że zrobiło się coś dobrze, w czymś istotnym. Nie potrzeba wtedy pochwał. Każdy jest dla siebie najbardziej wnikliwym krytykiem, megalomanów jest nieliczna garstka. Doskonale wiemy, kto z nas jest dobry, kto słaby, kto umie, a kto nie umie. Tego się nie mówi, tak jak dentysta nie opowiada o swoim koledze po fachu, że jest beznadziejny. To poniżej etyki zawodowej. Ten zawód to nasze życie, nie ma czasu na hobby, nigdy nie ma fajrantu. Tu nie ma buforów, odskoczni. Ciągle potrzebujemy akceptacji, potwierdzenia, że dokonaliśmy właściwego wyboru. Potwierdzeniem są brawa, opinia krytyków, środowiska, ale przede wszystkim - poranny rzut oka w lustro: "Krzysiu, lubię cię, czy nie?". Ta chwila może dawać ogromną siłę, która potrafi pokonać bardzo wiele przeciwności życiowych. Brak samoakceptacji, zadowolenia z pracy wbija ludzi w zapadliska psychiczne, alkohol. Poczucie niedowartościowania i niepowodzenia odbijają się nie tylko na dalszym otoczeniu, ale i na najbliższych. Jeżeli nie odnosi się sukcesu - wpada się w cholerne depresje.

Ciężko żyć z człowiekiem, który jest aktorem. Bywa, że uprawiając ten zawód gubi się nawet rodzinę. W szkole mówiono, że teatr jest bardzo zazdrosną kochanką, nie znosi żadnych innych. I tak jest chyba naprawdę. Istnieje nawet przekonanie, że reżyser to aktor, któremu się nie udało, a aktor, to człowiek, któremu się nie powiodło, choć nie jest to regułą, o nie! Najważniejsze to wiedzieć, czy dokonało się słusznego wyboru, tak wiele poświęcając.

Mój przyjaciel powiada: "Nie ma takiego wyroku sądu wojewódzkiego, który skazywałby nas na szczęśliwość". Szczęśliwym się bywa. Może najbardziej wówczas, gdy bywa się artystą. I być może te chwile są najważniejsze.

 

 

 

 

Górka Stanisław

W 1977 r. skończyłem Wydział Aktorski w PWST i uzyskałem dyplom (niestety!) Z wyróżnieniem. Dalsze konsekwencje tego faktu były następujące: od 1977 r. do chwili obecnej jestem aktorem Teatru Współczesnego w Warszawie, po skończeniu studiów nie mogłem się rozstać ze swoją Alma Mater, więc w 1978 r. rozpocząłem pracę na uczelni jako asystent. Zetknąłem się tutaj z niezwykłymi osobowościami pedagogicznymi jak Rena Tomaszewska, Zofia Mrozowska, Tadeusz Łomnicki, Andrzej Łapicki czy Janusz Nyczak. Następnie (ku utrapieniu kolejnych pokoleń aktorskich) zostałem samodzielnym wykładowcą w dziedzinie impostacji (ciekawych co to znaczy odsyłam do Słownika Wyrazów Obcych). W 1987 uzyskałem kwalifikacje I stopnia (ponieważ nie ma tego w słowniku wyjaśniam, że jest to odpowiednik doktoratu). A w 2002 r. zostałem "kwalifikantem II stopnia" czyli mówiąc po prostu habilitowałem się.

Dalsze konsekwencje bycia prymusem są następujące. W 1992 r. zostałem Liderem Towarzystwa Teatralnego Pod Górkę a w 1995 (na swoją zgubę) dyrektorem Agencji Artystycznej Towarzystwa Teatralnego Pod Górkę.

Czy wyżej wspomniane fakty "miały jakieś przełożenie" na dokonania artystyczne? Trudno powiedzieć! Może... się będą nad tym kiedyś mozolić historycy teatru. Ja za najważniejsze swoje role uważam (mimo wszystko!) Antolikusa z "Zimowej Opowieści" W. Shakespeare'a (był to dyplom PWST w reżyserii Zofii Mrozowskiej). Niezły był też chyba mój debiut sceniczny - Janek z "Krakowiaków i Górali" w Teatrze Dramatycznym. Ważną rolą był Sanolu w "Największej Świętości" w Teatrze Współczesnym. Wtedy po raz pierwszy zetknąłem się z reżyserem Maciejem Englertem... i tak już zostało. Potem był Tadzio Flake-Prawacki w "Kurce wodnej" i Iwan Bezdomny w pamiętnym "Mistrzu i Małgorzacie" M. Bułhakowa w Teatrze Współczesnym.

Acha! Jeszcze spotkanie z Kazimierzem Kutzem na planie filmu "Zawrócony" (rola - Dzielnicowy Albin).

No i oczywiście Zbysio - Kościelny z Plebanii - ta rola przyniosła mi największy rozgłos.

Ale, prawdziwie ukochane role to te z "Podgórki". Żydek Mościbrzuch, Wołek z "Kolędy na cztery głosy", Tońcio z "Tego drogiego Lwowa" czy Poeta z "Wiecznego Tułacza".

A!!! Kiedyś też debiutowałem jako reżyser, ale nie traktujemy tej informacji zbyt poważnie.

 

STANISŁAW GÓRKA - Ponadto...

 

Data urodzenia: 1954.04.18 - (Garwolin)

Debiut teatralny: 1997.09.12 Wykształcenie - 1977 ukończenie PWST Warszawa

 

Od 1977 aktor Teatru Współczesnego w Warszawie. Od 1979 nauczyciel akademicki w PWST w Warszawie. Od 1993 lider Towarzystwa Teatralnego Pod Górkę, teatru specjalizującego się w kameralnych formach wokalno - aktorskich.

 

Filmografia:

 

1977 PARADA OSZUSTÓW

1977 REKORD ŚWIATA

1978 ZALEGŁY URLOP (Tomek)

1979 DYRYGENT

1979 OJCIEC KRÓLOWEJ

1980 UKRYTY W SŁOŃCU (asystent)

1981 PRZYJACIELE

1982 POPIELEC (Nakopalec)

1986 WERYFIKACJA

1987 SAMI DLA SIEBIE

1988 LES POSSEDES (spiskowiec)

1989 KAWALERKI

1990 JAN KILIŃSKI

1991 PANNY I WDOWY (SB-ek na ślubie Zuzanny)

1994 ZAWRÓCONY

1995 PUŁKOWNIK KWIATKOWSKI (sierżant Tomaszek)

1997 SŁAWA I CHWAŁA

2000 MIODOWE LATA (Małkowski)

2000-2 PLEBANIA (Zbigniew Sroka, mąż Haliny, kościelny)

 

 

 

Piotr Hausenplas

Absolwent Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasach wiolonczeli prof. Kazimierza Michalina i prof. Andrzeja Zielińskiego. W 1987 roku zajął drugie miejsce na Ogólnopolskim Konkursie Wiolonczelistów im. D. Danczowskiego w Poznaniu. W 1993 roku został laureatem pierwszej nagrody Konkursu Wiolonczelistów im. Beethovena w Hradec (Czechy).

 

Artysta koncertuje jako solista i kameralista. Ma na koncie występy z polskimi i zagranicznymi orkiestrami. Współpracował z czołowymi zespołami kameralnymi ,m.in. Kwartet "Camerata", "Concerto Avenna".

Dokonał nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia.

Prowadzi działalność pedagogiczną jako adiunkt w Akademii Muzycznej im. Fr .Chopina, a także na kursach letnich. Jest jednocześnie solistą Orkiestry Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie.

 

 

 

Hossa Iwona

Urodzona w Poznaniu. Jest absolwentką Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu w klasie śpiewu prof. Ewy Wdowickiej (dyplom z wyróżnieniem, 1998).

Jeszcze podczas studiów (1996) zadebiutowała partią Violetty w premierowym spektaklu Traviaty Giuseppe Verdiego w Teatrze Wielkim w Poznaniu. W tym samym roku została solistką tego Teatru. Od 2000 roku solistka Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie, gdzie zadebiutowała partią Violetty w Traviacie Verdiego. W lutym 2001 roku zaśpiewała tam z powodzeniem partię Hanny w Strasznym dworze Moniuszki w reżyserii Mikołaja Grabowskiego. Współpracuje również z Operą Szczecińską, gdzie wykonała partię Konstancji w Uprowadzeniu z seraju Mozarta, za którą w 1998 roku otrzymała nagrodę Bursztynowy Pierścień.

Laureatka m.in.: III nagrody oraz specjalnej nagrody Mozartowskiej na VI Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Ady Sari w Nowym Sączu (1995). W 1999 r. otrzymała Grand Prix i Złoty Medal na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Marii Callas w Atenach. Laureatka Konkursu Finalistów Międzynarodowych Konkursów Wokalnych Orfeo 2000 w Hanowerze. Stypendystka Ministra Kultury i Sztuki (1995), zaś w 1998 roku uhonorowana nagrodą w postaci Stypendium dla Młodych Twórców Poznańskiego Środowiska Artystycznego przyznawaną przez Kapitułę Nagrody Artystycznej Miasta Poznania.

Współpracowała z takimi dyrygentami jak: D. Jones, D. Agler, M. Benini, J. Kaspszyk, J. Masymiuk i in. Zapraszana do udziału w Festiwalu Operowym w Bydgoszczy (Traviata, 1997; Uprowadzenie z seraju, 1998), festiwalu operowym w Carcassonne we Francji (1999), Wexford Opera Festival w Irlandii (1999, 2000). W roku 2000 wzięła także udział w Festiwalu Rossiniowskim w Pesaro (Włochy).

Uczestniczka licznych kursów wokalnych prowadzonych m. in. przez Helenę Łazarską, Leopolda Spitzera, Jerzego Marchwińskiego, Ewę Podleś, Sylwię Geszty i Ryszarda Karczykowskiego. Brała udział w prawykonaniach utworów m.in. J. Maksymiuka i M. Jasińskiego.

Ma w swoim dorobku ponad 40 partii operowych, operetkowych oraz oratoryjno-kantatowych, a także bogaty repertuar kameralny.

 

 

 

Jakowicz Kuba

Urodzony w 1981 roku w Warszawie skrzypek,odnosi sukcesy zarówno w Polsce, jak i w całej Europie. Debiut z Filharmonią Monachijską w październiku 2001 roku otworzył mu drogę na międzynarodowe estrady .Otrzymuje zaproszenia od wielu prestiżowych orkiestr symfonicznych: Orquesta National w Madrycie, Orquesta Real w Sewilli, Orquesta Sinfonica w Walencji, Orchestre National w Montpellier, Filharmonii w Sztokholmie, Dortmundzie, Orchestre de la Suisse Romande w Genewie. Współpracuje także ze wszystkimi czołowymi polskimi orkiestrami i filharmoniami (m.in. Sinfonią Varsovią, Filharmonią Narodową w Warszawie, NOSPR-em). Występy w znakomitych centrach muzycznych dają mu szansę spotkania z renomowanymi dyrygentami takimi jak Krzysztof Penderecki, Jan Krenz, Antoni Wit, Jerzy Maksymiuk, Agnieszka Duczmal, Tadeusz Strugała, Marek Pijarowski, Wojciech Michniewski, Jerzy Swoboda, Tomasz Bugaj, Pinchas Steinberg, Michail Jurovsky, Heinz Wallberg.

 

Wśród wielu nagród jakie otrzymał są pierwsze miejsca na konkursach skrzypcowych:w Lublinie (1993), Wattrelos (Francja, 1999), Takasaki (Japonia, 1999), Międzynarodowej Trybunie Młodych Wykonawców organizowanej pod auspicjami Europejskiej Unii Radiowej i Rady Muzyki UNESCO (Bratysława, 2001), a także nagroda Fundacji Polsko-Japońskiej dla najlepiej zapowiadającego się skrzypka polskiego młodej generacji (2002).

Kuba Jakowicz kontynuuje rodzinne tradycje muzyczne. Gry na skrzypcach uczy się u swojego ojca - Krzysztofa Jakowicza, wybitnego skrzypka i pedagoga o renomie międzynarodowej. Był także ostatnim uczniem prof. Tadeusza Wrońskiego, jednego z twórców polskiej szkoły skrzypcowej, który w uznaniu talentu Kuby podarował mu znakomity instrument pochodzenia włoskiego.

 

W najbliższych sezonach artystycznych młodego skrzypka gościć będą m.in. estrady: Auditorio National de Musica w Madrycie (12.2002), Royal Philharmony w Sztokholmie, Warszawskiej Filharmonii Narodowej (02.2003), jak również Genewy, Walencji, Dortmundu, ponownie Filharmonii Monachijskiej (01.2004) i wielu innych także polskich.

 

Wziął udział w II JESIENNYCH WIECZORACH Z POEZJĄ POLSKĄ organizowanych przez Filharmonię im. Traugutta (Wieczór poezji Zbigniewa Harberta - 25 listopada 2002 wykonanie Mitów Karola Szymanowskiego).

 

 

 

Jacek Janiszewski

Jest absolwentem Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w klasie Profesora Romana Węgrzyna. W 1996 roku jako stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki odbywał studia podyplomowe w Bułgarii w klasie Prof. Rusko Ruskowa. Obecnie znajduje się pod stałą opieką wokalną Prof. Kurta Molla w Kolonii. Brał udział w wielu kursach mistrzowskich prowadzonych przez wybitnych śpiewaków m.in. Prof. Ryszarda Karczykowskiego i Christę Ludwig. Zdobył I nagrodę w IV Konkursie Wokalnym w Dusznikach Zdroju oraz w III Konkursie im. Stanisława Moniuszki w Warszawie (1997). Laureat nagród specjalnych w Konkursie OPERALIA Placido Domingo w Tokio (1997), w Konkursie im. Ady sari w Nowym Sączu (1997) oraz w Konkursie BELVEDERE w Wiedniu (1999). Od 1997 roku jest związany kontraktem z teatrem Operowym we Flensburgu (Niemcy). Śpiewał na scenie m.in. partie Sarastra w "Czarodziejskim flecie", Komtura w "Don Giovannim", (Mozart); Don Basilio w "Cyruliku Sewilskim" (Rossini); Sparafucile w "Rigoletto", Ferranda w "Trubadurze", Banco w "Makbecie" (Verdi); Colline w "Cyganerii", Timura w "Turandot" (Puccini) oraz Zbigniewa w "Strasznym dworze" Współpracuje z wieloma orkiestrami wykonując repertuar oratoryjny (m.in. Filharmonia Narodowa, Filharmonia Szczecińska, Munchener Symfoniker, Schleswig-Holsteinisches Symfonie-Orchester). Występował na wielu festiwalach w kraju i zagranicą (m.in. Warszawska Jesień, Chopinowski w Dusznikach - Zdroju, Wexford Opera Festival w Irlandii, festiwale w Niemczech). Śpiewał recitale w Filharmonii Sorijskiej, w Mińsku na Białorusi i Radiu Berlińskim

 

 

 

 

Katarzyna Jankowska-Borzykowska

Pianistka. Jej działalność artystyczna koncentruje się głównie na muzyce kameralnej. Ukończyła z wyróżnieniem studia pianistyczne w warszawskiej AMFC w klasie fortepianu prof. Wiktora Mierżanowa i Iriny Rumiancewej. Kameralistykę studiowała pod kierunkiem prof. Jerzego Marchwińskiego. Studia kameralne kontynuowała w Radiowej Szkole Kameralistów w Edsberg (Szwecja) pod kierunkiem Kurta Levina, Fransa Helmersona i Grety Erikson.

 

Wkrótce rozpoczęła intensywną działalność koncertową, współpracując z Jerzym Artyszem, Ivanem Monighetti i Kazimierzem Michalikiem, później także z innymi wybitnymi polskimi artystami. Z wieloma z nich do dziś łączy ją stała współpraca, z Urszulą Kryger nagrywała nominowane i nagradzane płyty, podobnie z Krzysztofem Szmytem (nominacja do Nagrody Fryderyka). Przez wiele lat towarzyszyła młodym adeptom sztuki wykonawczej w konkursach muzycznych, a jej podopieczni otrzymali wiele prestiżowych nagród.

 

Obecnie jej największa pasja to pedagogika. Jest wykładowcą na stanowisku profesora po latach terminowania w katedrze kameralistyki fortepianowej u prof. Mai Nosowskiej. Zespoły pracujące pod jej kierunkiem mogą poszczycić się wieloma nagrodami m.in. na takich konkursach, jak: druga nagroda na Międzynarodowym Konkursie Muzyki Kameralnej im. Brahmsa w Gdańsku, pierwsza, druga i dwie trzecie nagrody na Konkursie Kameralnym w Łodzi, druga nagroda na Międzynarodowym Konkursie Kameralnym w Heerlen (Holandia) oraz czwarte miejsce na konkursie w Weronie. Wspólnie z solistami występowała we wszystkich niemal krajach Europy, w Azji i Afryce. Nagrywała dla wielu europejskich radiofonii oraz wytwórni płytowych.

 

 

 

 

Urszula Jankowska

Absolwentka, z wyróżnieniem, Państwowej Szkoły Muzycznej II st. Im. J. Elsnera oraz Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie; śpiewu solowego uczyła się początkowo u Wandy Bienieckiej, następnie u Urszuli Trawińskiej–Moroz oraz Bożenny Betley-Sieradzkiej.

Laureatka międzynarodowych konkursów wokalnych w Belgradzie - 1988 oraz w s'Hertogenbosch - 1989.

 

Od debiutu w r. 1988 (partią Rozyny w Cyruliku Sewilskim Paisiella na scenie Teatru Operowego w Sewilli) jest solistką słynnej WOK- Warszawskiej Opery Kameralnej. Śpiewała partie solowe w operach Mozarta (Apollo et Hiacinthus, Bastienne und Bastien, La finta giardiniera, Lucio Silla, Le Nozze di Figaro oraz innych); również w licznych operach barokowych. Z zespołem WOK występowała we wszystkich niemal krajach Europy Zachodniej, także w Kanadzie, Japonii, Izraelu, Libanie i Rosji (Sankt Petersburg).

 

Prowadzi rówież działalność koncertową, śpiewając partie solowe w dziełach symfonicznych i kantatowo- oratoryjnych C. Monteverdiego, J. S. Bacha, A. Vivaldiego, W. A. Mozarta, J. Haydna, G. Mahlera i innych, pod dyrekcja, m.in., Mirosława J. Błaszczyka, Wojciecha Czepiela, Wojciecha Michniewskiego, Karola Stryji i Ryszarda Zimaka. W licznych recitalach (zwłaszcza pieśni artystycznej) śpiewa głównie z siostrą, pianistką Katarzyną Jankowską - Borzykowską, w kraju a także za granicą, od Finlandii i Szwecji po Zjednoczone Emiraty Arabskie. Wielokrotnie występowała w repertuarze muzyki dawnej, m. in. z zespołami Violetty Łabanow, Agaty Sapiehy, Jerzego Żaka oraz z gitarzystą Ryszardem Bałauszką.

 

Brała udział w wielu najważniejszych festiwalach muzycznych, w kraju i za granicą, m. in. we wszystkich Festiwalach Mozartowskim w Warszawskiej Operze Kameralnej, w "Wratislavia Cantans" (trzykrotnie), "Chopinowskim" w Dusznikach (gdzie, z inicjatywy Jana Webera, zapoczątkowała wykonywanie wokalnych transkrypcji chopinowskich mazurków i nokturnów), "Radio France" w Paryżu, "Muzyki Dawnej" w Warszawie, Krakowie i Bydgoszczy, "Muzyki polskiej" w Barcelonie, "Dni Muzyki Szymanowskiego" w zakopiańskiej Atmie, w warszawskim "Forum Lutosławskiego", w "Festiwalu Lubelskich Kameralistów", "Warszawskich Spotkaniach Muzycznych", warszawskim "TP S.A. Music & Film Festival", w Międzynarodowych Dniach Muzyki Kompozytorów Krakowskich (dwukrotnie); w 2003 brała udział w Uroczystym Koncercie w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej dla uczczenia 60-lecia Powstania w Getcie Warszawskim oraz w VI Festiwalu Muzycznym Polskiego Radia "Romantyczne ojczyzny Stanisława Moniuszki"; we wrześniu 2003, w ramach imprez towarzyszących "Warszawskiej Jesieni" wykonała - z siostrą Katarzyną Jankowską- Borzykowską, pianistką cykl pieśni Zbigniewa Bargielskiego Krzew Gorejący; w lipcu 2005 brała udział w koncercie kompozytorskim K. Knittla w warszawskich Łazienkach..

 

Ma na swoim koncie udział w prawykonaniach utworów polskich kompozytorów współczesnych, jak np. A. Nikodemowicza "Via Crucis- Polskiej Pasji", cyklu pieśni Władysława Słowińskiego do słów J. Ficowskiego "Definicje II", "Symfonia Hymnów" Rafała Augustyna (z sopranistką Olgą Pasiecznik i Orkiestrą oraz Chórem Filharmonii Śląskiej); także innych, jak Andreasa Vollenweidera "Tales of Kira Kutan" (z orkiestrą Sinfonia Varsovia, w Polsce oraz w Szwajcarii), czy Konstantego Regameya "Symphonie des Incantations" ( "Symfonia zaklęć", z A. Kruszewskim i orkiestrą Sinfonietta Cracovia).

Ma również w swym dorobku nagrania kasetowe, płytowe i telewizyjne, zwłaszcza zaś wiele radiowych. M. in. nagrała prawie całą lirykę wokalną Karola Szymanowskiego: cykl Słopiewnie, wszystkie Pieśni Kurpiowskie, Rymy Dziecięce, Baunte Lieder i inne.

 

Jest doktorem sztuki muzycznej w dyscyplinie artystycznej wokalistyka.

 

 

 

 

Duet gitarowy Tomasz Kaszubowski - Paweł Nawara

90-tych i specjalizuje się w wykonywaniu tradycyjnej muzyki krajów Ameryki Łacińskiej. Członkowie duetu, to absolwenci Warszawskiej Akademii Muzycznej, laureaci międzynarodowych konkursów gitarowych, mający w dorobku nagrania płytowe, radiowe i telewizyjne, oraz liczne koncerty i występy na estradach całej Polski. Swoją wiedzę i umiejętności w zakresie wykonywania muzyki latynoamerykańskiej, pogłębiali na licznych kursach mistrzowskich m. in. Jorge Cardoso, Roberto Aussela, Carlo Marchione i Joaquina Clercha. Ich starannie dobrany program z muzyką latynoską, będący rzadko spotykanym połączeniem muzyki klasycznej, folkowej i popularnej, niejednokrotnie bardzo dobrze sprawdził się w warunkach koncertowych. Tomasz Kaszubowski i Paweł Nawara występowali na wspólnych koncertach z Jorge Cardoso, Ryszardem Bałauszko, Jorge Castanedą i Leszkiem Potasińskim. Duet wystąpił z recitalami m. in. na koncercie z cyklu Gitara i Jej Przyjaciele w Teatrze Stara Prochownia, Festiwalu Gitarowym w Lapidarium, Festiwalu Muzyki Kameralnej na Bielanach, oraz Mazowieckich Spotkaniach Gitarowych w Modlinie. Tomasz Kaszubowski i Paweł Nawara są także członkami innych zespołów specjalizujących się w wykonywaniu muzyki latynoamerykańskiej: Los Navarros (z którym maju 2000 roku dokonali nagrania płyty) i Arenosa.

 

Tomasz Kaszubowski

Ukończył PSM I st. im. S. Moniuszki w Ciechanowie w klasie Cezarego Kosturkiewicza, PSM II st. w klasie gitary Ryszarda Bałauszko i Leszka Potasińskiego, oraz Warszawską Akademię Muzyczną w klasie Ryszarda Bałauszko. Jest laureatem I nagrody Warszawskiego Konkursu Gitarowego '93. W latach 1995-96 zdobywał wyróżnienia na Międzynarodowych Konkursach Gitarowych w Krynicy Górskiej, zaś w 1999 roku został wyróżniony na Międzynarodowych Spotkaniach Gitarzystów, Gdańsk '99. Brał udział w licznych kursach mistrzowskich w kraju (m.in. Jorge Cardoso, Carlo Marchione i Joaquina Clercha), oraz festiwalu gitarowym na Wyspach Kanaryjskich, gdzie wystąpił w koncercie "Escuela Polaca". Współpracując jako akompaniator z wykonawcami poezji śpiewanej, odnosił sukcesy na wielu przeglądach piosenki. Jego wieloletnie zainteresowania muzyką latynoamerykańską, zaowocowały napisaniem pracy na temat narodowych tańców argentyńskich. Tomasz Kaszubowski zajmuje się także pracą pedagogiczną, prowadząc klasę gitary w PSM I i II st. im. I. J. Paderewskiego w Żyrardowie.

 

Paweł Nawara

Ukończył PPSM I st. im. Grażyny Bacewicz i PSM II st. im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w klasie gitary Leszka Potasińskiego, oraz Warszawską Akademię Muzyczną u Ryszarda Bałauszko. Na VIII Ogólnopolskim Konkursie Gitary Klasycznej - Koszalin '96, otrzymał wyróżnienie w kategorii zespołów kameralnych. Brał udział w kursach mistrzowskich Jorge Cardoso i Roberto Aussela, oraz Festiwalu Gitarowym w Ingenio na Wyspach Kanaryjskich. W swoim repertuarze posiada kompozycje z wszystkich epok muzycznych od Renesansu do współczesności. Wykonuje liczne transkrypcje, opracowania i aranżacje gitarowe muzyki klasycznej, oraz popularnej. Jest znawcą muzyki rockowej lat sześćdziesiątych i pierwszej połowy lat siedemdziesiątych. Swoje artykuły publikował m.in. w czasopiśmie Tylko Rock . Paweł Nawara zajmuje się także pracą pedagogiczną prowadząc klasę gitary w ZPSM im. Grażyny Bacewicz w Warszawie.

 

 

 

 

Kłosińska Izabella

Czołowa solistka Teatru Wielkiego w Warszawie. Studiowała w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, gdzie uzyskała dyplom z wyróżnieniem i nagrodę im. Kazimierza Czekotowskiego. Będąc jeszcze studentką III roku debiutowała w stołecznym Teatrze Wielkim, by już po zakończeniu studiów pozostać w nim na stałe.

Występuje w wielu przedstawieniach operowych, śpiewając m. in. partie Roksany w "Królu Rogerze" Szymanowskiego, Micaëli w "Carmen" Bizeta, Neddy w "Pajacach" Leoncavalla, Paminy w "Czarodziejskim Flecie" Mozarta, Mimi i Musetty w "Cyganerii" Pucciniego, Hanny w "Strasznym Dworze" Moniuszki, Liu w "Turandot" Pucciniego, Hrabiny w "Weselu Figara" Mozarta, Violetty w "Traviacie" Verdiego, Ewy w "Raju utraconym" Pendereckiego, Małgorzaty w "Fauście" Gounoda, Oriony w "Amadigi" i Romildy w "Xerxesie" Haendla, Xeni w "Borysie Godunowie" Musorgskiego, Leonory w "Mocy przeznaczenia" i Elżbiety w "Don Carlosie" Verdiego, Tatiany w "Eugeniuszu Onieginie" Czajkowskiego, Frei w "Złocie Renu" Wagnera, Sophie w "Wertherze" Masseneta, Sophie w "Kawalerze Srebrnej" Róży Richarda Straussa i Aldony w "Litwinach" Ponchiellego.

Z powodzeniem wykonuje także repertuar oratoryjno-kantatowy (między innymi partie sopranowe w "Stabat Mater" Dvořaka, Szymanowskiego i Pergolesiego, "Wielkiej mszy c-moll" Mozarta, "Requiem" Verdiego, "Magnificacie" Bacha, "Dies irae" Pendereckiego i IX Symfonii Beethovena).

Artystka często występuje z recitalami w kraju i za granicą. ?piewała gościnnie w Niemczech (Hanower, Dortmund, Hamburg - "Requiem" Mozarta pod dyrekcją Hansa-Martina Schneidta), Wielkiej Brytanii (II nagroda w Cardiff Eurovision; Glasgow), Szwajcarii (Zurych, Berno - IX Symfonia Beethovena). Kilkakrotnie uczestniczyła w Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień i Festiwalu Oratoryjno-Kantatowym Wratislavia Cantans.

Ma na swoim koncie szereg nagrań płytowych, radiowych i telewizyjnych, a arie w jej wykonaniu, zarejestrowane dla Polskiego Radia zostały uznane za najlepsze nagranie roku 1990.

W ostatnich latach Izabella Kłosińska odniosła wiele międzynarodowych sukcesów. Uczestniczyła w głośnym wykonaniu koncertowej wersji opery "Trojanie" Berlioza w Concertgebouw w Amsterdamie, a następnie w amerykańskich realizacjach "Króla Rogera" w Buffalo oraz w Detroit (Michigan Opera Theatre - wiosna 1992). Jesienią 1992 r. ?piewała w "Traviacie" podczas uroczystego otwarcia nowego teatru operowego w Daegu (Korea Południowa).

Rok 1993 przyniósł artystce możliwość wykonania "7 wczesnych pieśni" Albana Berga pod dyrekcją Michaela Zilma (Filharmonia w Rostocku), udział w amerykańskim prawykonaniu oratorium Dvořaka "Święta Ludmiła" Op. 71 (Carnegie Hall, Nowy Jork, pod dyrekcją Lyndona Woodside). śpiewała i kreowała także rolę Liu w Turandot na scenie Opery w Seulu, a we wrześniu 1993 r. wystąpiła na festiwalu w Maastricht (Holandia) śpiewając partię sopranową w III Symfonii Góreckiego (trzy miesiące później tę samą partię wykonywała na festiwalu w Bayonne, Francja).

W 1994 r. brała udział w Festiwalu Muzyki Współczesnej w Alicante (Hiszpania) oraz w tournée Teatru Wielkiego po Francji, wykonując "Requiem" Mozarta oraz "Mszę Koronacyjną C-dur" i "Mszę c-moll". W 1995 r. wystąpiła ponownie w Concertgebouw w Amsterdamie. W lipcu 1996 r. występowała jako solistka w "Requiem" Mozarta z London Chamber Orchestra. W grudniu 1996 r. została wybrana "Diwą roku" w rankingu "Artyści na topie" Przeglądu Tygodniowego".

W marcu 1997 r. była solistką w europejskiej prapremierze "Siedem bram Jerozolimy" Pendereckiego w Filharmonii Narodowej w Warszawie, gdzie artystka jest częstym gościem. W lipcu 1997 r. wystąpiła w Londynie w "Requiem" Mozarta z London Chamber Orchestra. W grudniu 1997 r. wystąpiła w operze "Simon Boccanegra" Verdiego w roli Amelii w Teatrze Wielkim w Warszawie.

W 1998 r.wystąpiła między innymi w operze "Siostra Angelika" Giacomo Pucciniego w Utrechcie (luty), w partii Amelii w "Balu maskowym" Verdiego (kwiecień), w estradowym wykonaniu opery Boito w Concertgebouw w Amsterdamie (pa?dziernik), w partii Donny Elviry w premierze "Don Giovanniego" Mozarta w Teatrze Wielkim w Warszawie (grudzień). W lutym 1999 r. wystąpiła w "Credo" Pendereckiego w Filharmonii Narodowej w Warszawie, zaś w marcu - w "Requiem" Verdiego w Concertgebouw w Amsterdamie. W ostatnim okresie wzbogaciła swój repertuar oratoryjno-kantatowy o trzy nowe pozycje: "Polskie Requiem", "Te Deum i Credo" Krzysztofa Pendereckiego.

W październiku 1999 r. otrzymała nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za osiągnięcia w dziedzinie muzyki wokalnej. 13 lutego 2000 r. wystąpiła w Utrechcie (Holandia) w międzynarodowej produkcji operowej "Il Tabarro" Pucciniego i "Il Tramonto" Respighiego z Orkiestrą Radia i Telewizji TROS pod dyrekcją Miguela Gomeza Martineza. W marcu 2000 r. wystąpiła w partii Roksany w "Królu Rogerze" Karola Szymanowskiego, w pa?dzierniku 2000 r. jako Elżbieta de Valois w "Don Carlosie" Giuseppe Verdiego, a czerwcu 2001 r. jako Desdemona w "Otellu" Giuseppe Verdiego (Teatr Wielki - Opera Narodowa).

W grudniu 2000 r. otrzymała nagrodę im. Andrzeja Hiolskiego za najlepszą rolę sezonu: Cio-Cio-San w "Madame Butterfly" Pucciniego w Teatrze Wielkim - Operze.

W sezonie 2000/2001 z okazji jubileuszu 100-lecia Filharmonii Narodowej w Warszawie wzięła udział w 3 koncertach: "Missa pro pace" Wojciecha Kilara (nagranie), III Symfonii Karola Szymanowskiego (pod dyrekcją Jerzego Semkowa) oraz IX Symfonii Ludwiga van Beethovena.

 

 

 

 

Knittel Krzysztof

Urodził się w 1947 w Warszawie. Ukończył reżyserię muzyczną oraz kompozycję (nauczyciele: Tadeusz Baird, Andrzej Dobrowolski i Włodzimierz Kotoński) w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Brał udział w Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie (1974, 1976). Od 1973 współpracuje ze Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia w Warszawie. W 1978 działał w The Center for the Creative and Performing Arts w Buffalo.

Współzałożyciel grup twórczych: kew (973-76), Cytula Tyfun da Bamba Orkiester (1981), Niezależne Studio Muzyki Elektroakustycznej (1982-84), Light from Poland (1985-87), Pociąg Towarowy (od 1986), Studio Ch&K (od 1989), European Improvisation Orchestra (od 1996). Oprócz kompozycji tworzy instalacje dźwiękowe, performance, gra w zespołach muzyki improwizowanej. Jako kompozytor i wykonawca swoich utworów brał udział w wielu koncertach i festiwalach nowej muzyki w większości krajów europejskich, w Azji, Ameryce Północnej i Południowej. Miał koncerty monograficzne m.in. w Barcelonie, Budapeszcie, Krakowie, Moskwie, Sao Paulo, Warszawie. Prowadził wykłady na temat nowej muzyki m.in. w Alicante, Barcelonie, Bostonie, Budapeszcie, Filadelfii, Monachium, Pradze, Viitasaari.

Jako dziennikarz współpracował z Tygodnikiem Literackim, z telewizyjnym Pegazem i z redakcją muzyczną TVP.

W latach 1989-92 wiceprezes Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, 1995-98 dyrektor Festiwalu Warszawska Jesień, od 1999 prezes Związku Kompozytorów Polskich. W 1985 otrzymał nagrodę muzyczną Solidarności za kwartet smyczkowy poświęcony księdzu Jerzemu Popiełuszce. W 1998 został nagrodzony przez nowojorską Foundation for Contemporary Performance Arts.

Ważniejsze kompozycje (od 1980): norcet 1 i norcet 2, muzyka na taśmę (1980), Trzy etiudy na fortepian (1980), 29 pięciolinii na orkiestrę kameralną (198081), Niebo gwiaździste na zespół perkusyjny (1982), Człowiek-Orkiestra I na dowolne instrumenty i taśmę (1982), Czarna Woda, Biała Woda, Stary Strumień na instrumenty i taśmę (1983), To, co jest na pięć dowolnych instrumentów i fortepian (1983), Cztery preludia na fortepian (1983), Kwartet smyczkowy (1984-85), Lapis, muzyka na taśmę (1985), Utwory w starym stylu, muzyka na taśmę (1985), Trzy kasety dla trzech wykonawców (1986), Poko, muzyka na taśmę (1986), Walka brata Jana na flet, puzon, gitarę, skrzypce i perkusję (1987), Trzy pieśni bez słów na sopran i taśmę (1987), Nibiru na orkiestrę smyczkową i klawesyn (1987), Histoire I na taśmę (1988), Histoire II na klarnet, fortepian, syntezator i taśmę (1988), Histoire III na klawesyn i taśmę (1989), Człowiek Orkiestra II na komputery i obiekty (1989), Jingle-Jungle na głosy i komputery (1989), Granice niczego na instrumenty i komputery (1990), Człowiek-Natura, kolekcja 16 graficznych kompozycji komputerowych (1991), Hommage to Charles Ives na flet, obój, klarnet, fagot, fortepian, perkusję, altówkę i kontrabas (1992), 14 wariacji Piotra Bikonta i Krzysztofa Knittla na temat 14 wariacji Edwina Morana na temat 14 słów Johna Cage'a na głosy i komputery (1986/92), Instant Reactions na głos, instrumenty, syntezator i komputer (1992), Between na fortepian i taśmę (1993), Negev na instrumenty perkusyjne i syntezator (1993), Sonaty da camera (nr 111) na instrumenty, głos, syntezatory i sampler (1993-2002), Poświęcone Barbarze Zbrożynie na syntezator i sampler (1997), surface en rotation, muzyka na taśmę (1997), Z głębokości wołam do Ciebie, Panie..., psalmy na chór i dźwięki elektroniczne (2000), Spielverkehrte Reise na sopran, aktora i dźwięki elektroniczne (2000), El maale rahamim... na chór i orkiestrę symfoniczną (2001), Pieśni Norwidowe na sopran i fortepian (2001), Trio na dowolne instrumenty melodyczne (2001).

Utwory sceniczne: objazd, zdarzenie muzyczne na mówcę, wiolonczelę, fortepian, perkusję i taśmy (1974), Glückspavillon dla Kasi, teatr muzyczny na tubę i taśmę (1978), Głos kobiecy wg wierszy Rafała Wojaczka balet (1980), Światło, monolog dla aktorki (1981), Szatan w Goraju wg powieści Isaaka Bashevisa Singera balet (1993), Wybraniec wg powieści Tomasza Manna balet (1995), Przebudzenia wg powieści Oliviera Sachsa balet (1998), The HeartPiece Double Opera, skomp. wspólnie z Johnem Kingiem (1999).

Instalacje: Nogi (1993), Rzeźba radiowa (1994), Przejście (1994).

 

 

 

 

Kotnowska Jadwiga

Jadwiga Kotnowska - wybitna polska flecistka, absolwentka warszawskiej Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina, doskonaląca swój kunszt sztuki gry na flecie pod kierunkiem mistrzów, u Aurele Nicolet w Szwajcarii oraz Jean Pierre Rampala i Alain Marion we Francji. Edukację muzyczną rozpoczęła w wieku dziesięciu lat, grając na flecie, skrzypcach i fortepianie. Decyzję o wyborze fletu podjęła po wygraniu szeregu konkursów fletowych.

 

Jest laureatką siedmiu międzynarodowych konkursów muzycznych. Dysponuje ogromnym i wszechstronnym (solowym, kameralnym, z orkiestrami) repertuarem, począwszy od dzieł epoki baroku po kompozycje pisane współcześnie. Ma na swym koncie wiele prawykonań utworów literatury polskiej i światowej. Między innymi po raz pierwszy zaprezentowała polskiej publiczności Concierto Pastorale Joaquina Rodrigo. Jako pierwsza polska flecistka wielokrotnie wykonywała Koncert fletowy Henryka Mikołaja Góreckiego z WOSPRiTV pod dyr. Antoniego Wita oraz Koncert fletowy Krzysztofa Pendereckiego. Brała udział w światowym prawykonaniu Koncertu fletowego A. Szczetyńskiego (Filharmonia Narodowa w Warszawie) oraz napisanego dla niej przez Krzesimira Dębskiego Koncertu fletowego.

 

2002 sierpień Udział w "Festival International de Musique" w Cerét (Francja): koncert z orkiestrą, recital z programem muzyki francuskiej z pianistą Philipp Morekea (USA) oraz z pianistką amerykańską Carol Honigburg

 

lipiec  Udział w "Kuchmo Chamber Music Festival"; repertuar recitalowy z pianistami Roberto Prosseda (Włochy) i Paavali Jumppanen (Finlandia) oraz kompozycje kameralne m.in. Pierrot lunaire Schönberga, utwory Szostakowicza i Czajkowskiego

 

luty  Tournée koncertowe w USA - recitale z pianistką japońską Yoko Yamada

 

2000 Współpraca w Kwartetem Śląskim m.in. podczas Festiwalu w Rybnej, w programie bachowskim z Piotrem Pławnerem. Rozpoczęcie współpracy pedagogicznej z Akademią Muzyczną w Bydgoszczy

 

1999 Zaproszenie do Berliner Philharmoniker - solistka w Czterech Porach Roku Vivaldiego

 

1998 Światowe prawykonanie Koncertu fletowego Krzesimira Dębskiego na Zamku Królewskim w Warszawie

 

1997 Prawykonanie utworu Fragmente II T. Hosokawy oraz Song J. Tavenera podczas Festiwalu "Warszawska Jesień"

 

1996-1998 Tournée w Azji (Tajlandia), Indiach oraz koncerty w Emiratach Arabskich i w Arabii Saudyjskiej

 

1995 Jako pierwsza polska flecistka wykonała oraz nagrała Concerto cantata Henryka Mikołaja Góreckiego z WOSPRiTV w Katowicach pod dyr. Antoniego Wita

 

1994-1995 koncerty we Włoszech (recitale z pianistą włoskim Paolo Subrizi)

 

1994 Jako pierwsza polska flecistka wykonała Koncert Krzysztofa Pendereckiego na festiwalu jego imienia w Krakowie; wkrótce została zaproszona przez Pendereckiego by powtórzyć w Niemczech tę kompozycję pod dyrekcją kompozytora

 

1993-1994 Przygotowanie i nagranie płyty kompaktowej Cztery Pory Roku Vivaldiego oraz Koncert S. Mercadantego - płyta nominowana do nagrody "Fryderyk"; cykle koncertów z orkiestrami oraz recitale z fortepianem, z harfą oraz z gitarą

 

1993 Nagranie w Paryżu dla wytwórni Quantum płyty Flute et Harpe en Recital

 

1990-1992 Koncerty w Holandii, tournée koncertowe w Hiszpanii; koncert inaugurujący I Międzynarodowy Festiwal Mozartowski w Warszawie pod dyr. Karola Teutscha; koncerty w Filharmonii Narodowej oraz na Zamku Królewskim w Warszawie, w Filharmonii Krakowskiej

 

1989 Tournée koncertowe po Holandii z orkiestrą kameralną Ivana Monighettiego z Moskwy, koncerty m.in. w De Doelen w Rotterdamie oraz koncerty z tym samym zespołem w Konserwatorium Moskiewskim. Cykl recitali z klawesynistką Dorotą Cybulską (zamieszkałą w Genewie) w repertuarze barokowym i współczesnym w Polsce oraz w Szwajcarii - "Concerts de dimanche dans la Radio de La Suisse Romande" w Lozannie

 

1988 Pierwsze polskie wykonanie Concierto Pastorale Joaquina Rodrigo; następnie w Hiszpanii w obecności kompozytora (Rodrigo) na jego urodzinowym koncercie z orkiestrą symfoniczną w Walencji

 

1987 W wyniku konkursu pod przewodnictwem znanego dyrygenta Claudia Schimone została zaangażowana jako solistka do współpracy z Orkiestrą Symfoniczną "Gulbenkiana" w Lizbonie

 

1986-1987 Stypendium Rządu Francuskiego na studia u Alain Marion w Paryżu; liczne koncerty z orkiestrą kameralną Concerto Avenna w kraju i zagranicą

1985 Wygrała konkurs na engagement jako solistka do Królewskiej Filharmonii Flandryjskiej w Antwerpii

 

1983 Złoty Medal i Grand Prix na Festiwalu Młodych Solistów w Bordeaux

 

1980 III nagroda na Międzynarodowym Konkursie im. V. Bucchi w Rzymie

 

1979 II nagroda oraz nagroda specjalna za interpretację Sonatiny Bouleza na Konkursie im. Królowej Zofii w Madrycie

 

1979 I nagroda na II Międzynarodowym Konkursie Fletowym w Formii (Włochy)

 

1978 I nagroda na Konkursie im. E. Schaffer w Belveglio (Włochy)

 

1978 III nagroda oraz nagroda specjalna za najlepszą interpretację muzyki francuskiej na XXXIV Konkursie im. M. Canals w Barcelonie

 

1976 Srebrny Medal na XXVII Konkursie im. B. Viotti w Vercelli (Włochy)

 

Występowała w większości krajów europejskich oraz w USA i Azji; w wielu znanych salach koncertowych, m.in. w Tivoli Hall w Kopenhadze, Grieg Hall podczas Bergen Festival, Palau de Musica w Barcelonie, Teatro Real w Madrycie, The Purcell Room w Londynie, De Doelen w Rotterdamie, Eisbrijker w Amsterdamie, Concert Hommage w Walencji (koncert dla Joquina Rodrigo), Shauspielhaus w Berlinie, Berliner Philharmoniker oraz Lincoln Center w Nowym Jorku. Jako solistka wielokrotnie koncertowała z czołowymi polskimi orkiestrami jak Sinfonia Varsovia, WOSPRiTV, Filharmonia Narodowa pod dyr. m.in. Jerzego Maksymiuka, Antoniego Wita, Karola Teutscha, Wojciecha Rajskiego, Wojciecha Michniewskiego, Agnieszki Duczmal. Muzykę kameralną wykonuje wspólnie z gitarzystą Waldemarem Gromolakiem oraz z pianistami: Mariuszem Rutkowskim, Nigelem Claytonem (Wielka Brytania)oraz Krzysztofem Herdzinem. Dokonała szeregu nagrań dla Polskiego Radia i TVP, dla hiszpańskich, francuskich, szwajcarskich i holenderskich stacji radiowych oraz nagrań płytowych dla Polskich Nagrań, MDG, Quantum i Tonpressu.

 

Poza działalnością koncertową artystka prowadzi kursy mistrzowskie m.in. we Francji, Finlandii oraz w "Northwestern University" w Chicago i w "Royal College of Music" w Londynie.

 

 

 

 

Urszula Kryger

Absolwentka dwóch wydziałów Akademii Muzycznej w Łodzi: instrumentalnego w klasie fortepianu (1988) i wokalno-aktorskiego (1992). Studia wokalne kontynuowała pod kierunkiem Andrzeja Orłowicza w Kopenhadze. Uczestniczka wielu międzynarodowych konkursów muzycznych, na których otrzymała wysokie nagrody. Jest laureatką Konkursu Wokalnego im. Stanisława Moniuszki (1992), Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Johannesa Brahmsa w Hamburgu (1994) i 43. Międzynarodowego Konkursu Muzycznego ARD w Monachium.

 

Jako pierwsza polska śpiewaczka wystąpiła z recitalem pieśni Fryderyka Chopina w mediolańskiej La Scali (1995). Rok później z wielkim sukcesem debiutowała na scenie Semper Oper w Dreźnie partią Angeliny w Kopciuszku Rossiniego. Uprawia lirykę wokalną, kameralistykę, repertuar oratoryjno-kantatowy. Współpracowała z wybitnymi dyrygentami, m.in. z Janem Krenzem, Jerzym Semkowem, Rafaelem Frühbeckiem de Burgos, Hansem-Martinem Schneidtem i Sir Colinem Davisem. Towarzyszyli jej również znani pianiści: Hartmut Höll, Charles Spencer, Melvyn Tan i Pascal Rogé, a także zespoły Tokyo String Quartet i Petersen Quartet.

 

Dokonała wielu nagrań dla rozgłośni radiowych w Polsce, Francji, Niemczech i Szwajcarii. Na jej ostatnich płytach znajdują się m.in. pieśni Fryderyka Chopina, Carla Loewego i Stanisława Moniuszki (Engram 1998), Pieśni polskie Francisa Poulenca (Decca 1999), pieśni Chopina (Hyperion 1999), duety kompozytorów rosyjskich nagrane wspólnie z Jadwigą Rappé, Jerzym Knetigiem i Tomaszem Herbutem (DUX 2001), pieśni Stanisława Moniuszki (DUX 2002), Mieczysława Karłowicza i Karola Szymanowskiego (DUX 2002), arie Beethovena (BNL 2003) i kompletne wydanie pieśni Szymanowskiego (Channel Classics, 2004) nagrodzone Fryderykiem 2004 za najwybitniejsze nagranie muzyki polskiej. W 2006 roku artystka została wyróżniona nagrodą Fundacji im. Szymanowskiego za przemyślane i wysoce artystyczne interpretacje pieśni tego kompozytora.

 

 

 

Katarzyna Krzyżanowska

Naukę śpiewu rozpoczęła w 1997 roku w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. F. Chopina w Warszawie. Obecnie jest studentką IV roku Akademii Muzycznej im. F.Chopina w Warszawie, w klasie śpiewu prof. Jadwigi Rappe.

 

Brała udział w wielu przedsięwzięciach szkolnych i akademickich, m.in.: kreując postać Livietty w operze "Le due Contesse" G. Paissiello i Anhildy w operetce E. Kalmana "Księżniczka czardasza". Brała także udział w koncercie muzyki Piotra Perkowskiego, który miał miejsce w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego. W 2001 roku zadebiutowała na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie w studenckim przedstawieniu "Eugeniusza Oniegina" P. Czajkowskiego, grając postać Filipiewny. W październiku 2002 roku wystąpiła na estradzie Filharmonii Narodowej w koncercie muzyki A.Vivaldiego z zespołem muzyki dawnej "La Tempesta" pod kierunkiem Jakuba Burzyńskiego. W kwietniu 2003 roku wystąpiła na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej w studenckim przedstawieniu opery J. Haydna "Il mondo della Luna (partia Ernesta). W marcu 2004 roku wcieliła się w postać Cherubina w operze "Wesele Figara", wystawionej przez akademię muzyczną.

 

 

 

Krzysztof Kur

W 1990 roku ukończył Wydział Wokalny Państwowej Szkoły Muzycznej II st. im.Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie śpiewu prof Edwarda Pawlaka. W 1996 roku ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Wokalnym Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie śpiewu prof. Kazimierza Pustelaka. Również w roku 1996 ukonczył studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie.

 

Od 1988 roku jest solistą i managerem Filharmonii im.Traugutta - grupy śpiewaków, muzyków i aktorów propagującej polską muzykę, w szczególności patriotyczną. Od 1999 roku - po śmierci jej założyciela Tadeusza Kaczyńskiego kieruje wraz z Ryszardem Cieślą Fundacją Filharmonia im. Romualda Traugutta. Jako jej Dyrektor jest organizatorem Letnich Festiwali Pieśni Kompozytorów Polskich, Wieczorów z Poezją Polską, Festiwalu Pasyjnego Crucifixus est

 

Od 1992 roku jest solistą Warszawskiej Opery Kameralnej. Posiada w swoim repertuarze wiele partii w operach W.A.Mozarta (Scipione w "Il Sogno di Scipione", Pedrillo w "Uprowadzeniu z Seraju", Monostatos w "Czarodziejskim flecie", Don Basilio i Don Curzio w "Weselu Figara"); G.Rossiniego (Lindoro we "Włoszce w Algierze", Albazar w "Turku w Italii", Isacco i Antonio w "Sroce złodziejce"), G.Donizettiego - Ernesto w "Don Pasquale", P.Czajkowskiego - Triquet w "Eugeniuszu Onieginie", G.Verdiego - Bardolfo w "Falstaffie". Wykonywał również opery barokowe (Pastore w "Orfeuszu" i Lucano w "Koronacji Poppei" C.Monteverdiego, Tirsi w "Euridice" J.Periego, Phéres w "Alceste" J.B. Lylly'ego. Wykonywał również partie oratoryjne m. in.: w Weihnachts-Oratorium i Magnificat - J.S. Bacha; Stabat Mater i Małej Mszy Uroczystej - G. Rossiniego; Mszy Koronacyjnej i Requiem - W.A. Mozarta; Stworzeniu Świata - J. Haydna;

 

Współpracował jako solista z Teatrem Wielkim w Warszawie, Operą Dolnośląską we Wrocławiu, Filharmonią Narodową, Filharmonią Olsztyńską, Filharmonią Lubelską, Reprezentacyjnym Zespołem Artystycznym Wojska Polskiego. Brał udział w festiwalach zagranicznych: Rosenheimer Operntage 1997 (Niemcy) gdzie śpiewał w gali operowej oraz wykonywał partię Manostatosa w "Czarodziejskim Flecie" Mozarta i Tiroler Festspiele Erl 1998 (Austria) gdzie wystąpił w partii Mime w "Złocie Renu" Wagnera. We wrześniu 1998 wziął udział w dwóch koncertowych wykonaniach tego dzieła, które odbyły się w Teatro di San Carlo w Neapolu pod dyrekcją Maestro Gustava Kuhna. Nagranie dokonane na tych koncertach ukazało się na płytach CD wydanych w 1999 przez firmę Arte Nova Classics. Był asystentem reżysera Ryszarda Peryta przy realizacji "Eugeniusza Oniegina" Piotra Czajkowskiego (2002) i "Falstaffa" Giuseppe Verdiego (2003) w Warszawskiej Operze Kameralnej.

 

W latach 2003 - 2005 był pełnomocnikiem Dyrektora Warszawskiej Opery Kameralnej do spraw Ody do Europy - Sezonu Muzycznego Zjednoczonej Europy w Warszawskiej Operze Kameralnej. Od roku 2005 pełni funkcję Zastępcy Dyrektora Naczelnego tej sceny.

 

Dokonał licznych nagrań, między innymi dla Polskiego Radia. Wziął udział w nagraniach płyt kompaktowych z: "Pieśniami Kurpiowskimi" Karola Szymanowskiego; Pasją Józefa Elsnera pod dyrekcją Jacka Kaspszyka (live); utworami Marcina Mielczewskiego; pieśniami legionowymi i ułańskimi związanymi z odzyskaniem przez Polskę Niepodległości w 1918 roku.. Wystąpił w kilku programach muzycznych zrealizowanych przez Telewizję Polską. Koncertował na scenach Niemiec, Holandii, Francji, Włoch, Hiszpanii, Austrii, Szwajcarii, USA, Kanady, Libanu i Japonii.

 

 

 

 

Agnieszka Kurowska

W 1986 r. ukończyła studia na wydziale wokalno-aktorskim w warszawskiej Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina, otrzymując dyplom z wyróżnieniem oraz nagrodę dla najlepszego studenta roku. W dyplomowym przedstawieniu Cosi fan tutte Mozarta w reżyserii Adama Hanuszkiewicza pod dyrekcją Andrzeja Straszyńskiego śpiewała partię Fiordiligi. W tej samej roli wystąpiła w Szkole kochanków - filmowej wersji opery w reżyserii Krzysztofa Tchórzewskiego.

 

Jest laureatką wielu krajowych konkursów wokalnych. Od 1985 r. jest solistką Warszawskiej Opery Kameralnej gdzie podczas sześciu kolejnych festiwali mozartowskich wykonała 14 partii i została uznana przez krytykę muzyczną i publiczność "niekwestionowaną heroiną mozartowską". W 1994 r. została zaangażowana do wykonania tytułowej partii w operze Semiramida Gioachino Rossiniego w poznańskim Teatrze Wielkim.

 

W 1994 r. w Dublinie (Irlandia) śpiewała w III Symfonii Henryka Mikołaja Góreckiego z National Symphony Orchestra pod batutą Jerzego Maksymiuka. Wystąpiła także w Royal Academy of Music z recitalem pieśni polskich kompozytorów. W sezonie 1995/96 śpiewała na scenie operowej Teatru Narodowego III Symfonię Góreckiego. W tym samym teatrze wystąpiła w scenicznej prapremierze VIII Symfonii Gustawa Mahlera, inaugurującej sezon 1996/97.

 

Agnieszka Kurowska występowała w wielu prestiżowych europejskich salach koncertowych i na znanych festiwalach: m. in. Villach Carintische Sommer, Monreale na Sycylii, w Pradze, Madrycie, Li e ge. Koncertowała z Jerzym Maksymiukiem, Janem Krenzem, Karolem Teutschem, Antonim Wicherkiem, Tadeuszem Wojciechowskim i wieloma innymi znakomitymi dyrygentami. Jako solistka występowała w Austrii, Belgii, Czechach, Danii, Francji, Hiszpanii, Holandii, Irlandii, Niemczech, Szwajcarii oraz w Chorwacji, Macedonii i Słowenii.

 

 

 

 

Anna Kutkowska-Kass

Anna Kutkowska-Kass zadebiutowała na scenie Opery Narodowej w partii Królowej Nocy w premierowym przedstawieniu Czarodziejskiego Fletu W.A. Mozarta pod kierownictwem Kazimierza Korda, w reżyserii Achima Freyera w 2006r.

 

Również w 2006r. wykonała partię Królowej Nocy w Teatrze Wielkim w Poznaniu.

W 2007r. wystąpiła w partii Donny Anny w operze Don Giovanni w Operze Śląskiej w Bytomiu. Spektakl ten otwierał Jubileusz Wiesława Ochmana. Również w 2007r. wzięła udział w Gali Operowej na cześć Wiesława Ochmana. W kwietniu 2008r. wystąpiła w roli Hanny w operze Straszny Dwór St. Moniuszki w Operze Narodowej w Warszawie.

 

Sezon 2007/2008 to udział w spektaklu Śpiewnik Domowy przygotowany przez Marię Fołtyn, w Salach Redutowych Teatru Wielkiego w Warszawie.

Sezon 2008/2009 - partia Królowej Nocy W Czarodziejskim Flecie na scenie Opery Narodowej w Warszawie - wersja polskojęzyczna. Anna Kutkowska-Kass występuje również w koncertach kameralnych i symfonicznych.

 

W międzyczasie dwukrotnie wystąpiła na zaproszenie Katedry Kompozycji Uniwersytetu Muzycznego w Warszawie wykonując cykle pieśni współczesnych awangardowych kompozytorów polskich takich jak: Kościów, Łukaszewski, Borkowski.

 

W 2007r. wykonała cykle pieśni Kościówa i Borkowskiego

W 2007r. - Koncert w Pradze, gdzie wykonała i nagrała płytę ze Słopiewniami K. Szymanowskiego w ramach obchodów Roku K. Szymanowskiego, z Kameralną Orkiestrą BERG.

 

W 2007r. w Studio S1 Polskiego Radia w Warszawie wzięła udział w Koncercie Dodekafonistów, gdzie wykonała 7 Wczesnych Pieśni Albana Berga.

Koncert ten powtórzony został w Filharmonii Lubelskiej w ramach Festiwalu im.W. Lutosławskiego.

 

W 2007 i 2008r. zaproszona przez Ośrodek Kultury Polskiej w Pradze wykonała koncert arii i pieśni.

 

W 2008r. na Festiwalu Muzyki Współczesnej - Warszawskie Dni Muzyczne w Zamku Ujazdowskim - cykle pieśni Kościówa i Łukaszewskiego. W 2008r. wystąpiła w Warszawskim Towarzystwie Muzycznym w koncercie dla uczczenia pamięci Marceliny Sembrich Kochańskiej w repertuarze tej wielkiej śpiewaczki śpiewając między innymi arie Królowej Nocy, Elwiry (Purytanie), scenę obłędu Łucji.

 

W 2009 wystąpiła z recitalem zaproszona przez Warszawskie Towarzystwo Chopinowskie, a w 2010 – przez Warszawskie Towarzystwo Muzyczne.

 

Brała udział w FESTIWALACH MUZYCZNYCH:

2005r.-Festiwal Muzyki Współczesnej w Sopocie - Siedem Wczesnych Pieśni Albana Berga

2007r. Festiwal im. Lutosławskiego w Filharmonii Lubelskiej

2007r. Festiwal My Splendid Isolation – Dnia Karola Szymanowskiego. Stabat Mater i Litania do Matki Bożej K. Szymanowskiego z Radomską Orkiestrą Kameralną.

2008r. Nałęczowskie Divertimento

2008r. Requiem W.A. Mozarta - Filharmonia Podlaska pod dyrekcją M. Nałęcz-Niesiołowskiego.

2008r. Festiwal Muzyki Współczesnej - Warszawskie Dni Muzyczne

2008r. Międzynarodowy Festiwal Chopinowski w Antoninie

2006 i 2009r. Festiwal Moniuszkowski w Białymstoku, gdzie wzięła udział w koncertowym wykonaniu Opery Straszny Dwór St. Moniuszki wykonując partię Hanny oraz opery Hrabina wykonując partię Broni i Ewy.

2008r. Udział w koncercie na Jasnej Górze z okazji rocznicy Odsieczy Wiedeńskiej, gdzie z orkiestrą Opery Bytomskiej wykonała arię Siostry Angeliki G.Pucciniego.

2009r. Letni Festiwal w Antoninie - Ogrody Muzyczne

2009r. październik - Międzynarodowy Festiwal Chopinowski w Antoninie.

2009r.- koncert arii: aria Hanny z op. Straszny Dwór i aria Ewy z op. Hrabina z Radomską Orkiestrą Kameralną.

2009/2010 - koncert sylwestrowy w Filharmonii Łódzkiej.

 

Profesorem śpiewu solowego Anny KUTKOWSKIEJ-KASS jest MARIA FOŁTYN.

 

 

Lachowicz Dorota

W latach 1987-1993 odbyła studia na wydziale wykonawstwa instrumentalnego i wokalno-aktorskim. Laureatka V konkursu im. Ady Sarii - wyróżnienie - (1993) oraz finalistka VII Międzynarodowego Konkursu im. Julian Gayarre - honorowym prezydentem był Jose Carreras - (1998).

 

Koncertuje na liczących się festiwalach w kraju i za granicą: Warszawska Jesień, Wratislavia Cantas, Festiwal Muzyki Sakralnej "Gaude Mater" Częstochowa, Międzynarodowy Festiwal Muzyki Telemanna, XVII Festiwal Muzyki Dawnej Warszawa, IX Festiwal Mozarta Hiszpania, Festiwal Paschalny Warszawa, Wiener Muśikomner, Festiwal Of Polish Culture Kanada, Semaines Chorales Festiwal Francja, Al Bustan International Festival Of Musie And The Arts Bejrut, Musiksommers Mecklenburg-Vorpommern 99 (Niemcy).

Współpracowała ze znanymi dyrygentami - H.Wunnenberg, H.Rilling, Nello Santi, Jean Claude Malgoire, Jacek

Kaspszyk, Didier Talpain, Michall Jurowski, David Crane oraz pedagogami - J.Elsner (Drezno), A.Stolte (Stutgart) i śpiewakami N.Aneuso, F.Barbieri. Obecnie współpracuje z najsławniejszym polskim tenorem Wiesławem Ochmanem.

Dokonała nagrania filmowego fragmentów opery "Rinaldo" Haendla (1994 r.).

 

Nagrania płytowe: W.Dankowski "Missa Solemnis", "Litania De B.M.V" (1994), "Polskie kolędy i pastorałki" (1995), Francesca Caccini "La Liberazione Di Ruggiero Dali Isola Dalcina" nominacja do Fryderyka (1996), Haydn "Msza Nelsońska" (1999), J.S.Bach "Pasja według św. Jana" (1999).

 

Od 1993 r. jest solistką Warszawskiej Opery Kameralnej. Zadebiutowała jako Penelopa w operze C. Monteverdiego Powrót Ulissesa na I Barokowym Festiwalu (95 r.) oraz w partii Trzeciej Damy w Czarodziejskim flecie W A. Mozarta na III Festiwalu Oper Mozarta. Zaśpiewała jako Dorabella w Cosifan tutte W A. Mozarta. W 1998 r. zadebiutowała w Teatrze Wielkim w Warszawie jako Jadwiga w Strasznym dworze S. Moniuszki w reżyserii Andrzeja Żuławskiego. Współpracuje z biurami koncertowymi, filharmoniami w kraju i za granicą. Oprócz repertuaru operowego wykonuje szereg utworów oratoryjno-kantatowych oraz

kameralnych i solowych.

 

Ma w swym dorobku artystycznym 25 ról pierwszoplanowych. W pierwszym polskim "Leksykonie operowym" wydanym w 2000 roku została zaliczona w poczet śpiewaków polskich, którzy w wybitny sposób zaznaczyli swoją obecność na scenie operowej.

 

 

 

Lipska Agnieszka

Mezzosopran. Absolwentka warszawskiej Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina na Wydziale Wokalno-Aktorskim w klasie doc. Aliny Bolechowskiej oraz na Wydziale Instrumentów Orkiestrowych (skrzypce) w klasie adiunkt Marii Słubickiej. W czasie studiów zaangażowana do Warszawskiej Opery Kameralnej gdzie uczestniczyła w przygotowaniach wszystkich dzieł scenicznych Mozarta, śpiewając szereg pierwszoplanowych partii - m. in. Dorabellę w "Cosi fan tutte" oraz Sekstusa w "La clemenza di Tito". Brała też udział w koncertowych wykonaniach utworów Mozarta (m. in. Wielka Msza c-moll i Msza Koronacyjna). Obok oper Mozarta i Rossiniego (Rozyna w "Cyruliku sewilskim") śpiewała również w wielu znakomitych operach barokowych, głównie Monteverdiego (Amor w "L'incoronazione di Poppea", Messaggiera w "L'Orfeo"). W 1989 brała udział w Konkursie im. H. Wolfa w Stuttgarcie, wynikiem czego było zaproszenie do nagrania wszystkich pieśni Chopina dla Norddeutsche Rundfunk. W latach 1993 i 1994 uczestniczyła w kursach mistrzowskich pod kierunkiem Teresy Żylis-Gary. Od 1994 roku brała udział we wszystkich Festiwalach Mozartowskich organizowanych przez Warszawską Operę Kameralną, oraz w zagranicznych festiwalach Mozartowskich, m. in. w Madrycie, El Escorial, Wiedniu, Villach, Pradze oraz Bejrucie. W sezonie 1999-2000, zaproszona do współpracy przez dyr. Tadeusza Kozłowskiego, śpiewała w Teatrze Wielkim w Łodzi w "Carmen" Bizeta oraz w polskiej prapremierze "Dialogów Karmelitanek" Poulenca. W styczniu 2000 uczestniczyła w inscenizacji opery "Haensel und Gretel" (w partii Czarownicy) Humperdincka zrealizowanej pod dyr. S. Kawalli przez Filharmonię Świętokrzyską. W styczniu 2001 brała udział w premierze "Sroki złodziejki" (w roli Lucii) inaugurującej I Festiwal Oper Gioacchino Rossiniego. W grudniu 2001 brała udział we francuskim tournee orkiestry kameralnej "Mozarteum de Silesie" pod dyr. Dominique Fanala jako solistka w "Mesjaszu" J.F. Haendla. 1 stycznia 2002 śpiewała w kościele Św. Marii Magdaleny w Paryżu partię altową w IX Symfonii L. van Beethovena ( z zespołem Filharmonii Sudeckiej pod dyr. Roberta Guttera). W kwietniu 2002 brała udział w premierze "Eugeniusza Oniegina" P. Czajkowskiego w Warszawskiej Operze Kameralnej. W lipcu 2002 roku razem z Józefem Fraksteinem śpiewała w Muzeum I.J. Paderewskiego w warszawskich Łazienkach pieśni Edwarda Pałłasza. Koncert ten odbył się w ramach II Festiwalu Pieśni Kompozytorów Polskich, zorganizowanego przez Filharmonię im. Romualda Traugutta, z którą artystka związana jest od kilku lat - brała udział w następujących programach: "Polskie Hymny", "My, Pierwsza Brygada", "Warszawskie Dzieci" oraz "Sadźmy Róże". Również w lipcu 2002 roku razem z Kwartetem "Con Flauto" i organistą Jarosławem Ciecierskim występowała w XXIV Olsztyńskich Koncertach Organowych - w programie znalazły się arie Bacha (z Mszy h-moll i Pasji Mateuszowej) i Vivaldiego (Magnificat). 4 października 2002 roku, w Filharmonii Lubelskiej, zaśpiewała partię altową w "Missa pro pace" Wojciecha Kilara. W grudniu 2002 uczestniczyła w tournee Warszawskiej Opery Kameralnej po Japonii ("Zauberfloete" Mozarta).

 

 

Anna Lubańska

Ukończyła warszawską Akademię Muzyczną w klasie Krystyny Szostek-Radkowej (1994). Już podczas studiów wiele koncertowała w kraju i za granicą (Francja, Niemcy, Monako, Szwajcaria). Jest laureatką Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Ady Sari w Nowym Sączu (I nagroda i trzy wyróżnienia, 1993), a także konkursów w Paryżu (1994) i Brukseli (Konkurs Królowej Elżbiety, 1996). W 1993 roku związała się na stałe z warszawską sceną operową, gdzie śpiewa m.in. Jadwigę w "Strasznym dworze" Moniuszki, Mercedes w "Carmen" Bizeta, Florę w "Traviacie" Verdiego, Mamę w dzięcięcej operze Marty Ptaszyńskiej "Pan Marimba", Suzuki w "Madame Butterfly" Pucciniego i Eboli w "Don Carlosie" Verdiego.

 

Współpracowała z Warszawską Operą Kameralną, wykonując partię Marceliny w "Weselu Figara" Mozarta oraz z Państwową Operą Śląską w Bytomiu. Śpiewała na estradach filharmonicznych Warszawy, a także Białegostoku, Katowic, Lublina, Opola i Szczecina. Gościła na festiwalu Wratislavia Cantans. Artystka występuje także w repertuarze kameralnym i oratoryjno-kantatowym. Wykonuje m.in.: IX Symfonię Beethovena, "Stabat Mater" Pergolesiego, Rossiniego, Szymanowskiego i Vivaldiego, "Magnificat", "Pasje wg św. Mateusza i św. Jana" oraz Mszę h-moll Bacha, "Mesjasza" Haendla, "Requiem" Mozarta i Verdiego.

 

W lutym 2001 r. zaśpiewała w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej partię Jadwigi w "Strasznym dworze" Moniuszki w reżyserii Mikołaja Grabowskiego, w czerwcu 2001 r. Emilii w "Otellu" Giuseppe Verdiego, a w kwietniu 2002 r. Olgi w "Onieginie" - obie w reżyserii Mariusza Trelińskiego.

 

 

Lutosławski Witold

Kompozytor i dyrygent (25 stycznia 1913 Warszawa - 7 lutego 1994 Warszawa).

Naukę gry na fortepianie rozpoczął już jako 6-letnie dziecko; był uczniem Heleny Hoffman, po 1924 roku Józefa Śmidowicza, a następnie A. Taubego. W latach 1926-32 pobierał również lekcje gry na skrzypcach u Lidii Kmitowej. Od 1928 roku przez cztery lata uczęszczał na prywatne lekcje teorii i kompozycji do Witolda Maliszewskiego. Pod jego kierunkiem w 1930 roku skomponował swój pierwszy utwór wykonany publicznie dwa lata później w Warszawskim Konserwatorium - TANIEC CHIMERY na fortepian. W 1932 roku zapisał się do tej uczelni muzycznej, gdzie kontynuował studia kompozytorskie w klasie Maliszewskiego oraz uczył się grać na fortepianie u Jerzego Lefelda (dyplom pianisty uzyskał w 1936 roku, a kompozytora - za utwór REQUIEM na sopran, chór mieszany i orkiestrę - w 1937). W latach 1931-33 był również studentem Wydziału Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Za swój debiut kompozytorski uznał prawykonanie w 1938 roku WARIACJI SYMFONICZNYCH (1936-38).

Dobrze zapowiadającą się karierę artystyczną Lutosławskiego przerwała jednak II wojna światowa. Lata okupacji hitlerowskiej spędził w Warszawie. Zarabiał na życie m.in. jako pianista w kawiarniach "SiM" (Sztuka i Moda) oraz "U Aktorek" grając w duecie z Andrzejem Panufnikiem. Jedynym utworem zachowanym z tych czasów są WARIACJE NA TEMAT PAGANINIEGO na dwa fortepiany (1941).

Po wojnie Lutosławski zamieszkał na stałe w Warszawie. W 1946 roku poślubił Marię Danutę Bogusławską (z domu Dygat). Zaangażował się w organizację Związku Kompozytorów Polskich. Ze stowarzyszeniem tym był czynnie związany do końca życia jako członek władz i współorganizator MIĘDZYNARODOWEGO FESTIWALU MUZYKI WSPÓŁCZESNEJ "WARSZAWSKA JESIEŃ". Nigdy nie związał się na stałe z żadną uczelnią muzyczną. Uczestniczył natomiast w wielu kursach kompozytorskich: w 1962 roku - w Berkshire Music Center w Tanglewood (Massachusetts), podczas których poznał m.in. Edgara Varese'a i Miltona Babbitta; w 1963 i 1964 roku - w Summer School of Music w Darlington (Anglia); w 1966 - w Kungliga Svenska Musikaliska Akademien w Sztokholmie; w 1966 - na uniwersytecie w Austin (Texas), a w 1968 - w Arhus (Dania). W latach 70-tych i 80-tych przyjmował jedynie sporadycznie zaproszenia na wykłady poświęcone własnej twórczości.

Od 1963 roku prawykonaniem swoich TRZECH POEMATÓW HENRI MICHAUX na chór i orkiestrę (1961-63) rozpoczął działalność dyrygencką. Aktywnie udzielał się w tej dziedzinie do końca życia. Jako dyrygent odbył wiele podróży artystycznych, m.in. do Francji (1964), Czechosłowacji (1965), Holandii (1969), Norwegii i Austrii (1969). Dyrygował Los Angeles Philharmonic Orchestra, San Francisco Symphony Orchestra, BBC Symphony Orchestra, London Sinfonietta, Orchestre de Paris i WOSPRiT (obecnie: NOSPR). Twórczość Lutosławskiego spotkała się z licznymi dowodami uznania. Otrzymał on wiele nagród i odznaczeń, m.in. nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1959, 1973), Nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki (1962), Nagrodę Państwową I stopnia (1955, 1964, 1978), I nagrodę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu (1959, 1962, 1964, 1968), nagrodę im. Sergiusza Kusewickiego (1964, 1976, 1986), im. Gottfrieda von Herdera (1967), im. L. Sonninga (1967), im. Maurice'a Ravela (1971), im. Jeana Sibeliusa (1973), im. E. von Siemensa (1983), im. Charlesa Grawemeyera (1985), królowej Zofii Hiszpańskiej (1985). W 1983 roku uhonorowano go Nagrodą Artystyczną Komitetu Kultury Niezależnej NSZZ "Solidarność". W 1985 roku został odznaczony złotym medalem Royal Philharmonic Society w Londynie, w 1992 roku złotym medalem i tytułem muzyka roku 1991 nadanym przez brytyjskie Incorporated Society of Musicians oraz medalem Stockholm Concert Hall Foundation, a w 1993 - "Polar Music Prize" i "Kyoto Prize" w dziedzinie sztuki. W 1994 roku nadano Lutosławskiemu najwyższe polskie odznaczenie: Order Orła Białego. Członkostwo honorowe przyznały mu liczne stowarzyszenia muzyczne, akademie artystyczne i naukowe, m.in. Międzynarodowe Towarzystwo Muzyki Współczesnej, Kungliga Svenska Musikaliska Akademien, Freie Akademie der Künste w Hamburgu, Deutsche Akademie der Künste w Berlinie, Akademie der Schönen Künste w Monachium, American Academy of Arts and Letters w Nowym Jorku, Royal Academy of Music w Londynie oraz Związek Kompozytorów Polskich. Wiele uniwersytetów przyznało Lutosławskiemu tytuł doktora honoris causa, m.in. uniwersytet w Warszawie, Toruniu, Chicago, Lancaster, Glasgow, Cambridge, Durham, Uniwersytet Jagielloński i McGill University w Montrealu. Od 1990 roku odbywa się w Warszawie Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski im. Witolda Lutosławskiego organizowany przez Filharmonię Narodową.

Witold Lutosławski to największy - obok Fryderyka Chopina i Karola Szymanowskiego - kompozytor polski wszystkich czasów. Jest klasykiem muzyki XX wieku, tak jak Bela Bartok, Siergiej Prokofiew czy Olivier Messiaen. Muzykolodzy wyróżniają w jego twórczości kilka okresów. Wczesne utwory, takie jak WARIACJE SYMFONICZNE (1938), I SYMFONIA (1947) czy UWERTURA SMYCZKOWA (1949) zalicza się do nurtu neoklasycznego. MAŁA SUITA (1950) i KONCERT NA ORKIESTRĘ (1954) są najwyraźniejszym przejawem zainteresowania Lutosławskiego polskim folklorem. 5 PIEŚNI DO SŁÓW KAZIMIERY IŁŁAKOWICZÓWNY (1957) rozpoczyna okres "dodekafoniczny", charakteryzujący się wykorzystywaniem - jak w MUZYCE ŻAŁOBNEJ (1958) - techniki serialnej. Bardzo indywidualnym wyznacznikiem techniki kompozytorskiej Lutosławskiego w następnym okresie, rozpoczętym GRAMI WENECKIMI (1961), był aleatoryzm kontrolowany, oznaczający wprowadzenie elementu przypadku w strukturę rytmiczną, przy zachowaniu ścisłej organizacji wysokości dźwięków. Podsumowanie wieloletnich prób wypracowania swoistego modelu formalnego rozpoczyna się od II SYMFONII (1967) i LIVRE POUR ORCHESTRE (1968). Polega on na następstwie dwóch faz rozwojowych, z których pierwsza ma charakter części wstępnej, w drugiej zaś następuje właściwe rozwinięcie głównej idei kompozycji. W utworze MI-PARTI (1976) pojawia się jeszcze jeden swoisty dla Lutosławskiego pomysł konstrukcyjny, polegający na wprowadzeniu kilku zazębiających się wątków dźwiękowych, które tworzą "łańcuchową" strukturę. Najwyraźniej ta zasada formalna występuje w trzech kompozycjach zatytułowanych ŁAŃCUCH i oznaczonych kolejnymi numerami.

Przy wszystkich jednak różnicach pomiędzy utworami różnych okresów twórczych i ciągłym rozwoju swojego języka, Witold Lutosławski pozostaje rzadkim w naszych czasach przypadkiem kompozytora o wyraźnie określonym, bardzo indywidualnym obliczu stylistycznym w całej swej twórczości. Nie należał do żadnej "szkoły" kompozytorskiej, nie poddawał się trendom czy modom, nie podtrzymywał tradycji, ani nie brał udziału w awangardowych rewolucjach. Był jednak zarazem i awangardzistą, i kontynuatorem tradycji. Wśród rozdroży estetycznych drugiej połowy XX wieku znalazł sobie własną drogę, którą konsekwentnie podążał, wiedziony nieomylnym smakiem artystycznym. Jego muzyka jest wzorcowym przykładem idealnego wyważenia proporcji pomiędzy formą i treścią, intelektem i emocją. Jej doskonałość zapewniła Lutosławskiemu stałe miejsce wśród największych twórców XX wieku.

 

Ważniejsze kompozycje:

WARIACJE SYMFONICZNE (1936-1938)

LACRIMOSA na sopran i orkiestrę (z możliwością użycia czterogłosowego chóru mieszanego) (1937)

WARIACJE NA TEMAT PAGANINIEGO na 2 fortepiany (1941)

PIEŚNI WALKI PODZIEMNEJ na głos i fortepian (1942-1944)

MELODIE LUDOWE na fortepian (1945)

DWADZIEŚCIA KOLĘD na głos i fortepian (1946)

SYMFONIA NR 1 (1941-1947)

UWERTURA SMYCZKOWA (1949)

KONCERT NA ORKIESTRĘ (1950-1954)

MAŁA SUITA na orkiestrę kameralną (1950)

RECITATIVO E ARIOSO na skrzypce i fortepian (1951)

TRYPTYK ŚLĄSKI na sopran i orkiestrę symfoniczną (1951)

BUKOLIKI na fortepian (1952)

PIĘĆ MELODII LUDOWYCH na orkiestrę smyczkową (1952)

MUZYKA ŻAŁOBNA na orkiestrę smyczkową (1954-1958)

PRELUDIA TANECZNE na klarnet i fortepian (1954)

PIĘĆ PIEŚNI DO SŁÓW KAZIMIERY IŁŁAKOWICZÓWNY na głos żeński i fortepian (1956-1957)

PIĘĆ PIEŚNI DO SŁÓW KAZIMIERY IŁŁAKOWICZÓWNY [wersja II] na mezzosopran i orkiestrę kameralną (1958)

TRZY POSTLUDIA na orkiestrę (1958-1960)

JEUX V?NITIENS na orkiestrę kameralną (1961)

TROIS POEMES D'HENRI MICHAUX na chór i orkiestrę (1961-1963)

KWARTET SMYCZKOWY (1964)

SYMFONIA NR 2 (1965-1967)

PAROLES TISSÉES na tenor i orkiestrę kameralną (1965)

LIVRE POUR ORCHESTRE (1968)

KONCERT NA WIOLONCZELĘ I ORKIESTRĘ (1969-1970)

PRELUDIA I FUGA na 13 instrumentów smyczkowych (1970 - 1972)

WARIACJA SACHEROWSKA na wiolonczelę (1975)

LES ESPACES DU SOMMEIL na baryton i orkiestrę (1975)

MI-PARTI na orkiestrę symfoniczną (1976)

WARIACJE NA TEMAT PAGANINIEGO [wersja II] na fortepian i orkiestrę (1977-1978)

NOVELETTE na orkiestrę (1978 - 1979)

KONCERT PODWÓJNY NA OBÓJ, HARFĘ I ORKIESTRĘ KAMERALNĄ (1979-1980)

EPITAPHIUM na obój i fortepian (1979)

GRAVE METAMORFOZY na wiolonczelę i fortepian (1981)

SYMFONIA NR 3 (1981-1983)

ŁAŃCUCH 1 na 14 wykonawców (1983)

PARTITA na skrzypce i fortepian (1984)

ŁAŃCUCH 2 Dialog na skrzypce i orkiestrę (1983-1985)

DWADZIEŚCIA KOLĘD [wersja II] na sopran, chór żeński i orkiestrę kameralną (1984-1989)

ŁAŃCUCH 3 na orkiestrę (1985-1986)

FANFARE FOR LOUISVILLE na instrumenty dęte i perkusję (1986)

KONCERT NA FORTEPIAN I ORKIESTRĘ (1987-1988)

FANFARE FOR CUBE na kwintet dęty (1987)

SYMFONIA NR 4 (1988-1992)

PRZEŹROCZA dla 11 solistów (1988)

PARTITA [wersja II] na skrzypce i orkiestrę (1988)

CHANTEFLEURS ET CHANTEFABLES cykl pieśni na sopran i orkiestrę (1989-1990)

INTERLUDIUM na orkiestrę (1989-1990)

FANFARE FOR LANCASTER na zespół instrumentów dętych blaszanych i werbel (1989)

PRELUDE FOR G.S.M.D na orkiestrę (1989)

TARANTELLA na baryton i fortepian (1990)

SUBITO na skrzypce i fortepian (1992)

FANFARE FOR LOS ANGELES PHILHARMONIC na instrumenty dęte blaszane i perkusję (1993)

 

 

 

Viola Łabanow

Studia klawesynowe ukończyła w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Wiedzę w zakresie wykonawstwa barokowego poszerzała na licznych kursach mistrzowskich. Specjalizuje się w realizacji basso continuo zwłaszcza w muzyce operowej. Od 1985r związana z Warszawską Operą Kameralną.

 

Aktywie uczestniczy w przygotowaniu i wykonaniu wszystkich dzieł scenicznych Mozarta, Rossiniego, Monteverdiego. Akompaniuje w recytatywach od pierwszego Festiwalu Mozartowskiego. Realizuje basso continuo w przedstawieniach oper barokowych przygotowanych przez Wł. Kłosiewicza i J. Żaka. Koncertuje w kraju i zagranicą jako solistka i kameralistka. Brała udział w wielu renomowanych festiwalach takich jak Wratislavia Cantans, Warszawska Jesień, Festiwal Muzyczny w Łańcucie, Festival Radio France, festiwal mozartowski w Madrycie, Dresdner Musikfestspiele, Festiwal Muzyki Dawnej w Warszawie.

 

Zapraszana jest do przygotowania i wykonania recytatywów w operach barokowych i klasycznych przez teatry w kraju i za granicą. W jej poszukiwaniach muzycznych znaczące miejsce ma muzyka polska okresu przed Chopinem. Przygotowała szereg koncertów z pieśniami i piosenkami staropolskimi dążąc w nich do autentyczności stylistycznej. Uczestniczyła w pierwszym współczesnym wykonaniu niedawno odnalezionych pieśni Karla Loewe. Pod jej kierownictwem wykonano w wersji kameralnej fragmenty opery "Faust" Antoniego Radziwiłła na festiwalu w Antoninie.

 

 

 

 

Piotr  Łykowski

W 1989 r. ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną we Wrocławiu w klasie śpiewu prof. Eugeniusza Sąsiadka. W latach 1970 - 1988 był chórzystą Poznańskich Słowików Stefana Stuligrosza. Na III Konkursie Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu (1988) zdobył I Nagrodę i trzy wyróżnienia specjalne (m.in. za wirtuozerię). Doskonalił swe umiejętności na wielu kursach w kraju i za granicą. Ma w swoim repertuarze ponad 100 partii oratoryjnych i operowych. Współpracował i współpracuje z wieloma solistami i zespołami muzyki dawnej, filharmoniami i orkiestrami kameralnymi oraz z teatrami operowymi.

 

Brał udział w polskich prapremierach oper Monteverdiego - Orfeusz, Powrót Ulisessa, Koronacja Poppei, również w polskich premierach scenicznych Raju Utraconego Pendereckiego, Echnatona Glassa, Potopu Strawińskiego, Iwona, księżniczka Burgunda Krauzego. Specjalnie dla niego powstały role teatralne w autorskich spektaklach Jerzego Grzegorzewskiego.

 

Zrealizował wiele nagrań radiowych, telewizyjnych i płytowych (nagrał m.in. Mesjasza Haendla, Koncerty wokalne Mielczewskiego, Completorium Gorczyckiego, Pasję Elsnera, Euridice Periego, Dichterliebe Schumanna, Stabat Mater Bononciniego). Jest prawykonawcą kompozycji Preisnera De Aegypto oraz Requiem dla Mojego Przyjaciela. Koncertował w całej Europie i w Kanadzie.

 

Piotr Łykowski zajmuje się również działalnością pedagogiczną – od blisko 20 lat prowadzi klasę śpiewu solowego we wrocławskiej Akademii Muzycznej, a od 1994 r. również w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia we Wrocławiu. Od wielu lat prezentuje referaty i prowadzi zajęcia na kursach interpretacyjnych, jest zapraszany jako juror konkursów wokalnych.

 

W latach 2000 – 2002 był Kierownikiem Katedry Wokalistyki, od 2002r. do chwili obecnej jest Dziekanem Wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej we Wrocławiu, zaś na kadencję 2008 – 2012 został wybrany na stanowisko Prodziekana tamże.

 

W 2004r. Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej podpisał jego nominację profesorską.

 

 

 

 

Mikołaj Majkusiak

urodzony 29 lipca 1983r. w Warszawie, akordeonista oraz kompozytor. W wieku 16 lat rozpoczął naukę w Akademii Muzycznej im. Fr.Chopina w Warszawie w klasie akordeonu prof. Wł.L.Puchnowskiego i klasie kompozycji prof. St.Moryto. Jest kilkakrotnym stypendystą Ministra Kultury i Sztuki oraz Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci.

 

Jako akordeonista jest laureatem ponad 30 konkursów i festiwali ogólnopolskich oraz międzynarodowych (w większości pierwszych nagród), m.in.:

 

 

 

I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Akordeonowym w Castelfidardo /Włochy,1996r./

I nagrody oraz "Rydwanu Apollina" na Międzynarodowym Konkursie Akordeonowym w Sanoku /1998r./

oraz w kategorii zespołów kameralnych (w duecie z klarnecistą Bartoszem Karwowskim):

 

I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Akordeonowym w Klingenthal /Niemcy, 2000r./

II nagrody (I nie przyznano) na Międzynarodowym Konkursie Akordeonowym w Castelfidardo /Włochy,2001r./.

Jako kompozytor wziął udział m.in. w następujących konkursach:

 

II Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim Forum Muzycznego w Warszawie w 2001r. (I nagroda jury oraz Nagroda Wykonawców za utwór "Paura" na zespół kameralny)

Konkursie Kompozytorskim XVI Conversatorium Organowego w Legnicy w 2001r. (I nagroda za utwór "Toccata" na organy).

Jest również autorem muzyki uważanej za ilustracyjną czy rozrywkową.

 

Poza tym odbył liczne koncerty - wystawiając swoje utwory, grając solo, w zespołach kameralnych oraz z towarzyszeniem orkiestr symfonicznych i kameralnych - zarówno w kraju jak i zagranicą, m.in.: w Filharmonii Narodowej (prawykonanie "Concerto Classico" na akordeon i orkiestrę symfoniczną pod batutą Rubena Silvy), w Filharmonii Sudeckiej w Wałbrzychu; w akademiach muzycznych w Warszawie, Gdańsku, Poznaniu, Bydgoszczy, Białymstoku; w serii koncertów po Polsce jako solista z Młodzieżową Orkiestrą Symfoniczną "Jeunesses Musicalles" pod dyrekcją Roberta Satanowskiego ; na festiwalu "Warszawska Jesień"; ponadto w Szwecji, Niemczech, Austrii, Włoszech oraz na Litwie.

 

 

 

Joanna Maklakiewicz

Jest absolwentką Liceum im.Gnessinych w Moskwie w klasie fortepianu prof. Władimira Boczkariowa. W latach 1991-1996 była studentką prof. Andrzeja Stefańskiego i Alicji Palety-Bugaj w klasie fortepianu oraz prof. Krystyny Borucińskiej w klasie kameralistyki fortepianowej w Akademii Muzycznej w Warszawie. Ukończyła także w 1999 roku Podyplomowe Studium Wykonawstwa Muzyki Współczesnej w klasie fortepianu prof. Szabolcsa Esztenyi.

 

Na swoim koncie ma wiele nagród i wyróżnień, m.in.: Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, Ministerstwa Kultury i Sztuki ,Prezydenta Warszawy. Już w czasie studiów, w 1997 roku została laureatką Międzynarodowego Konkursu TIM w Turynie /I nagroda/ w kategorii duetu fortepianowego. W swoim inicjatywach była wspierana przez Fundację Kultury i Fundację im. Stefana Batorego.

Obecnie pracuje jako wykładowca w klasie kameralistyki fortepianowej współpracując z prof. Krystyną Borucińską w Akademii Muzycznej w Warszawie oraz jest kierownikiem Sekcji Fortepianu w Zespole Szkół Muzycznych im. Fryderyka Chopina w Warszawie /Bednarska/.

Koncertowała w wielu krajach Europy oraz w Japonii. Brała udział w wielu festiwalach m.in. dwukrotnie w Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku, Festiwalu Duetów Fortepianowych w Szawlach na Litwie, Festiwalu Muzyki Współczesnej w Odessie na Ukrainie, Festiwalu Muzyki Dawnej w Warszawie.

Nagrywała dla Radia i TV. W Japonii nagrała 3 solowe płyty CD. Dokonała nagrań muzyki współczesnej z orkiestrą Filharmonii Narodowej oraz z Sinfonią Varsovią.

Jest wykonawczynią fragmentów Wariacji Goldbergowskich w filmie Waldemara Dzikiego "Salwarus" oraz Fugi Canonica z "Musikalisches Opfer"J.S.Bacha w filmie "Drugi po Boy'u" o Macieju Słomczyńskim.

Była także konsultantem muzycznym Andrzeja Żuławskiego przy wystawianiu opery Stanisława Moniuszki "Straszny Dwór".

 

Jest członkiem SEC /Stowarzyszenie Kultury Europejskiej/.

 

Joanna Maklakiewicz specjalizuje się w wykonywaniu utworów Fryderyka Chopina ,ale bliskie są jej sercu również utwory kompozytorów rosyjskich, np. Czajkowskiego, Rachmaninowa, Prokofiewa .W swoim repertuarze oprócz utworów kameralnych ma koncerty fortepianowe ,m.in. W.A.Mozart - Koncert A-Dur KV 488 , L.v. Beethoven Koncert G - Dur NrlV op.58 czy Fryderyk Chopin Koncert f-moll op.21

 

Joanna Maklakiewicz jest wspaniałą pianistką , cieszącą się sporą popularnością w Japonii i bardzo mało znaną w Polsce. Wszędzie jednak, gdzie się pojawi , pozostaje na długo w pamięci słuchaczy jej urzekająca interpretacja, znakomita technika i niepowtarzalny klimat jej koncertów.

 

Chciałabym Państwu zaproponować koncert fortepianowy w wykonaniu Joanny Maklakiewicz. Repertuar do ustalenia, chociaż zbliża się Konkurs Chopinowski /2005/ i najwspanialszy przy tej okazji byłby program złożony z utworów Fr. Chopina.

 

 

 

Michał Markuszewski

Urodził się w Warszawie w 1980 roku. Edukację muzyczną rozpoczął w wieku 4,5 lat. Ukończył z wyróżnieniem Liceum Muzyczne im. K.Szymanowskiego w Warszawie, w klasie fortepianu prof. Marii Niemiry oraz organów prof. Marietty Kruzel-Sosnowskiej. W 2004 roku ukończył z wyróżnieniem studia w warszawskiej Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina, w klasie organów prof. Joachima Grubicha. Obecnie jest jeszcze studentem V roku tejże uczelni w klasie fortepianu prof. Kazimierza Gierżoda.

Do jego największych osiągnięć należą: II nagroda w konkursie Polskiej Muzyki Organowej XX wieku w Legnicy (1998), I nagroda na Międzynarodowym Konkursie Muzyki Organowej w Rumii (2000), a także wyróżnienie za najlepsze wykonanie utworów Jana Sebastiana Bacha oraz nagroda prezydenta miasta Gdańsk. We wrześniu 2003 roku wziął udział w Międzynarodowym Konkursie Organowym im. M.K.Ciurlionisa w Wilnie.

Występował z recitalami na międzynarodowych festiwalach: w Gliwicach, Kazimierzu Dolnym, Katedrze Pelplińskiej, na Conversatorium w Legnicy, a także Krakowie, Łodzi, Skierniewicach, Sejnach, Strzegomiu, Wągrowcu, Walimiu w Warszawie i innych miastach w Polsce. Występował również na Litwie, w Czechach ("Dni muzyki organowej - Vyszehrad 2002" ) oraz Niemczech (Norymberga, Münster, Dortmund, Großenhain, Wellinghofen)

Swoje umiejętności doskonalił pod kierunkiem takich mistrzów jak: Christoph Bossert, Guy Bovet, Aleksander Fiseyski, Julian Gembalski, Lorenzo Ghielmi, Jean Guillou, Bernhard Haas, Rudolf Innig, Edgar Krapp, Olivier Latry, Heribert Metzger, Peter Planyawski, Martin Sander, Christopher Stembridge, Harald Vogel, Peter Eicher, Jerome Rosse. Wielokrotnie był gościem letnich akademii organowych (Zurych, Haarlem, Altenberg).

Współpracował z wieloma wybitnymi solistami, Polskim Chórem Kameralnym "Schola Cantorum Gedanensis", chórem "Camerata Varsovia" oraz orkiestrą Jeunesses Musicales, z którą dokonał nagrania na płytę "Kantaty do św. Cecylii" Franciszka Lessla.

Artysta ma na swoim koncie prawykonania współczesnej polskiej muzyki organowej, a także organowo-kameralnej.

Do jego zainteresowań należy również improwizacja organowa. W lipcu 2002 roku wziął udział w Międzynarodowym Konkursie Improwizacji w Norymberdze. Brał też udział w kursach improwizacji organowej prowadzonych przez Wolfganga Seifena, Theo Brandmüllera, Tomasza Adama Nowaka i Juliana Gembalskiego.

Artysta zajmuje się również problemami ochrony zabytkowych organów. Jest członkiem niemieckiego Towarzystwa Przyjaciół Organów, a także Stowarzyszenia do spraw badań i renowacji śląskich organów. Współpracuje również z redakcją "Polskiego Wirtualnego Centrum Organowego".

Ostatnio nagrał płytę dokumentującą brzmienie zabytkowych organów (firmy Schlag und Söhne) Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Warszawie, gdzie pełni funkcję organisty.

 

 

Barbara Misiaszek

Naukę śpiewu solowego rozpoczęła w Szkole Muzycznej II stopnia im.L.Różyckiego w Kielcach w klasie Zofii Zamojskiej-Pabich. Szkołę tą ukończyła z wyróżnieniem. Obecnie jest studentką V roku Akademii Muzycznej im. Fr. Chopina w Warszawie w klasie śpiewu mgr.Izabelli Kłosińskiej oraz Universitat fur Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu w klasie prof.Leopolda Spitzera.

 

W kwietniu 2000 roku na Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym im.Franciszki Platówny we Wrocławiu zdobyła I nagrodę oraz nagrodę specjalną za wykonanie etiudy wokalnej. W październiku tego samego roku była finalistką Międzynarodowego Konkursu Współczesnej Muzyki Kameralnej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie.

 

W roku 2000 otrzymała stypendium przyznane przez Ministerstwo Kultury w Warszawie. A w roku 2001 nagrodę specjalną prezydenta miasta Kielc. W czerwcu 2003 roku na Ogólnopolskim Konkursie dla Młodych Sopranów im. Krystyny Jamroz otrzymała wyróżnienie.

 

Uczestniczyła w kursach wokalnych prowadzonych m.in.przez prof.Kerstin Wahlstrom (The Royal College of Music w Sztokholmie), prof.Michaelę Kramer(Robert Schumann Hochschule z Dusseldorfu),prof.Ursule Filge(Staatliche Hochschule fur Musik und Darstellende Kunst w Stuttgarcie) , prof.Karczykowskiego (Akademia Muzyczna w Warszawie, Akademia Muzyczna w Krakowie) oraz prof.Leopolda Spitzera ( Universitat fur Musik und Darstellende Kunst Wien).

 

W 2004r współpracując z Akademią Teatralna miała okazje wcielić się w postać Mimi z opery "Cyganeria" G.Pucciniego. Od tego też roku jest solistką Estrady Kameralnej Filharmonii Narodowej w Warszawie oraz współpracuje z Filharmonią im.Romualda Traugutta w Warszawie (koncerty m.in. w Warszawie, Berlinie, Chicago). Współpracowała również z Warszawskim Chórem Międzyuczelnianym (tournee: Niemcy, Francja, Szwajcaria)

 

Na zaproszenie "Internationale Sommerakademie Prag Wien Budapeszt” uczestniczyła w kursach wokalnych (Baden 2004, Reichenau 2006).

W 2005 roku w ramach programu Sokrates-Erasmus odbyla roczne stypendium w Universität für Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu, gdzie od października 2006 kontynuuje naukę.

 

 

Maja Nosowska

Naukę gry na fortepianie rozpoczęłam w wieku lat 4. Przeszedłszy cały trzystopniowy cykl kształcenia muzycznego ukończyłam PWSM w Warszawie jako mgr sztuki w klasie fortepianu prof. Natalii Hornowskiej i Jerzego Marchwińskiego. Doskonaliłam następnie swe umiejętności u prof. Tatiany Nikołajewej w Konserwatorium im. P. Czajkowskiego w Moskwie, a także u Guido Agostiego, Ricarda Brengoli i Alaina Meunier w Accademia Chigiana w Sienie.

 

Już na I roku studiów w warszawskiej PWSM, moje zainteresowania skoncentrowały się wokół muzyki kameralnej, której uprawianiu poświęciłam całe swoje dalsze życie zawodowe, zarówno jako wykonawca, jak i pedagog. I tak w duecie ze skrzypkiem zostałam w 1968 roku laureatką I Międzynarodowego Konkursu Muzyki współczesnej w Utrechcie, w 1969 r. otrzymałam list gratulacyjny jury konkursu w Genewie za akompaniament wokalny, a potem szereg dyplomów i wyróżnień w tej dziedzinie na innych konkursach krajowych i międzynarodowych.

Od tej pory prowadzę bardzo ożywioną działalność koncertową na estradach całej Europy, w USA i na Kubie, będąc partnerką tak wybitnych artystów jak: Kaja Danczowska, Jadwiga Rappé, Oleg Krysa, Ivan Monighetti, Milos Sadlo, Michael Flaksman, Jean Fournier, Wolfgang Marschner i wielu, wielu innych.

Uprawiam wiele form kameralistyki i gatunków stylistycznych. I tak w r. 1971 wspólnie z Barbarą Halską założyłam Warszawski Duet Fortepianowy, a w r. 1974 - Trio z Kają Danczowską i Tadeuszem Wojciechowskim. Współpracowałam też jako klawesynistka z polskimi orkiestrami kameralnymi T. Ochlewskiego, K. Teutscha i J. Maksymiuka.

Dokonałam szeregu nagrań płytowych i radiowo-telewizyjnych dla PRiTV oraz licznych rozgłośni europejskich. Szczególnie bliska jest mi muzyka Schuberta, Brahmsa, Szymanowskiego, a także literatura francuska.

 

 

 

Danuta Nowak-Połczyńska

Studia wokalne ukończyła w 1992 roku w Akademii Muzycznej w Poznaniu. Jest laureatką IV Konkursu Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu oraz konkursu „Ibla Grand Price” im. Vincenzo Beliniego na Sycylii. Początkowo występowała głównie w repertuarze oratoryjno - kantatowym m.in. z Poznańskim Chórem Chłopięcym „Polskie Słowiki”, z którym nagrała CD ze „Stabat Mater” Karola Szymanowskiego i „Musica Sacra” Stanisława Moniuszki. Jest solistką teatrów operowych w Poznaniu, Łodzi, Krakowie i Wrocławiu. Wielokrotnie brała udział w międzynarodowych festiwalach w Xanten oraz super widowiskach Opery Dolnośląskiej (Aida, Carmen, Gioconda, Rheingold). Występowała w wielu teatrach poza granicami kraju m.in. w Wimbledon Theatre w Londynie, Royal Koncert Hall w Glasgow, Symphony Hall w Birmingham, Royal Festiwal Hall w Londynie, Danse Theatre w Hadze czy Teatr Carre w Amsterdamie. Repertuar artystki to przede wszystkim dramatyczne role w operach Verdiego jak Amneris, Azucena, Ulryka, Magdalena i Fenena. Z powodzeniem wykonuje tytułową partię w operze „Carmen” Georgesa Bizeta, partię Erdy w Trylogii Richarda Wagnera czy Laury w operze „Gioconda” Amilcare Ponchiellego, ale też partie altowe w licznych dziełach oratoryjnych (Verdi, Mozart, Bach, Szymanowski).

Krytycy podkreślają zarówno umiejętności wokalne śpiewaczki umożliwiające jej udźwignięcie najcięższych partii mezzosopranowych, jak również świetne aktorstwo i silną osobowość sceniczną.

 

 

Orkiestra Polskiego Radia

Zaraz po zakończeniu drugiej wojny światowej, w 1945 roku, skrzypek i dyrygent Stefan Rachoń założył orkiestrę, która spełniać miała wielorakie zadania. W praktyce lwią część repertuaru stanowiła muzyka popularna, często nawet rozrywkowa. Do podstawowych obowiązków zespołu należało dokonywanie nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia i Telewizji, które stanowiły wówczas jedną instytucję. Nie można zapomnieć też o publicznych występach podczas uroczystych koncertów i festiwali. Tak było przez trzydzieści lat.

W połowie lat siedemdziesiątych w profilu artystycznym orkiestry zaczęły zachodzić istotne zmiany. Pojawili się nowi dyrygenci, pełniący również funkcje dyrektorów artystycznych. W latach 1976-1980 na czele orkiestry stał Włodzimierz Kamirski. Konsekwentnie wprowadzał nowy repertuar, dążąc do przekształcenia zespołu w orkiestrę symfoniczną. Dzieło jego kontynuował Jan Pruszak (1980-1988), potem Mieczysław Nowakowski (1988-1990). Za kadencji Tadeusza Strugały (1990-1993) orkiestra uzyskała dzisiejszą nazwę i przeniosła się z niezbyt wygodnego studia M-1 przy ul.Myśliwieckiej do nowej siedziby przy ul.Woronicza.

Zaczęła nagrywać i występować w nowej sali koncertowej Polskiego Radia, która wkrótce uzyskała zaszczytne miano Studia im. Witolda Lutosławskiego. Studio, w którym miejsca może zająć ponad czterystu słuchaczy, wyposażone jest w nowoczesną aparaturę, umożliwiającą nagrania i transmisje radiowe koncertów. Zasłynęło, daleko poza granicami Polski swoją wspaniałą, niepowtarzalną akustyką.

W roku 1993 szefem artystycznym Polskiej Orkiestry Radiowej został Wojciech Rajski. Obejmując Polską Orkiestrę Radiową, odnowił zespół organizując specjalne przesłuchania i egzaminy, w efekcie których zaangażował wielu młodych, pełnych entuzjazmu muzyków. Do codziennych obowiązków orkiestry należą nagrania archiwalne dla Polskiego Radia oraz koncerty publiczne w Studiu Lutosławskiego.

Gdy czas na to pozwala Polska Orkiestra Radiowa wyrusza w podróże artystyczne poza granice kraju. Gościła między innymi we Francji, Szwajcarii, Szwecji, Austrii, Hiszpanii, Włoszech, Niemczech, wszędzie spotykając się z gorącym przyjęciem publiczności i uznaniem krytyków muzycznych. Na przykład 8 maja 1995 roku zespół uczestniczył w galowym koncercie w Darmstadt z okazji 50 rocznicy zakończenia II wojny światowej. Z niemieckimi solistami i połączonymi chórami z Polski i Niemiec, w obecności Krzysztofa Pendereckiego wykonano jego Pasję według św. Łukasza. We Włoszech orkiestra wystąpiła m.in. w słynnym mediolańskim teatrze La Scala, w Audytorium Lingotto w Turynie, w Holandii w sali Concertgebouw w Amsterdamie, a także w wielu innych znakomitych, renomowanych salach koncertowych Europy.

Repertuar Polskiej Orkiestry Radiowej wciąż rozszerza się, co znajduje odzwierciedlenie w wydawnictwach płytowych Polskiego Radia oraz tak znanych firm jak EMI Classic, KOCH i Olympia. Orkiestra również nagrywa muzykę filmową, w ostatnim czasie koncertowała pod dyrekcją Maurice Jarre, Micheala Kamena, Ennio Morrricone i Michela Legranda wykonując ich kompozycje.

 

Maria Papuzińska-Uss

Studiowała w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie.

Grę na skrzypcach barokowych doskonaliła na kursach mistrzowskich we Francji (Clisson) i Holandii (Amsterdam) pod kierunkiem wybitnych specjalistów zajmujących się muzyką dawną: Jaapa Schroedera i Marii Leonhardt.

Obecnie pełni funkcję koncertmistrza zespołu instrumentów dawnych Musicae Antiquae Collegium Varsoviense w Warszawskiej Operze Kameralnej pod kierunkiem Władysława Kłosiewicza oraz współpracuje z czołowymi zespołami barokowymi w Polsce: Arte dei Suonatori, Concerto Polacco, Orkiestra I Rzeczpospolitej.

Brała udział w nagraniu dzieł wszystkich Marcina Mielczewskiego, licznych rejestracjach radiowych, a także uczestniczyła w nagraniach płytowych pod kierownictwem Jean-Claude Malgoire'a i Didier Talpina.

Ma w repertuarze dzieła sceniczne G. Periego, C. Monteverdiego, A. Scarlattiego, J. Blowa, G.F Haendla, J. A. Hassego, D. Cimarosy, W.A. Mozarta, a wśród utworów instrumentalnych suity orkiestrowe J.S. Bacha i Concerti Grossi G.F. Haendla.

Gra na skrzypcach barokowych wykonanych w 1991 r. przez A. Kuczkowskiego (wg. instrumentu Jacoba Steinera).

 

 

Natalia Pasiecznik

Urodziła się w Równem na Ukrainie. Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku 3 lat. W latach 1985-89 uczyła się w szkole dla dzieci szczególnie uzdolnionych we Lwowie. Edukację muzyczną kontynuowała w Konserwatorium Lwowskim (1989-94), ukończyła także studia podyplomowe w warszawskiej Akademii Muzycznej.

Obecnie mieszka w Szwecji, gdzie w 1999 roku ukończyła podyplomowe studia w Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie u Stefana Scheja.

 

Uczestniczyła w wielu konkursach i festiwalach muzycznych w Europie i Stanach Zjednoczonych; została uhonorowana kilkoma prestiżowymi stypendiami. Laureatka nagród i wyróżnień, otrzymała II nagrodę na V Skandynawskim Konkursie Pianistycznym w Nyborgu (Dania), V nagrodę na Konkursie Pianistycznym w Cincinnatti (USA) i ważną szwedzką nagrodę Andres Walls Stiftelse (2000).

 

Występowała jako solistka w wielu krajach Europy i w USA, m.in. z Orkiestrą Symfoniczną Radia Szwedzkiego pod dyrekcją Eugeniusza Swietłanowa w prestiżowej Berwald Hall w Sztokholmie oraz w Musikhalle w Hamburgu z orkiestrą Mozarteum. Nagrywała muzykę fortepianową dla szwedzkiego radia P2, RBC 3 i szwedzkiej telewizji TV4. Jest także cenioną kameralistką. W tej roli występowała w Belgii, Hiszpanii, Polsce, krajach skandynawskich, często towarzysząc siostrze, śpiewaczce Oldze Pasiecznik. Wspólnie nagrały kilka płyt z muzyką ukraińską dla renomowanej francuskiej wytwórni OPUS 111, pieśni Mendelssohna i Dvořáka, a także wszystkie pieśni Mozarta.

 

Olga Pasiecznik

Sopran. Urodziła się na Ukrainie. Studiowała fortepian i pedagogikę muzyczną w rodzinnym Równem, studia wokalne odbyła w Kijowskim Konserwatorium, zaś studia podyplomowe w Warszawskiej Akademii Muzycznej. Od 1992 roku jest solistką Warszawskiej Opery Kameralnej.

Szczególną uwagę poświęca barokowym i klasycznym operom, muzyce francuskiego impresjonizmu, rosyjskim i ukraińskim pieśniom, muzyce oratoryjnej oraz współczesnym kompozycjom.

 

Ma w swoim dorobku wiodące role w operach Monteverdiego, Haendla, Czajkowskiego, Debussy’ego, Mozarta, Rossiniego, Pucciniego i Verdiego, które przyniosły jej wielkie uznanie krytyki i publiczności. Występuje także w repertuarze kameralnym oraz licznych koncertach oratoryjnych i symfonicznych. Gościła niemal we wszystkich krajach Europy, w Australii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Japonii. Odnosiła sukcesy śpiewając na wielu prestiżowych scenach, m.in. w: Opéra National de Paris, Théâtre des Champs-Élysées, Théâtre Châtelet, Salle Pleyel (Paryż), Concertgebouw (Amsterdam), Palais des Beaux-Arts, Théâtre Royal de la Monnaie (Bruksela), Theater an der Wien (Wiedeń), Berliner Konzerthaus, Bayerische Staatsoper, Operze Flamandzkiej, Operach Narodowych w Warszawie i Helsinkach.

 

Współpracowała regularnie z: Orkiestrą Filharmonii Narodowej, Sinfonią Varsovią, NOSPR-em, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Belgii, Orkiestrą Symfoniczną Luksemburskiej Filharmonii, Orkiestrą Opery Narodowej w Kijowie, Narodową Filharmoniczną Orkiestrą Rosji, Teatro del Maggio Musicale Fiorentino (Florencja), RTVE (Hiszpania), La Grande Ecurie et La Chambre du Roy, Orchestre Colonne (Francja), Das Neue Orchester (Kolonia), The English Concert (Wielka Brytania), European Union Baroque Orchestra, Academy of Ancient Music, Akademie für Alte Musik Berlin, Freiburger Barockorchester, Orkiestrą XVIII Wieku i zespołem Collegium Vocale Gent. Śpiewała pod batutą m.in. H. Bicketa, I. Boltona, F. Brüggena, M. Creeda, J.-C. Casadesus’a, R. Jacobsa, R. Goodmana, W. Kłosiewicza, H. Holligera, Ph. Herreweghe'a, K. Korda, J.-C. Malgoire'a, A. de Marchi, M. Minkowskiego, P. Neumanna, K. Ono, A. Parrota, K. Pendereckiego, T. Pinnocka, M. Soustrota, C. Speringa, M. Viottiego, A. Wita i M. Zanettiego.

 

Jest laureatką międzynarodowych konkursów wokalnych w s'Hertogenbosch (Holandia, 1994 - II nagroda), im. Mirjam Helin w Helsinkach (Finlandia, 1999 - II nagroda) oraz im. Królowej Elżbiety w Brukseli (III nagroda, Nagroda Specjalna w dziedzinie muzyki oratoryjnej oraz Nagroda Publiczności). W 2005 roku została nominowana do tytułu „Najlepsza śpiewaczka sezonu artystycznego 2004-05” za rolę Almireny w Rinaldzie Haendla przez międzynarodowy magazyn operowy „Opernwelt”. Jest także laureatką Paszportu „Polityki” (1997), Nagrody Fryderyka za najlepsze solowe nagranie Pieśni Kurpiowskich Szymanowskiego, Nagrody „Orfeusza” Festiwalu „Warszawska Jesień” (1999), Złotym Krzyżem Zasługi (2001) oraz Nagrodą im. Andrzeja Hiolskiego za rolę tytułową w Peleasie i Melisandzie Debussy'ego, (Teatr Wielki - Opera Narodowa, 2004). Ma w dorobku fonograficznym ponad 40 płyt nagranych dla takich wytwórni, jak: Harmonia Mundi, Dabringhaus und Grimm, Nanos i OPUS-111.

 

 

 

Ewa Pelwecka

Ewa Pelwecka jest absolwentką Akademii Muzycznej im. F.Chopina w Warszawie w klasie fortepianu prof. K. Gierżoda i prof. M. Szpinalskiej.

 

Swoje umiejętności pianistyczne doskonaliła na licznych międzynarodowych kursach mistrzowskich między innymi u takich profesorów jak: P. Gililov, A. Webersinke, E. Picht-Axenfeld, J. Lateiner, R. Buchbinder, J. Owings, G. Favre. W 1994 roku ukończyła studia podyplomowe w klasie prof.K. Gierżoda.

 

Od 1994 r. jest pianistką i klawesynistką w Warszawskiej Operze Kameralnej, realizując partię basso continuo oraz partie solowe m.in. w operach W.A.Mozarta ( Don Giovanni, Wesele Figara, Il Re Pastore, La finta Gardiniera, Schuldigkeit, Czarodziejski Flet), G.Rossiniego( Cyrulik Sewilski, Kopciuszek, Włoszka w Algierze, Cambiale il Matrimonio, Sroka Złodziejka, Rossiniada), a także utworach D.Cimarosy, B.Galuppiego,J.Elsnera, M. Karłowicza , K. Kronenberga i innych.

 

Równocześnie prowadzi szeroką działalność koncertową w kraju i za granica (Anglia, Austria, Australia, Belgia, Francja, Holandia, Hiszpania, Japonia, Niemcy, Szwajcaria, Tunezja, Włochy). W swym repertuarze koncertowym posiada liczne utwory Bacha, Mozarta, Beethovena, Chopina, Schumanna, Schuberta, Liszta, Prokofiewa, Lutosławskiego, Twardowskiego i innych.

 

Koncertuje jako solistka, jak również kameralistka, współpracując z wybitnymi muzykami, w szczególności z czołowymi śpiewakami operowych scen polskich (m.in. A.Kruszewski, A.Wolska, O.Pasiecznik, R.Crowe, A.Zdunikowski, A.Lubańska, M.Boberska, K.Szmyt, A.Kurowska, D.Lachowicz, K.Borysiewicz, E.Iżykowska, R.Cieśla, R.Gierlach, J.Laszczkowki , J.Janiszewski).

 

Brała udział w koncertach i spektaklach operowych prowadzonych przez wybitnych dyrygentów takich jak: J.C.Malgoire, J.Menuhin, J.Kasprzyk, Z.Preisner, R.Silva, A.Wicherek, R.Zimak, M.Nowakowski, Z.Graca, T.Karolak, S.Wróbleski, W.Kłosiewicz.

 

W swoim dorobku posiada nagrania płytowe, radiowe i telewizyjne.

 

 

Jan Pilch

Solista - perkusista , kameralista i członek wielu orkiestr i zespołów kameralnych w wielu krajach Europy( m.in. Opera Faktory - Zurich, Orquesta Filharmonica de Gran Canaria, Crosover , Muzyka Centrum Ensamble. Ma na swym koncie wiele prawykonań utworów solowych i kameralnych, także jemu dedykowanych (utwory B. Schaeffera, K.Moszumańskiej - Nazar, W. Jentscha i wiele innych). Koncertował na większości znaczących festiwali muzyki współczesnej na świecie. Jest równocześnie uznanym muzykiem jazzowym ( Laboratorium, Little Egoists, Mr. Bobers Friends) i założycielem Krakowskiej Grupy Perkusyjnej. Od 1982 r prowadzi klasę perkusji w Akademii Muzycznej w Krakowie . W 2002 r uzyskał tytuł Profesora Sztuki.

 

Ewa Pobłocka

Należy do najwybitniejszych pianistów polskich. Absolwentka Akademii Muzycznej w Gdańsku. Laureatka konkursów w Vercelli, Bordeaux i Warszawie. Koncertowała niemal we wszystkich krajach Europy, a także w obu Amerykach, Singapurze, Korei, Japonii i Australii. Grała w takich salach jak Herkules-Saal w Monachium, Musikhalle w Hamburgu, Auditorio Nacional w Madrycie, Barbican Centre i Wigmore Hall w Londynie, Musikverein w Wiedniu, Lincoln Center w Nowym Jorku, Glenn Gould Studio w Toronto. Występowała m.in. z London Symphony Orchestra, English Chamber Orchestra, Orchestra del Maggio Musicale Fiorentino, Bayerischer Rundfunkorchester, Niederösterreichisches Tonkünstlerorchester, Filharmonią Narodową, Polską Orkiestrą Kameralną, Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach.

 

Dokonała nagrań dla wielu radiofonii i wytwórni płytowych: Deutsche Grammophon, Grünerss Jahr, Polskie Nagrania, VICTOR JVC, Pony Canyon, Conifer Records. KOS Warsaw Records, BeArTon, CD ACCORD. Płyta, na której utrwalony został w jej interpretacji Koncert fortepianowy Witolda Lutosławskiego pod dyrekcją kompozytora otrzymała tytuł "Płyty Roku 1996" magazynu płytowego STUDIO. Za nagranie kompletu 20 Nokturnów Fielda otrzymała Medal Johna Fielda. Z ostatnich jej nagrań wymienić należy m.in. "Nokturny" Chopina po raz pierwszy nagrane według Narodowego Wydania Dzieł Wszystkich Chopina pod redakcją Jana Ekiera (w serii tej nagrała również Mazurki), Pieśni Karłowicza z Jadwigą Rappé (FRYDERYK '98, nominacja do "Płyty Roku 1998"), Koncerty fortepianowe Panufnika, Lutosławskiego i Szymańskiego z Orkiestrą Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Kazimierza Korda ("Płyta Roku 1998", FRYDERYK '98) oraz Pieśni Chopina, Moniuszki, Karłowicza, Szymanowskiego i Lutosławskiego z Ewą Podleś.

 

Artystka chętnie wykonuje muzykę kameralną współpracując m.in. z Jadwigą Rappé, Ewą Podleś, Olgą Pasiecznik i Kwartetem Śląskim. Wspólnie z Markiem Mosiem i Andrzejem Bauerem założyła "Trio XXI wieku", którego występy spotykają się z entuzjastyczną oceną krytyków i publiczności. Ewa Pobłocka wystąpiła w Teatrze Wielkim w Warszawie (Sala Moniuszki) 16 stycznia 2000 r. wraz z Ewą Podleś w jej recitalu pieśni z cyklu "Wielkie damy światowej sceny operowej".

 

Maria Pomianowska

Kompozytor, wokalistka, instrumentalistka, pedagog.

Z wykształcenia wiolonczelistka(AM im. Fr. Chopina) dyplom w roku 1990. Jej zainteresowania cechuje otwartość na różne formy i systemy muzyczne.

 

Od 1981r. Prowadzi studia nad unikatowymi technikami gry na instrumentach muzycznych Azji.(podróżuje do Indii, Chin, Korei, Japonii na Bliski Wschód)

 

1984r.tworzy zespół Raga Sangit przedstawiając (1984-1992) jako jego solistka publiczności polskiej i europejskiej podstawowe formy muzyczne wielkich kultur Azji.

 

W latach 1994-1997 na terenie swojej macierzystej uczelni tworzy i prowadzi w Sekcję Muzyki  Pozaeuropejskiej oraz prowadzi podobne zajęcia w Instytucie Muzykologii UW ukazując związki i odrębności pomiędzy rozmaitymi systemami muzycznymi.

 

Studia porównawcze oraz wielo-kulturowe doświadczenia artystyczne pozwalają jej podjąć się arcytrudnego zadania ;odtworzenia pod względem artystycznym i naukowym dwóch zaginionych staropolskich instrumentów smyczkowych.

Wspólnie z doc. Ewą Dahlig i lutnikiem Andrzejem Kuczkowskim realizuje z sukcesem rekonstrukcję Suki Biłgorajskiej i Fideli Płockiej.

 

W 1994 zakłada Zespół Polski którego jest kierownikiem artystycznym.

Jego myślą przewodnią jest sięgnięcie do dawnej tradycji, instrumentów tzw. kolanowych.

W składzie zespołu znajduje się zatem XVI-wieczny instrument smyczkowy pochodzący z wykopalisk archeologicznych z Płocka oraz znana z przekazów z końca XIXw. tzw. Suka biłgorajska odtworzona na podstawie przekazów ikonograficznych jako, że nie zachował się żaden egzemplarz instrumentu

 

Sukę zrekonstruowano na podstawie akwareli Wojciecha Gersona z 1895r.

Posiada 4 struny. Badania terenowe prowadzone po II wojnie światowej pozwoliły sprecyzować, że na suce grano tzw. techniką paznokciową. Struny skraca się nie przez nacisk z góry, lecz przez boczny dotyk płytką paznokcia. Technikę paznokciową jako charakterystyczną dla polskich instrumentalistów opisał już w XVI w. niemiecki teoretyk Martin Agricola. Paznokciowa technika gry stanowiąca o oryginalności suki wśród polskich chordofonów ludowych okazała się przeszkodą nie do pokonania dla muzyków. Dlatego pierwsze egzemplarze trafiły do muzeów. Ożywienie zapomnianej tradycji stało się możliwe dopiero w chwili, gdy do muzycznej rekonstrukcji suki wykorzystane zostały bogate doświadczenia Marii Pomianowskiej w grze na pozaeuropejskich instrumentach smyczkowych.

 

2.Fidel płocka

XVI- wieczny instrument pochodzący z wykopalisk archeologicznych z Płocka. 6-cio strunową Fidel znaleziono w 1985 r. O wyjątkowości tego instrumentu decyduje rzadki typ podstawka o dwóch nóżkach nierównej długości oraz bardzo zachowawcze cechy konstrukcyjne nawiązujące do epoki średniowiecza. Na Fideli gra się zrekonstruowaną podobnie jak na suce techniką paznokciową.

 

Obok Suki i Fideli płockiej w zespole znalazły się skrzypce żłobione, cymbały, basy, bębny i fujarki. Zespół koncentrował się na muzyce ludowej Mazowsza a szczególnie tej pochodzącej z obszarów bliskich czasom i miejscom odwiedzanym przez młodego Fr.Chopina. ( tematy muzyczne zaczerpnięte głównie z dzieł O.Kolberga lub badań terenowych prowadzonych na Mazowszu) Najważniejszym przedsięwzięciem Marii Pomianowskiej w zespole było opracowanie programu pt.”U źródeł Mazurków Chopina”. Program ten proponuje zupełnie nowe spojrzenie sprowadzające Mazurki Chopina i muzykę ludową z Mazowsza do wspólnego mianownika. Muzyka ludowa oraz mazurki Fr. Chopina są grane przez instrumenty ludowe polskie te stale obecne i te zrekonstruowane.

 

 

W latach 1997-2002 artystka mieszka i tworzy w Japonii zapoznając publiczność tego egzotycznego kraju z mazowieckimi pieśniami i tańcami. Suka i Fidel płocka są wielokrotnie prezentowane na dworze cesarskim Japonii. W 1999 na zamówienie światowej sławy wiolonczelisty Yo Yo Ma komponuje utwory odwołujące się do jej bogatych azjatyckich doświadczeń. Prawykonanie tej muzyki ma miejsce w 2000 r. w Niigata( Japonia) gdzie wraz z genialnym muzykiem prezentuje publiczności próbę przełamania barier międzykulturowych łącząc swe doświadczenia w dziedzinie muzyki Azji z poszukiwaniem własnej kulturowej tożsamości. Jest to połączenie dźwięku staropolskich instrumentów, tzw. „białego głosu”, wiolonczeli i instrumentów różnych regionów Azji. Artystka prowadzi wykłady, warsztaty muzyczne w kraju i za granicą, naucza, promuje młode zespoły i muzyków.

 

Jadwiga Postrożna

* W latach 1990-1996 uczyłam się w PSM I stopnia w Limanowej w klasie

skrzypiec mgr Sławomira Szymochy

* Od 1998 jestem członkiem Regionalnego Zespołu Pieśni I Tańca „Limanowianie"

* Od 1999 jestem członkiem Big-Bandu "Echo Podhala" w Limanowej

* Od 2000 jestem członkiem Chóru Mieszanego "Canticum Iubilaeum " w

Limanowej gdzie śpiewam również partie solowe

* W latach 2000-2002 uczyłam się w PSM II stopnia im. F. Chopina w Nowym Sączu w klasie śpiewu solowego mgr Małgorzaty Miecznikowskiej-Gurgul

* Od 2002 jestem Studentką Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego

we Wrocławiu w klasie śpiewu solowego dr hab. Tadeusza Pszonki

* Od 2002 jestem pracownikiem kontraktowym Teatru Muzycznego "Capitol" w

sekcji Chóru

* Od Firmy FWP oddział w Krynicy Zdrój otrzymałam Stypendium Naukowe na rok 2005

* W 2005r. Debiutowałam na scenie Opery Dolnośląskiej partią Trzeciej Damy w Operze W.A. Mozarta pt. "Czarodziejski flet"

* W 2005r. Zostałam zaangażowana w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu. Partia Miss Baggott w operze dla dzieci Beniamina Brittena pt.”Let`s make an

opera - The Little Sweep".

* W 2005r.Debiutowałam w Filharmonii Wrocławskiej. Partia Suor Infermiery w operze G. Pucciniego "Siostra Angelica"

* Od 2005 jestem pracownikiem kontraktowym sekcja chóru Operetki Dolnośląskiej

* Pracowałam i pracuję z takimi dyrygentami jak: Tadeusz Zathey, Bogusława Orzechowska, Wojciech Rodek, Miłosz Bembinow, Alan Urbanek, Małgorzata Sapiecha-Muzioł, Lothan Koenig, Andrzej Kosendiak, Ludmiła Wocia-Zawadzka

* Koncertuje w Kościołach na terenie Wrocławia i poza Wrocławiem.

* Od 2005r. prowadzę emisję głosu w chórze Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu

* 03.04.2006 śpiewałam partie altową w „Miserere” G.B. Pergolesiego – dzieło było wykonywane podczas Dni Papieskich w I rocznice śmierci Jana Pawła II

* 14.05.2006 W Katedrze Płockiej wykonywałam Partie altową w „Miserere” G.B. Pergolesiego pod dyrekcją Andrzeja Kosendiaka

* W roku akademickim 2005-2006 otrzymałam partie Gertrudy w operze

E. Humperdincka "Jaś i Małgosia"- operze przygotowywanej przez Wydział Wokalny AM we Wrocławiu.

* Od Firmy FWP oddział w Krynicy Zdrój otrzymałam Stypendium Naukowe na rok 2006

* w maju 2006 r. otrzymałam wyróżnienie na VIII Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym w Dusznikach Zdroju

* Jestem Laureatka trzeciej nagrody na III Konkursie Wokalnym

im. I. J. Paderewskiego, który odbył się w Bydgoszczy w dniach 29.06-02.07 2006r.

* w dniach 20-22.07.2006 r. koncertowałam na Letnim Festiwalu Operowym, który odbył się w Krynicy Zdrój.

* Ministerstwo Kultury przyznało mi Stypendium Naukowe na rok akademicki 2006/2007

* 01.10.2006 r. na zakończenie festiwalu Vratislavia Cantans śpiewałam partię chóralną w Requiem Wolfganga Amadeusa Mozarta.

* 04.10.2006 r. wykonywałam partię altową w Mszy Koronacyjnej Wolfganga Amadeusza Mozarta po dyrekcją Pavla Brochina

* Śpiewałam Partię Cipry w operetce „Baron Cygański” Przedstawienie przygotowywane jest przez Wydział Wokalny Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Spektakl odbył się 19.05.2007 roku.

* w dniach 11-13.11.2006 przebywałam w Sofii, gdzie dałam koncert w Polskim Instytucie Kulturalnym im. E.Caruso (pobyt ten był nagrodą pozaregulaminową, którą otrzymałam na III Konkursie Wokalnym im. I. J. Paderewskiego w Bydgoszczy)

* 25.11.2006 odbył się koncert poświęcony pamięci zmarłych górników z Kopalni „Halemba” w Rudzie Śląskiej. Podczas tego koncertu wykonywane było „Requiem” W.A. Mozarta, w którym wykonywałam partię solową(altową) pod dyrekcją Ludmiły Wocial-Zawadzkiej.

* 27.12.2006 śpiewałam koncert Bożonarodzeniowy w Krynicy Zdrój. Koncert ten odbył się w Sali Balowej Starego Domu Zdrojowego. Był to koncert absolwentów i uczniów klasy śpiewu mgr Małgorzaty Miecznikowskiej-Gurgul. Przy fortepianie wystąpiła pani Mariola Cieniawa (wykładowca klasy kameralistyki na Akademii Muzycznej w Krakowie)

* 19.02.2007 uczestniczyłam w konkursie o Stypendium Fundacji Yamaha. Konkurs odbywał się w akademii Muzycznej w Katowicach.

* 25.03.2007 wraz z chórem Kameralnym WPA UAM pod dyrekcją Beaty Szymańskiej śpiewałam części Mszy Koronacyjnej W.A.Mozarta podczas obchodów 15-lecia Diecezji Kaliskiej

* W dniach od 30.02 do 02.04.2007 brałam udział w IV Konkursie Wokalnym

im. Haliny Halskiej gdzie w kategorii głosów pozostałych otrzymałam I nagrodę.

* 02.04.2007 śpiewałam koncert w Operze Dolnośląskiej w drugą rocznicę śmierci Jana Pawła II

* 13.06.2007 śpiewałam podczas koncertu dyplomowego studentów edukacji muzycznej WPA UAM w Kaliszu. Podczas koncertu wykonywałam partie altowe w „Mszy Koronacyjnej” W.A.Mozarta oraz „Mszy D-dur” Otto Nicolaia

 

 

Marcin Przybylski

- absolwent (1998) i obecnie pracownik naukowy Akademii Teatralnej w Warszawie (od 1998 r. był asystentem prof. Aleksandry Górskiej, prof. Mai Komorowskiej i prof. Andrzeja Strzeleckiego), doktor sztuki teatralnej.

 

- w latach 1998-2003 aktor w-wskiego Teatru Współczesnego, od zeszłego sezonu w zespole Teatru Narodowego.

 

- w teatrze współpracował m. in. z: Giovannim Pampiglione ("Łgarz" Goldoniego - 1998, Erwinem Axerem ("Wielkanoc" Strindberga - 2001), Agnieszką Glińską ("Barbarzyńcy" Gorkiego - 2000, "Stracone zachody miłości" Szekspira - 2003), Janem Englertem ("Szkoła Żon" Moliera - 2000), Andrzejem Sewerynem ("Świętoszek" Moliera - 2002 w Teatrze TV), Ondrejem Spi š akiem ( "Merlin" Słobodzianka - 2003) i Jerzym Jarockim, w którego spektaklu, opartym na twórczości Witolda Gombrowicza zagrał młodego pisarza ("Błądzenie" - 2004).

 

- w roku akademickim 1997-98 był stypendystą Ministra Kultury; laureat FAMA (1997), Nagrody im. T. Łomnickiego (2000) oraz Grand Prix, Nagrody Ewy Demarczyk, a także innych nagród XXII Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (2001); laureat Nagrody Publiczności V Elbląskich Nocy Teatru i Poezji (2001); obecnie ponownie jest stypendystą Ministra Kultury

 

- jest autorem muzyki do spektakli "W małym dworku" Witkacego (Akademia Teatralna - 1997) i "Od do przez" na podst. Białoszewskiego (AT - 1998) .

 

- uczestnik wielu programów TV, m. in.: "Pod dachami Paryża" (2002), "A wszystko to ty" - z piosenkami Marka Grechuty (2002) , "Smutne miasteczko" w reż A. Strzeleckiego (2002); wziął udział w kilkunastu filmach i teatrach TV (m. in.: "Spona" W. Szarka (1996), "Syzyfowe prace" P. Komorowskiego (1998), "Prześwit" M. Zmarz-Koczanowicz (1999)

 

- jest autorem scenariusza i wykonawcą muzodramu "Bellatrix" (premiera w Teatrze Muzycznym ROMA - 2001), który następnie został zarejestrowany przez Polskie Radio na płycie (2002); niedawno w Teatrze Narodowym zakończył pracę z Andrzejem Sewerynem przy spektaklu "Ryszard II" Szekspira, a z Jenny Quayle szykuje się do roli Hamleta (premierę zaplanowano na 2007 rok, a odbędzie się na zamku w Wierzchucinie). W próbach również jego drugi muzodram pt.: "Vernix" ; w sierpniu ub.r. miała miejsce premiera fabularyzowanej opowieści filmowej pt.: "Do potomnego" (reż. A. Krauze), w której zagrał poetę - Tadeusza Gajcego. Ostatnio wziął udział w spektaklach: "Happy End" B. Brechta w reż. Tadeusza Bradeckiego (premiera w czerwcu 2005 roku w T. Narodowym i "Rzeźnia" S. Mrożka, w której zagrał główną rolę - Skrzypka. Kilka tygodni temu z rąk rektora Akademii Teatralnej odebrał dyplom doktora sztuki teatralnej.

 

Tadeusz Pszonka

Ukończył Wydział Wokalno-Aktorski Akademii Muzycznej im. K.Lipińskiego we Wrocławiu w klasie śpiewu solowego prof. Kazimierza Myrlaka.

 

Uczestniczył w wielu kursach mistrzowskich m.in. u: prof. Eugeniusza Sąsiadka, prof. Gerharda Kahrego, prof. Edith Mathis, Carlo Bergonciego, Thomasa Hampson, N.Geddy. Laureat Konkursu Sztuki Wokalnej im.A.Sari w Nowym Sączu i Konkursu Wokalnego w Dusznikach Zdroju, a także wyróżniony na Konkursie Wokalistyki Operowej im.A.Didura w Bytomiu.

 

Był solistą Państwowej Opery we Wrocławiu, Teatru Wielkiego-Scena Narodowa w Warszawie, Teatru Muzycznego Roma w Warszawie, Wiedeńskiej Opery Kameralnej. Występował z takimi teatrami jak: Operhaus w Lipsku, Teatr Wielki i Teatr Muzyczny w Łodzi, Teatr Muzyczny we Wrocławiu.

 

Występuje na tak renomowanych estradach jak: Gewandhaus w Lipsku, Filharmonia w Monachium, Wiedeński Konzert Haus, Wiedeński Hofburg, Tonhalle w Zurichu, Kurhaus w Wiesbaden, Japońska Filharmonia Narodowa w Tokio, Filharmonia w Bernie i Pradze, Filharmonia z Zurichu i Brnie, Filharmonia Narodowa w Warszawie i inne.

 

Współpracuje z takimi osobistościami świata kultury jak: Ubaldo Gardini (Metropolitan Opera New York, Covent Garden, Geidai Universität Tokio), Konrad Kielich (Staatsoper Wien), Joachim Robert (Lang Theater am Gärtnerplatz München), Martin Andersson (Opernhaus Göteborg), Carles A. Ansbacher (USA– MET w Nowym Jorku, Wiener Staatsoper).

 

Gościł w Szwajcarii, Austrii, Australii, Belgii, byłej Czechosłowacji, Danii, Holandii, Japonii, Francji, Włoszech, Rosji. Dokonał nagrań dla Telewizji Polskiej, Polskiego Radia, Telewizji Austriackiej ORFF. Dokonał nagrań płytowych w Austrii (Wierne Konzert Haus - Recital), we Francji („Requiem” W.A.Mozarta, „Requiem” H.Berlioza), w Polsce („Arie operowe i pieśni”, „Liturgia Domestica Op. 79” A.T.Gretchaninova), w Niemczech („Die Grosse Johann Strauss Gala”).

 

Był trzykrotnym stypendystą Rządu Austrii w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu w klasie śpiewu solowego prof.G.Kahrego i w Universitet für Musik w Wiedniu.

 

 

Radziejewska Anna

Mezzosopran. Absolwentka warszawskiej Akademii Muzycznej w klasie prof. Jerzego Artysza. Laureatka wielu krajowych i międzynarodowych konkursów wokalnych. Od 1999 roku jest solistką w Warszawskiej Operze Kameralnej; śpiewa tam partie w operach Monteverdiego (Messagera, Ericlea, Arnalta), Haendla (Rinaldo), Mozarta (Dorabella, Giuditta, Cecilio, Annio), Rossiniego (Arsace, Rosina,Tancredi, Pippo) i Czajkowskiego( Olga).

 

Występowała w wielu teatrach operowych i salach koncertowych w Europie i Japonii. Współpracowała z takimi dyrygentami, jak: Harry Bicket i Ivor Bolton (Rinaldo Haendla w Bayerische Staatsoper), Attilio Cremonesi (Monteverdi, Scarlatti, Haendel w Luzernie, Berlinie, Wiedniu, Amsterdamie, Kolonii, Brunszwiku i Freiburgu), Andreas Spering (Rinaldo Haendla w Vlaamse Opera), Sebastien Rouland (Lucio Silla Mozarta i Rinaldo Haendla w Luzernie), Johannes Debus (Macbeth Sciarrina w Luzernie), Tito Ceccherini (Da gelo a gelo Sciarrina na Schwetzingen Festival, w Opera Bastille i Grand Theatre de Geneve), Jean Christoph Spinosi (Alcina Haendla w Opera Bastille); a także z Antonim Witem, Wojciechem Michniewskim, Władysławem Kłosiewiczem i Jackiem Kaspszykiem.

 

Bogaty jest również repertuar koncertowy artystki, obejmuje zarówno recitale pieśni (z Katarzyną Jankowską, Mariuszem Rutkowskim, Karolem Radziwonowiczem), jak i koncerty oratoryjne oraz koncerty z zespołami muzyki barokowej (Collegium Musicum Koeln, Concerto Vocale, Il Tempo, MACV, Kleine Cammer-Musique, Musicalia, Sinfonietta Żylina). Jest laureatka Nagrody im. Andrzeja Hiolskiego za najlepszy debiut operowy (2001).Wspólnie z Mariuszem Rutkowskim nagrała dla firmy Dux komplet pieśni Paderewskiego(nominacja do Fryderyka 2007) oraz pieśni Szymanowskiego (wyróżnione przez ARTE).

 

 

 

 

 

Rappe Jadwiga

Jedna z najwybitniejszych śpiewaczek polskich. Absolwentka Wydziału Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Warszawskiego.Uczennica Prof. Zofii Brégy oraz absolwentka Akademii Muzycznej we Wrocławiu w kl. Prof. Jerzego Artysza.

Laureatka I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Bachowskim w Lipsku i zdobywczyni Złotego Medalu na Festiwalu Młodych Solistów w Bordeaux.

Jadwiga Rappé jest śpiewaczką oratoryjno-kantatową, wykonującą utwory różnych epok muzycznych, od baroku do współczesności /m.in. monumentalne dzieła K. Pendereckiego, A. Schnittke, W. Kilara i in./ Dysponuje ogromnym repertuarem pieśniarskim, prezentując kilkanaście zróżnicowanych stylistycznie programów recitalowych.

Występuje z koncertami w najsłynniejszych salach koncertowych Europy, AmerykiPłn. I Azji, współpracując z dyrygantami tej miary, co R. Chailly, Sir C. Davies, N. Harnoncourt, K. Nagano, A. Jordan, M. Janowski, K. Penderecki i A. Wit.

Artystka brała udział i jest nadal zapraszana na Salzburger Festspiele, Brucknerfest Linz, Wien Modern, Musiksommer Leipzig, Warszawska Jesień czy Wratislavia Cantans.

Obecnie jest bardzo często zapraszana do wykonań muzyki G. Mahlera, którego wszystkie partie, pisane na głos altowy, ma w repertuarze. Bierze też udział w prawykonaniach dzieł współczesnych / np. "Siedem Bram Jerozolimy", K. Pendereckiego w Jerozolimie w 1997 r. Pod dyr. L. Maazela, czy "Missa pro pace" W. Kilara w Filharmonii Narod. W Warszawie pod dyr. K. Korda/, a także w prawykonaniach utworów, powstałych z myślą o jej oryginalnym altowym głosie/ utwory J. Łuciuka, P. Mossa i K. Baculewskiego.

W repertuarze Jadwigi Rappé są również partie altowe w operach Glucka, Haendla, Ponchiellego, Verdiego i R. Straussa.

Jej wielkim sukcesem stała się partia bogini Erdy w tetralogii "Pierścień Nibelunga" r. Wagnera.Artystka kreowała ją podczas produkcji premierowych w Deutsche Oper Berlin, Covent Garden, Operze Królewskiej w Brukseli, na Festiwalu w Orange, w Wiener Staatsoper, w Operze we Frankfurcie n/ Menem, w Grand Theatre w Genewie i wielu innych.Dokonała też nagrania tej partii dla EMI pod dyr. B. Haitinka.

Dyskografia artystki obejmuje ponad 35 płyt kompaktowych, głównie dla firm: BMG Music, Teldec, Erato, Denon, Orfeo, Philips, Decca, Chandoz, CD-Accords i Dux. 4 z płyt nagranych w Polsce uzyskało nagrody Fryderyka.

Jadwiga Rappé jest często zapraszana do udziału w jury konkursów wokalnych w kraju i zagranicą, prowadzi kursy mistrzowskie oraz klasę śpiewu solowego w Zespole Szkół Muzycznych przy ul. Bednarskiej w Warszawie . Jest profesorem w Akademii Muzycznej w Warszawie.

 

 

 

 

Łukasz Rosiak

Urodził się 15 maja 1981 roku. Ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. F.Chopina w Warszawie w klasie śpiewu prof. Włodzimierza Zalewskiego. Rok 2002 przyniósł artyście udział w finale VII Ogólnopolskiego Konkursu Wokalnego w Dusznikach Zdroju i nagrodę specjalną za najlepszą interpretację utworów Mendelssohna-Bartholdy’ego. W listopadzie 2003 na VI Międzyuczelnianym Konkursie Wykonawstwa Polskiej Pieśni Artystycznej im. Edmunda Kossowskiego zdobył II nagrodę oraz nagrodę specjalną ZAiKS za wykonanie pieśni kompozytora współczesnego. W 2005 roku otrzymał II nagrodę (I nie przyznano) na XI Międzynarodowym Konkursie Sztuki Wokalnej im Ady Sari oraz wyróżnienie na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Harclei Darclee w Rumunii.

 

Bierze udział w wielu koncertach kameralnych, oratoryjnych i operowych. Współpracuje z Filharmonią im. Romualda Traugutta w Warszawie (koncerty m.in. w Berlinie, Chicago). W październiku 2006 roku zadebiutował na scenie Teatru Wielkiego Opery Narodowej w „Andrea Chenier” Umberto Giordano. W tym samym roku artysta wystąpił w inscenizacji „Wozzecka” Albana Berga. W roku 2007 wziął udział w prestiżowym wykonaniu opery ”L’Orfeo” Claudia Monteverdiego z okazji 400-lecia jej prapremiery w Mantui. Młody artysta jest stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu „Młoda Polska 2007”.

 

 

 

 

 

Ruciński Artur

Artur Ruciński jest absolwentem klasy Jerzego Knetiga w Akademii Muzycznej w Warszawie. W 1997 zadebiutował na deskach Teatru Wielkiego w Warszawie w roli Guglielma w Cosi fan tutte Mozarta. W 1999 uzyskał stypendium Fundacji Hansa i Eugenii Jutting. Jest laureatem licznych konkursów wokalnych, m.in. w Bydgoszczy, Dusznikach-Zdroju i üodzi. W 2000 zdobył II nagrodę (I nie przyznano) na VI Ogólnopolskim Konkursie Operowym im. Adama Didura w Bytomiu.

Występował na festiwalach w Krynicy, Cieszynie i Zielonej Górze, gdzie brał udział w wykonaniu Carmina burana Carla Orffa. Wystąpił na koncertach sylwestrowym i noworocznym (2000/2001) w Paryżu (Mesjasz HŠndla i IX Symfonia Beethovena).

Wziął udział w hiszpańskim tournŽe Warszawskiej Opery Kameralnej, śpiewając Papagena w Czarodziejskim flecie Mozarta. Obecnie jest solistą tego teatru, współpracując także z Teatrem Wielkim w üodzi (Sir Richard Forth w Purytanach Belliniego) i Teatrem Wielkim Operą Narodową w Warszawie (rola tytułowa w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego, Ping w Turandot Pucciniego).

Od dwóch lat jest pod opieką artystyczną i menedżerską sławnego tenora Kałudi Kałudowa.

 

 

 

 

 

 

Anna Rutkowska-Schock

Anna Rutkowska-Schock zaczynała naukę gry na fortepianie pod kierunkiem adiunkt Heleny Furmanowicz-Kurzyńskiej i z nią pracowała przez 12 lat. W roku 2001 ukończyła z wyróżnieniem studia na Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, w klasie fortepianu prof. Grzegorza Kurzyńskiego. Jako uczennica i studentka była laureatką wielu ogólnopolskich konkursów pianistycznych, a także finalistką Europejskiego Konkursu Chopinowskiego w Darmstadt w 1992r.

 

W 1996 roku była laureatką Estrady Młodych na Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku, zaś w 1997 roku otrzymała stypendium na Boise State University w Idaho (USA), gdzie kształciła się pod kierunkiem prof. Madeleine Hsu-Forte i Jamesa Cooka. Program 4-letnich studiów w USA zrealizowała w półtora roku uzyskując dyplom Bachelor of Art In Piano Performance

z wyróżnieniem Magna Cum Laude.

 

W 2003 roku podczas Międzynarodowego Konkursu Muzycznego IBLA Grand Prize na Sycylii otrzymała nagrodę dla najlepszego akompaniatora oraz wyróżnienie specjalne za wykonanie Sonaty C. Francka na skrzypce i fortepian. Jako jedna z głównych laureatów tego konkursu wzięła udział w licznych koncertach na terenie USA (m.in. w Carnegie Hall, Yamaha Hall, New York University, Radford University of Virginia oraz University of Arkansas)

i Anglii. Od 2004 roku jest stałym akompaniatorem konkursu IBLA Grand Prize na Sycylii. Pianistka była też oficjalnym akompaniatorem podczas następujących międzynarodowych konkursów muzycznych: Premio Valentino Bucchi w Rzymie (2004), Premio Ciudad de Trujillo

w Peru (2005), Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. M.Schneider-Trnavskiego na Słowacji (2006,2008). Pianistka była wielokrotnie wyróżniana za akompaniament w ogólnopolskich konkursach wokalnych.

 

Latem 2006r. wzięła udział w 2-miesięcznym kursie i festiwalu muzycznym Summer Academy of Music w Santa Barbara (California, USA), na który została zaproszona w wyniku przesłuchań w nowojorskiej Juilliard School. Podczas tego kursu doskonaliła swoje umiejętności

w klasie kameralistyki fortepianowej prof. Anne Epperson i Jonathana Feldmana.

 

W 2006r. Anna Rutkowska-Schock otrzymała tytuł doktora w dziedzinie sztuki muzycznej. Prowadzi bardzo aktywną działalność koncertową jako solistka i kameralistka. W listopadzie 2007r. była dyrektorem artystycznym Festiwalu Muzyki Amerykańskiej, który odbył się po raz pierwszy we Wrocławiu. Jest zatrudniona w Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego oraz

w PSM II st. We Wrocławiu.

 

 

 

 

 

Sikorzak-Olek Anna

Absolwentka warszawskiej Akademii Muzycznej w klasie harfy prof. Urszuli Mazurek. Po ukończeniu studiów uczestniczyła w konkursach i kursach mistrzowskich we Francji, Czechach i w Niemczech. Od wielu lat prowadzi ożywioną działalność koncertową. Występuje jako solistka i kameralistka. Przez pięć lat była harfistką WOSPRiTV w Katowicach, obecnie współpracuje z Polską Orkiestrą Radiową a także z orkiestrą Sinfonia Varsovia. Szczególnie wiele uwagi poświęca prawykonaniom utworów muzyki współczesnej. Wielokrotnie występowała na takich festiwalach, jak: "Warszawska Jesień", festiwal Karola Szymanowskiego w Warszawie, "Poznańska Wiosna", festiwal współczesnej muzyki polskiej we Wrocławiu, Legnickie Spotkania Muzyczne i inne. Jest pierwszą wykonawczynią wielu utworów w Polsce. Nagrywa archiwalnie dla Polskiego Radia i Telewizji. Od lat współpracuje ze Zbigniewem Preisnerem. Nagrała kilka płyt m.in. z muzyką na flet i harfę, kompozycje Grażyny Bacewicz i koncerty harfowe XX wieku. Ta płyta została nominowana do nagrody "Fryderyki 2001".

 

 

 

 

Leszek Skrla

Ukończył z wyróżnieniem Wydział Wokalno-Aktorski Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, gdzie kształcił się pod kierunkiem Andrzeja Koseckiego oraz Piotra Kusiewicza. W 1987 roku został wyróżniony na XXII Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. A. Dworzaka w Karlovych Varach, a w roku następnym na Konkursie Wokalnym im. Ady Sari w Nowym Sączu. Debiutował na scenie Opery Bałtyckiej w Gdańsku w roli Figara w Cyruliku sewilskim Rossiniego. Od sezonu 1988/1989 jest solistą gdańskiej sceny operowej, należy tam do grona czołowych śpiewaków. Występuje bardzo często jako solista koncertów oratoryjnych w kraju i za granicą (Niemcy, Belgia, Francja, Dania, Hiszpania, Holandia, Szwajcaria, Izrael), ma w repertuarze kilkadziesiąt partii oratoryjno - kantatowych. Współpracował z uznanymi dyrygentami:

J. Maksymiuk, M. Pijarowski, J. Salwarowski, T. Bugaj,J. M. Florencio Jr., R. Silva, J. Katlewicz. Uczestniczył w Festiwalach Muzycznych: Warszawska Jesień, Vratislavia Cantans, Musica Polonia Nova. Występował z Synfonia Varsovia, Capellą Bydgostiensis, „Concerto Avenna", Cappellą Gedanensis, nagrywał z Orkiestrą PriTV w Krakowie. W lutym 2000 roku śpiewał spektakl premierowy Tannhäusera Wagnera w Operze Bałtyckiej. Rola Wolframa została uhonorowana Nagrodą Teatralną Marszałka Województwa Pomorskiego. W sezonie 2000/01 dwukrotnie brał udział w tournée Warszawskiej Opery Kameralnej we Francji i w Hiszpanii, kreując rolę Figara w Cyruliku Sewilskim Rossiniego. W 2001 roku odniósł także wielki sukces, zdobywając uznanie krytyki za kreację Don Carlosa w operze Verdiego Ernani. We wrześniu 2002 został zaproszony przez Teatr Wielki w Łodzi do estradowego wykonania Cyrulika Sewilskiego (partia Figara) z międzynarodową obsadą pod dyr. Claudio Desderi. W grudniu 2002 wziął udział w nowatorskiej inscenizacji Carmen Bizeta, przygotowanej na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi. Po premierze Leszek Skrla wyjechał w styczniu 2003 r. na tournée do Holandii. Znaczącym wydarzeniem w dokonaniach artystycznych Leszka Skrla był jego udział w premierze opery Tosca Pucciniego (partia Barona Scarpia), prezentowanej podczas festiwalu Viva il Canto’2005 w Cieszynie. Ponadto w listopadzie 2005 r. został zaproszony przez Teatro Massimo w Palermo do zaśpiewania tytułowej roli w Królu Rogerze Szymanowskiego.

Leszek Skrla zajmuje się pracą pedagogiczna - jako profesor AM kształci młodych wokalistów na Wydziałach Wokalno - Aktorskich Akademii Muzycznych

w Bydgoszczy i w Gdańsku.

 

 

 

Stawarz Lilianna

Ukończyła z wyróżnieniem studia w klasie klawesynu w Akademii Muzycznej w Warszawie, pod kierunkiem Władysława Kłosiewicza w 1988 roku. Dwa lata później uzyskała dyplom Conservatoire National de Region de Rueil-Malmaison w klasie Huguette Dreyfus.

Zdobyła II Nagrodę na I Ogólnopolskim Konkursie Klawesynowym im. Wandy Landowskiej w Krakowie (1985). Jest także laureatką: Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku (kategoria klawesyn) oraz finalistką Międzynarodowego Konkursu Klawesynowego w Paryżu.

Uczestniczyła w licznych kursach mistrzowskich poświęconych problemom wykonawczym muzyki baroku.

Aktualnie współpracuje z zespołem muzyki dawnej "Il Tempo" oraz z Warszawską Operą Kameralną. Kierownictwo muzyczne i prowadzenie od klawesynu: Pasji wg św. Marka Bacha, opery Dydona i Eneasz Purcella, cyklu sześciu koncertów "Marcin Mielczewski znany i nieznany".

Nagrała także cztery płyty kompaktowe z muzyką instrurnentalną i wokalno-instrumentalną XVII wieku: Opera Omnia - M. Mielczewski. Współpracowała także z J. C. Malgoirem przy realizacji opery J.B. Lully'ego Alceste, Vivaldiego Catone in Utica oraz Monteverdiego Ritorno d'Ullises.

Od 1993 roku wykłada na letnich kursach Międzynarodowej Akademii Muzyki Dawnej w Wilanowie.

 

 

 

 

Joanna Stefańska-Matraszek

Ukończyła studia na wydziale Wokalno-Aktorskim Akademii Muzycznej w Warszawie. Podczas studiów rozpoczęła współpracę z Warszawską Operą Kameralną, z którą jest związana do dziś. Współpraca z WOK zaowocowała debiutem w operze "Wesele Figara" Mozarta rolą Zuzanny, oraz udziałem w festiwalach: Mozartowskim, Rossiniego, Oper Barokowych, Oper Staropolskich. W tym czasie brała udział w licznych koncertach oratoryjno-kantatowych, miedzy innymi Requiem, Msza G-dur Mozarta, Magnificat, Weihnachtsoratorium Bacha, Messe Solennele, Stabat Mater Rossiniego. Równolegle z muzyką operową wykonuje również repertuar musicalowy i operetkowy. Koncertowała w wielu krajach Europy między innymi we Francji, Wielkiej Brytanii, Niemczech, krajach Beneluksu, Hiszpanii, Skandynawii oraz poza Europą w Japoni, Libanie, na Wyspach Kanaryjskich.

 

 

 

 

Danuta Stenka

Stenka Danuta (1961), aktorka telewizyjna i teatralna. Ukończyła Studio Aktorskie przy Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Angaże w teatrach: Współczesny Szczecin (1984-1988), Nowy Poznań (1988-1991), Dramatyczny w Warszawie (od 1991).

 

Filmografia: Crimen (1988), Rozmowy o miłości (1990), Le violeur impuni (1992), Sprawa kobiet (1992), Mama-nic (1993), Jacek (1993), Jakub (1995), Kociak (1995), Maszyna zmian (1995), Prowokator (1995), Łagodna (1995), Odwiedź mnie we śnie (1996), Boża podszewka (1996), Cudze szczęście (1998), Cud purymowy (1998), Chopin. Pragnienie miłości (2000), Quo vadis (2001).

 

Role teatralne: Nora H. Ibsena, Kochanki z klasztoru Valdemosa, Iwanow, Moskwa-Pietuszki, Żołnierz i bohater, Po tamtej stronie, W każdą pierwszą niedzielę. Nagrody: Nagroda im. St. Wyspiańskiego, liczne nagrody na Festiwalu Teatrów Polski Północnej, Kaliskich Spotkaniach Teatralnych i Opolskich Konfrontacjach Teatralnych

 

 

 

 

Jadwiga Teresa Stępień

Absolwentka Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie prof. Jerzego Artysza. Swoje umiejętności doskonaliła w Moskwie u Iriny Archipowej. Jest laureatką konkursów krajowych i zagranicznych m.in.:

 

finalistką konkursu w s`Hertogenbosch

konkursu Czajkowskiego w Moskwie

konkursu Pieśni hiszpańskich w Barcelonie, gdzie otrzymała nagrodę specjalną.

W roku 1982 została solistką Teatru Wielkiego w Warszawie.

 

Żywiołowa, niezwykle spontaniczna interpretacja, a także bujny temperament i zmysłowa uroda ciemnego głosu, predysponują ją szczególnie do wykonywania muzyki hiszpańskiej oraz roli Carmen, którą wykonywała także poza Polską. Grała też rolę śpiewaczki operowej w filmie Marka Nowickiego "Sceny nocne". Jadwiga Teresa Stępień prowadzi ożywioną działalność koncertową.

 

Występowała we wszystkich krajach europejskich a także w Brazylii, na Filipinach, Turcji i USA. Współpracowała z wieloma wybitnymi orkiestrami i dyrygentami.

 

W 1995 roku zainicjowała spektakl "W drodze", oparty na pieśniach sefardyjskich, którego premiera odbyła się na Zamku Królewskim w Warszawie pod patronatem ambasadorów Izraela i Hiszpanii. Spektakl ten pokazywany był w Gdańsku, Bydgoszczy i na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym w Łańcucie, skąd transmitowano go poprzez satelitę. Artystka wykonywała także recital pieśni sefardyjskich na Międzynarodowym Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie w roku 1996.

 

W marcu 1997 roku Artystka występowała w Nowym Jorku z wybitnym pianistą amerykańskim - Chaimem Freibergiem. Jej płyty "Al Amor" i "Pieśni Sefardyjskie" były nominowane do prestiżowej nagrody polskiego przemysłu fonograficznego "FRYDERYK" w latach 1996 i 1997.

 

W 1998r., podczas uroczystości wręczania nagród "Fryderyk`97", transmitowanej przez Telewizję Polską S.A. wystąpiła z recitalem pieśni sefardyjskich. Prowadzi także działalność pedagogiczną.

 

W 1998 roku, w uznaniu Jej dorobku artystycznego została zaproszona do prowadzenia Masterclass w Korei Południowej. W 1999 roku ukazała się jej kolejna płyta, tym razem poświęcona wyłącznie muzyce polskiej (światowa premiera kompletu Pieśni Ignacego Jana Paderewskiego). W kwietniu 1999 roku - m. in. za "Pieśni Sefardyjskie" - została wyróżniona medalem im. M. Anielewicza w gronie osób, które mają szczególne zasługi dla ochrony dziedzictwa kultury żydowskiej w Polsce.

 

Rok 2000 zapoczątkowała koncertami na kresach (Równe na Ukrainie) a także w Moskwie - poświęconych pamięci polskiego Noblisty - Władysława Reymonta. W 2001roku otrzymała dyplom i medal obchodów roku reymontowskiego - REYMONT 2000. Jesienią 2001 nagrała 21 pieśni polskiego kompozytora Stanisława Niewiadomskiego dla Polskiego Radia. W czerwcu 2001 roku Jadwiga Teresa Stępień została zaproszona i przyjęta w poczet Soroptymist International. The First Club of Warsaw.

 

W roku 2002 została także jednym z członków założycieli Portalu Internetowego INFOREPUBLIKA, do grona którego należą wybitne osobistości ze świata kultury, polityki, nauki, biznesu, dyplomacji.

 

 

 

 

Strahl Tomasz

Tomasz Strahl ukończył w roku 1989 Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie wiolonczeli prof. Kazimierza Michalika.

 

Jako stypendysta Rządu Austriackiego odbył roczne Studium Podyplomowe w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu u prof. T. Kühne. Swój kunszt doskonalił na kursach mistrzowskich w Weimarze, Łańcucie i w Warszawie u T. Kühne, M. Sadlo, D. Szafrana i R. Jabłońskiego.

 

Od 1993 roku jest adiunktem w macierzystej Uczelni w Warszawie.

 

Mając 17 lat został laureatem kilku znaczących konkursów, w tym Konkursu Młodych Talentów w Dreźnie oraz Ogólnopolskiego Konkursu Wiolonczelowego im. D. Danczowskiego w Poznaniu. W roku 1987 zdobył I nagrodę na Akademickim Konkursie Wiolonczelowym w Warszawie a w 1991 roku został laureatem I nagrody V Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. N. Zabaleta w San Sebastian w Hiszpanii. Zadebiutował pod dyrekcją Henryka Czyża, Jerzego Maksymiuka i Marka Pijarowskiego.

 

 

 

Leszek Świdziński

Absolwent Warszawskiej Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w klasie Kazimierza Pustelaka. Uczestniczył w kursach mistrzowskich w Salzburgu. Począwszy od debiutu w Warszawskiej Operze Kameralnej w 1988 roku pozostaje czołowym solistą tej Opery.

 

Wykonuje tu jedenaście partii tenorowych w scenicznych dziełach wszystkich Mozarta wystawianych rokrocznie w ramach Festiwali Mozartowskich w Warszawie, w tym takich jak Ferrando ("COSI FAN TUTTE"), Tamino ("DIE ZAUBERFLÖTE"), Belmonte ("DIE ENTFÜHRUNG AUS DEM SERAIL"), Don Ottavio ("DON GIOVANNI"), Belfiore ("LA FINTA GIARDINIERA"), Don Polidoro ("LA FINTA SEMPLICE"), Tito ("LA CLEMENZA DI TITO"). Obdarzony talentem aktorskim niejednokrotnie tworzy w nich kreacje, zarówno liryczne jak i komediowe.

 

Gra też czołowe role w operach Rossiniego znajdujących się w repertuarze WOK, jak również w operach barokowych ("MONTEVERDI"). W przedstawieniu "WYBAWIENIE RUGGIERA Z WYSPY ALCYNY" F. Caccini nagranym na CD (światowa premiera fonograficzna dzieła) wykonał partię Ruggiera. Jako solista Teatru Wielkiego w Warszawie śpiewał na tej scenie m.in. Edgara w "ŁUCJI Z LAMERMOOR", Alfreda w "TRAVIACIE", Rudolfa w "CYGANERII", Stefana w "STRASZNYM DWORZE" i tytułową partie w operze pt. "CHOPIN" Giacomo Oreficego.

 

 

 

 

Szczepanowska Magdalena

Urodziła się w Warszawie w rodzinie muzycznej. Naukę gry na skrzypcach rozpoczęła pod kierunkiem ojca, a następnie kontynuowała ją w klasach Janiny Jarzębskiej oraz profesora Tadeusza Wrońskiego i jego Uczniów: doc. Stanisława Kawalli i doc. Magdaleny Rezler, uzyskując w warszawskiej Akademii Muzycznej dyplom z wyróżnieniem. Grę swą doskonaliła na mistrzowskich kursach interpretacji m.in. w Weimarze i Glasgow, pracując pod kierunkiem profesorów: Olega Krysy, Maxa Rostala, Andre Gertlera. Jest laureatką krajowych i międzynarodowych konkursów skrzypcowych i kameralnych, m.in. w Lublinie (Konkurs Młodych Skrzypków), Krakowie (Konkurs Muzyki Współczesnej), Gorizii (Konkurs im.Lipizera), w Brescii i Vercelli.

 

Prowadzi ożywioną działalność koncertową, występując jako solistka i kameralistka różnych formacji. Współpracuje z pianistami: Edwardem Wolaninem i Grzegorzem Gorczycą. występowała też z nieżyjącym już Janem Zakrzewskim. Jest współzałożycielką kwartetu smyczkowego "Impressione", koncertującego ze Stefanią Woytowicz. Współpracowała z Zespołem Kameralistów Filharmonii Narodowej pod dyr. Karola Teutscha, z Warszawską Operą Kameralną (recitale, koncerty kameralne), Warszawskim Towarzystwem Muzycznym i Związkiem Kompozytorów Polskich. Bierze udział w nagraniach radiowych i telewizyjnych. Jako przedstawiciel Ministerstwa Kultury reprezentuje polską wiolinistykę na koncertach i festiwalach zagranicznych. W duecie z Bartoszem Cajlerem występuje od roku 1997, obecnie pod nazwą "Con Passione".

 

Jest profesorem Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, gdzie asystentką została jeszcze w czasie studiów. Jako pedagog akademicki pracowała w mistrzowskich klasach prof. Magdaleny Rezler, Stanisława Kawalli i Tadeusza Gadziny. Jej wychowankowie m.in. Katarzyna Dudówna, Adam Kacperczyk, Anna Borowska, Bartosz Cajler, Karolina Sajniak, Alicja Stupnicka; są laureatami czołowych miejsc wielu konkursów skrzypcowych i kameralnych.

 

Wzięła udział w następujących koncertach i przedstawieniach Filharmonii im. Romualda Traugutta:

 

"Boże, coś Polskę" - Pieśni Powstania Styczniowego

 

"My, Pierwsza Brygada" - Pieśni i piosenki legionowe i ułańskie

 

"Siła fatalna..." - wieczór poświęcony Juliuszowi Słowackiemu

 

"Witaj, Majowa Jutrzenko" - koncert z okazji uchwalenia Konstytucji 3. Maja

 

"Lulaj-że, Jezuniu na polskiej ziemi" - Wieczór Kolęd Patriotycznych

 

 

 

 

 

 

Szmyt Krzysztof

Tenor. Wykształcenie muzyczne odebrał w Poznańskiej Szkole Chóralnej, a następnie w Liceum Muzycznym w Poznaniu (klasy oboju i śpiewu). Ukończył z wyróżnieniem warszawską Akademię Muzyczną w klasie Marii Halfter, a wkrótce potem wyjechał na stypendium wokalne do Wiednia (pieśń i oratorium w klasie prof. Kurta Equiluza). Uczestnik kursu wokalnego w Innsbrucku pod kierunkiem prof. Jacobsa (muzyka barokowa). Laureat międzynarodowych konkursów wokalnych w: Karlovych Varach (III nagroda), Belvedere w Wiedniu (II nagroda i Nagroda Specjalna) i Salzburgu (II nagroda) oraz Nagrody Młodych I st. im. Wyspiańskiego.

Od 1982 roku związany jest z warszawską sceną operową. Ma w dorobku wiele partii tenorowych: Czekalińskiego w Damie pikowej, Przyjaciela zwierząt w Kynologu w rozterce Czyża, rolę tytułową w Mistrzu i Małgorzacie Kunada, Damazego w Strasznym dworze, role Mozartowskie: Ferranda w Cosi fan tutte, Tamina w Czarodziejskim flecie, Don Ottavia w Don Giovannim i Belmonta w Uprowadzeniu z seraju, a także Obłąkanego w Borysie Godunowie Musorgskiego, Hadanka w Czarnej masce Pendereckiego, Gora w Madame Butterfly, Lindora we Włoszce w Algierze, Oberżystę w Kawalerze srebrnej róży, Rodriga w Otellu, Mattea Borsę w Rigoletcie, Mima w Złocie Renu Wagnera oraz Syna w Siedmiu grzechach głównych Weilla. Gościł z naszym zespołem w Austrii, Francji, Holandii, Jugosławii, Luksemburgu, Niemczech, Rosji i Szwajcarii.

Równocześnie artysta współpracuje także z Operą Kameralną w Warszawie oraz teatrami operowymi w Krakowie, Wrocławiu i Poznaniu. Występował pod batutą znakomitych dyrygentów.

 

Jego pasją jest muzyka oratoryjno-kantatowa (Bach, Haendel, Mozart) i repertuar pieśniarski (Haydn, Beethoven, Schubert, aż po współczesną lirykę wokalną). Brał udział w krajowych i międzynarodowych festiwalach muzycznych, m.in. otwierał Letni Festiwal w Zagrzebiu wykonując partię Belmonte’a w Uprowadzeniu z seraju Mozarta (1997). W 1999 roku, z okazji obchodów 150. rocznicy śmierci Fryderyka Chopina, został zaproszony do wykonania Requiem Mozarta w Kościele de la Madeleine w Paryżu, na uroczystym koncercie z Orchestre National de France pod dyrekcją Jerzego Semkowa. Dokonał wielu nagrań dla PR i TVP, a także dla rozgłośni niemieckich. Ma w dorobku ponad 20 płyt solowych i zespołowych.

 

 

 

 

Tatrzańska Orkiestra Klimatyczna

Tatrzańską Orkiestrę Klimatyczną tworzą artyści muzycy mieszkający i działający w Zakopanem i na Podhalu, absolwenci akademii muzycznych. W skład zespołu wchodzą instrumenty smyczkowe oraz flet i klarnet.

 

Nazwa ensemblu nawiązuje do międzywojennych tradycji muzycznych Zakopanego. Orkiestra wykonuje muzykę klasyczną, popularną i filmową. Szczególną misją zespołu jest popularyzowanie muzyki polskiej (zwłaszcza kompozytorów związanych z Tatrami) oraz współpraca z artystami z Podhala.

 

Koncerty Tatrzańskiej Orkiestry Klimatycznej skierowane są do szerokiego grona publiczności, zarówno mieszkańców Zakopanego, jak i przebywających na Podhalu turystów i wczasowiczów.

 

 

 

 

 

Romuald Tesarowicz

Solista Opera de Paris Bastille, Teatro alla Scala, Opera di Roma, a także w Lyonie, Lozannie i wielu innych miastach.

Występuje na scenach operowych od 1980 r.

Laureat II nagrody na II Ogólnopolskim Konkursie Operowym im. Adama Didura w Bytomiu.

 

W 1981 roku otrzymał Złoty Medal i nagrodę Roncorogniego na konkursie wokalnym "Voci Verdiane" w Busetto, Grand Prix i nagrodę Publiczności XXI Festiwalu Moniuszkowskiego w Kudowie Zdrój. II nagrodę na konkursie operowym w Barcelonie.

Debiutował w Operze Śląskiej w Bytomiu partią Skałuby w "Strasznym Dworze", później śpiewał główne role w Trubadurze, Lunatyczce, Nabuccu, Czarodziejskim Flecie.

 

Od 1983 roku był solistą Teatru Wielkiego w Łodzi śpiewając wielkie role w Żydówce, Mefistofelesie, Eugeniuszu Onieginie, Nabuccu, Walkirii, Aidzie, Don Carlowie, Łucji z Lammermour, Ernami.

 

W 1986 roku śpiewał w czasie otwarcia Teatru Vittorio Emanuela w Messynie Gremina w Eugeniuszu Onieginie i Raimonda w Łucji z Lammerour.

 

Brał udział w nagraniu płyty i filmu "Cyrulik Sewilski" dla włoskiej telewizji RAI, w Paryżu dla "Erato Disque" w nagraniach opery "Wojna i pokój", Kantaty Rajok Szostakowicza pod dyrekcją M. Rostropowicza. Pod jego batutą nagrał również w Waszyngtonie płytę i głos do filmowej wersji "Borysa Godunowa" A. Żuławskiego. W Salle Pleyel w Paryżu pod batutą Rożdżestwieńskiego uczestniczył w wykonaniu "Requiem" Verdiego.

 

W Teatro alla Scala śpiewał "Basń o carze Sułtanie" Rimskiego-Korsakowa. W Waszyngtonie i Porto Rico "Złotego Kogucika" na Festiwalu Casals. W 1998 roku na tym samym festiwalu - Nabucco, a w 1990 roku "don Carlosa" i9 "Credo", w Operze Paryskiej w "Borysie Godunowie" i "Rigoletto", w Lyonie w "Luizie Miller", "Aidzie", "Trubadurze", "Turandot" pod dyrekcją Mauricio Areny, Siemiona Byczkowa, Kenta Nagono, w Tuluzie Michel Plasonem, Marsylii Orange z Tomaszem Fultonem - Nabucco.

 

Związany z Opera de Paris Bastille od jej otwarcia w 1989 roku, występował w operach "Wesele Figara", "Otello",. "Benwenuto Cellini", "Dama Pikowa", "Madame Buterfly", "Nabucco", "Turandot", "Salome" pod dyrekcją M. W. Czunga, L. Zagroska, S Ozawy. W Marsylii śpiewał Macbet, Nabucco, Kniaź Igor.

 

W Teatrze Wielkim w Warszawie brał udział w premierowym wykonaniu "Fausta" i "Halki".

W Poznaniu przygotował główną partię w "Borysie Godunowie".

 

Od wielu lat występuje na Festiwalu w Carcassonne w takim repertuarze jak: Naubcco, Tosca, Czarodziejski Flet, Borys Godunow, Cyrulik Sewilski.

 

Z Krzysztofem Pendereckim występuje w jego Te Deum, Pasji wg Św. Łukasza, Requiem Polskim, 7 Bram Jerozolimy, Credo - w rożnych miastach Polski, Europy i świata.

 

Oprócz repertuaru operowego ma również bogaty repertuar oratoryjno-kantatowy, pieśni oraz muzykę współczesną występując na scenach kameralnych i filharmoniach.

 

 

 

 

Urbaniak Jacek

Jacek Urbaniak studia na oboju i flecie prostym odbył w Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie(1974 r).Był oboistą Opery w Oslo, Warszawskiej Opery Kameralnej i Filharmonii Narodowej w Warszawie. Od 1980 r. zajmuje się instrumentami historycznymi grając na fletach, pomortach, cornamuse. Od roku 1981 prowadzi zespół ARS NOVA .Jacek Urbaniak otrzymał nagrody Polskiego Radia za sięganie do polskich korzeni kulturowych i przełamywanie barier dzielących tradycję od współczesności , nagrodę Zasłużonego dla Warszawy, nominacje pisma Polityka za osiągnięcia muzyczne w latach 1995 i 1996, jest współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Muzyki Dawnej, wiceprezesem Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego.

 

 

 

Walewska Małgorzata

Wybitna polska mezzosopranistka.

W 1994 roku ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Warszawie. Jeszcze w czasie studiów została laureatką Międzynarodowego Akademickiego Konkursu Wokalnego we Wrocławiu (II Nagroda, 1990) i Konkursu Alfreda Krausa na Wyspach Kanaryjskich (I Nagroda, 1992); była też finalistką Konkursu Belvedere (Wiedeń, 1992), Konkursu Luciano Pavarottiego (Filadelfia, 1992) i Konkursu im. Stanisława Moniuszki (Warszawa, 1992).

 

Scenicznym debiutem artystki była rola Azy w "Manru" Paderewskiego na deskach Teatru Wielkiego w Warszawie (1991). Od tamtej pory w jej repertuarze znalazły się następujące partie: Judyta w "Zamku księcia Sinobrodego" Bartóka, rola tytułowa w "Carmen" Bizeta, Polina w "Damie pikowej" i Olga w "Eugeniuszu Onieginie" Czajkowskiego, Pierroto w "Lindzie z Chamonix" Donizettiego, Santuzza w "Rycerskości wieśniaczej" Mascagniego, Arnalta w "Koronacji Poppei" Monteverdiego, partie Verdiowskie - Fenena w "Nabuccu", Emilia w "Otellu", Amneris w "Aidzie", Ulrica w "Balu maskowym" i Miss Quickly w "Falstaffie", a także Charlotta w "Wertherze" Masseneta, Cieca w "La Giocondzie" Ponchiellego i rola tytułowa w "Samsonie i Dalili" Saint-Saënsa. Występowała gościnnie w teatrach operowych Berlina (Deutsche Oper), Bremy, Düsseldorfu (Deutsche Oper am Rhein), Essen, Genewy, Klagenfurtu, Las Palmas, Luksemburga, Rzymu (Teatro della Opera), Santa Cruz i Florydy (Palm Beach Opera).

 

W latach 1996-98 związana była stałym kontraktem z wiedeńską Staatsoper, a od 1999 roku współpracuje z drezdeńską Semperoper.

Wśród jej partnerów scenicznych znale?li się m.in.: Renato Bruson, Placido Domingo, Simon Estes, Edita Gruberova, Thomas Hampson, Dmitrij Hvorostovsky, Luis Lima, Luciano Pavarotti i Bernhard Weikl. Brała udział w wielu festiwalach muzycznych. Spiewała na scenach i estradach Austrii, Finlandii, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Szwajcarii, Włoch oraz Stanów Zjednoczonych.

 

Z powodzeniem występuje także w repertuarze koncertowym i oratoryjnym wykonując m.in. utwory Bacha ("Magnificat"), Beethovena ("IX Symfonia"), Brucknera ("Te Deum"), Honeggera ("Król Dawid"), Mahlera ("II" i "III Symfonia"), Pergolesiego i Rossiniego ("Stabat Mater") oraz Verdiego ("Requiem").

Nagrywa płyty CD dla wytwórni fonograficznej Sony Music Polska.

 

 

 

Julita Werszko

Urodziła się 27 lipca 1984 w Hajnówce. W latach 2000-2003 uczęszczała do Prywatnej Szkoły Artystycznej w    Bielsku Podlaskim, gdzie rozpoczęła naukę śpiewu pod kierunkiem mgr Ireneusza Ławreszuka. W tym czasie była członkiem i solistką chóru wykonującego muzykę cerkiewną, uhonorowanego wieloma nagrodami m.in.na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Cerkiewnej w Hajnówce. Obecnie jest studentką I roku Akademii Muzycznej im. F Chopina w Warszawie w klasie śpiewu ad. Mikołaja Moroza. Uczestniczyła w kursach wokalnych prowadzonych przez prof. Michaelę Kramer (Robert Schumann Hochschule z Dusseldorfu) i prof. Ursule Filge (Staatliche Hochschule fur Musik und Darstellende Kunst w Stuttgarcie). W grudniu 2003 roku wzięła udział w przedstawieniu "Hansel und Gretel"  E. Humperdinka wystawianym w teatrach Niemczech i Szwajcarii. Współpracuje z zespołem muzyki dawnej działającym przy Akademii  Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie.

 

 

 

 

 

Piotr Wilczyński

Piotr Wilczyński - ukończył Akademię Muzyczną im. F.Chopina w Warszawie w klasie organów prof. J.Grubicha i klawesynu prof. Kędrackiego. Brał udział w wielu międzynarodowych kursach interpretacji muzyki organowej i klawesynowej, prowadzonych m.innymi przez G. Boveta, J.Guillou, M. Radulescu. Zainteresowania muzyką kameralną oraz klawesynową pogłębiał w Amsterdamie pod kierunkiem Marii i Gustava Leonhardtów oraz Boba van Asperena, a także na kursach prowadzonych przez członków Orkiestry XVIII w. Fr.Bruggena.

Jako klawesynista i organista współpracuje z zespołami Chóru i Orkiestry Filharmonii Narodowej, /koncerty na festiwalach - Rawenna, Le Chaise Dieu, Hannover-EXPO 2000, nagrania płytowe i archiwalne/, zespołem Concerto Polacco, La Tempesta, kwartetem Camerata.

W latach 1995-99 był współorganizatorem i kierownikiem artystycznym Białostockiej Orkiestry Kameralnej im.J.K.Branickiego specjalizującej się w wykonawstwie muzyki barokowej.

Obecnie pracuje na stanowisku adiunkta w macierzystej uczelni. Pełni także funkcję organisty-kantora kościoła św. Benona w Warszawie, prowadząc zespół wokalny Bennonitae Cantantes, organizując koncerty muzyki liturgicznej. Koncertuje na festiwalach muzyki organowej i kameralnej w kraju i za granicą.

 

 

 

 

 

Wolska Agnieszka

Urodzona w 1967 roku. Jest absolwentką Wydziału Wokalno-Aktorskiego Łódzkiej Akademii Muzycznej. W latach 1994-1996 była solistką Warszawskiej Opery Kameralnej. W 1993 roku rozpoczęła studia u prof. Andrzeja Orłowicza w Kopenhadze. Od tego czasu związana jest z Danią zawodowo.

 

Jej działalność koncertowa obejmuje całą Skandynawię i Europę. W 1996 roku została zauważona przez największą agencję skandynawską Wilhelm Hansen Concert and Theatre Management. Otrzymała nagrodę krytyki w Kopenhadze oraz stypendium ufundowane przez duńską elitę ludzi sztuki. Obdarzona sopranem liryczno-koloraturowym wykonuje repertuar określany mianem belcanto. Temu stylowi poświęciła swoje studia wokalne. Jej recitale zawierają arie Belliniego, Donizettiego, Rossiniego, Verdiego. Ma w swym repertuarze pieśni polskich kompozytorów: Chopina, Karłowicza, Szymanowskiego, Lutosławskiego oraz szereg pozycji oratoryjno-kantatowych.

 

W marcu 1996 roku wzięła udział w premierze "Don Pasquale" Donizettiego w Operze Bałtyckiej w Gdańsku, we wrześniu zaś wystąpiła z recitalem na Festiwalu im. Hofmana w Nałęczowie. W marcu 1997 roku śpiewała premierę "Rigoletta" Verdiego w Teatrze Narodowym w Warszawie. Zaraz potem wzięła udział w koncertowym wykonaniu "Lunatyczki" Belliniego i wystąpiła z recitalem arii i pieśni w Haifie (Izrael). W ostatnim czasie nawiązała współpracę z Łotewską Operą Narodową w Rydze, gdzie wystąpiła w przedstawieniu "Rigoletta". W lutym 1998 roku wystąpiła ponownie w Rydze w partii Violetty w Traviacie. W partii tej występowała również z Łotewską Operą Narodową na scenach Holandii. Współpracuje z Teatrem Wielkim - Operą Narodową oraz z Operą Bałtycką, Bydgoską i kilkoma ośrodkami filharmonicznymi.

 

W ostatnim czasie w Teatrze Wielkim w Warszawie wystąpiła w nowych produkcjach oper "Bal maskowy" (Oskar) Verdiego, "Don Giovanni" (Zerlina) Mozarta oraz "Otello" (Desdemona) Verdiego. We wrześniu 1998 roku zdobyła Srebrne Grand Prix na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Tuluzie.

 

 

 

 

Joanna Woś

Joanna Woś w roku 1987 ukończyła Akademię Muzyczną w Łodzi. W roku 1986 otrzymała wiele nagród na krajowych konkursach wokalnych m.in. Ady Sari, J. Kiepry oraz pierwszą nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Bilbao. W tym samym roku zadebiutowała w roli tytułowej “Lucia di Lammermoor” Donizettiego i została zaangażowana jako solistka do Teatru Wielkiego w Łodzi. Potem występowała jako solistka w wielu teatrach i filharmoniach w Polsce i zagranicą. W 1988 roku śpiewała Violettę w “Traviata” w Narodowej Operze w Zagrzebiu, a od roku 2000 występowała jako Violetta w „Traviata” i Lucia w „Lucia di Lammermoor” w Narodowej Operze w Wilnie.Na wielu zagranicznych występach - Niemcy, Holandia, Belgia, Francja, Dania, Szwajcaria i Austria - z operowymi zespołami Łodzi, Krakowa i Warszawy spotkała się z ogromnym uznaniem i publiczności i krytyki dla swojego muzycznego jak i aktorskiego talentu. Poza tym koncertowała indywidualnie w Alte Oper Frankfurt i w filharmoniach oraz teatrach Tuluzy, Lyonu, Nancy w Strassbourg Opera i Le Main Theatre.

W Polsce gościli ją wielokrotnie m.in. Teatr Wielki w Warszawie, Opera Krakowska

i Teatr Wielki w Poznaniu.

 

Joanna Woś śpiewała z wiodącymi polskimi dyrygentami jak Jacek Kaspszyk, Tadeusz Kozłowski, Antoni Wicherek, Jose Florencio, ale także z dyrygentami włoskimi jak Andrea Licata, Marco Balderi, Aurelio Canonici.

W swojej karierze w roli Voletty jej partnerami byli Renato Bruson i Ryszard Karczykowski, w Królowej Nocy Gwendolyn Bradley, w Elvirze (Il Puritani) Salvatore Fisichella i Giovanni Meoni. Partnerowała w koncercie Teresie Żylis Gara.

Wielki Koncert Sylwestrowy w Warszawskim Teatrze Wielkim 2002/3 zaśpiewała

z Salvatore Licitra pod batutą Andrea Licata a niedługo potem w tym samym teatrze wystąpiła w tytułowej roli w „La Rondine” Pucciniego (reż. Martha Domingo).

W roku 2003 zaśpiewała Żonę w operze A. Schnittke’go i W. Jerofiejewa “Życie

z Idiotą”(reż. H. Baranowski) w Nowosybirskim Teatrze Opery i Baletu. To przedstawienie otrzymało Złotą Maskę za Najlepsze Przedstawienie Operowe Rosji 2003. W roku 2004 produkcja ta była na Festiwalu Niemcy – Rosja (Magdeburg , Berlin, Monachium) oraz na Festiwalu Rosyjskim w Rzymie. Joanna Woś otrzymała entuzjastyczne krytyki

i wspaniałe przyjęcie publiczności.

W marcu 2004 r. zaśpiewała Gildę w “Rigoletto” (reż. H. Baranowski) w Operze Krakowskiej, a w Grudniu tytułową rolę w „Lukrecji Borgii” Donizettiego (reż. Maciej Prus), za którą została nagrodzona Złotą Maską za najlepszą rolę w sezonie 2004/2005.

W tej samej roli wystąpiła w 2005 roku na festiwalu operowym w Sankt Moritz. W roku 2006 weźmie udział w produkcji “Czarodziejski flet” Mozarta w reżyserii Achima Freyera pod batutą Kazimierza Korda w Operze Narodowej w Warszawie.

Joanna Woś na stałe pracuje w Teatrze Wielkim w Łodzi.

 

Repertuar operowy Joanny Woś

 

W. A. Mozart - La Contessa (Le Nozze di Figaro), Fiordiligi (Cosi fan Tutte), Donna Anna (Don Giovanni), Królowa Nocy (Czarodziejski Flet); G. Donizetti - Lucia (Lucia diLammermoor), Norina (Don Pasquale), Lucrezia (Lucrezia Borgia); G. Rossini - Rozyna (Il Barbiere di Seviglia); V. Bellini - Elvira (I Puritani), Giulietta ( I Capuleti e I Montecchi; J. Offenbach - Olimpia (Les Contes d’Hoffmann), Eurydyka (Orfeusz w piekle); G. Verdi - Violetta (La Traviata), Gilda (Rigoletto), Oscar (Un ballo in maschera); M. Rimsky-Korsakov - Queen Shemahanska (Le coq d’or); R. Strauss - Zerbinetta (Ariadna auf Naxos); A. Schnittke Żona (Życie z Idiotą); S. Moniuszko – Hanna (Straszny dwór); J. Strauss – Rosalinda (Zemsta nietoperza).

 

Repertuar Koncertowy Joanny Woś to m.in;

 

G. B. Pergolesi Stabat Mater; W. A. Mozart - Messe in C- Major, C- Minor, Waisenhaus-Messe KV 139, Exultate Jubilate, Requiem; G. Rossini Stabat Mater; Ch. Gounod Cecilian Messe; F. Schubert Salve Regina; C. Orff Carmina Burana; G. Faure Requiem; M. Górecki Symphony No.3; K. Szymanowski Stabat Mater.

 

 

 

 

 

 

Wróblewski Sławek

Dyrygent. Kontynuator rodzinnych tradycji muzycznych. Pierwszych lekcji muzyki udzielał mu jego dziadek Adam Wróblewski, absolwent Konserwatorium Warszawskiego.

Studiował w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie: fortepian w klasie prof. dr Teresy Manasterskiej, kameralistykę fortepianową w klasie prof. Jerzego Marchwińskiego i dyrygenturę symfoniczno-operową w klasie prof. Stanisława Wisłockiego (dyplom z wyróżnieniem).

Jest stypendystą Accademia Chigiana w Sienie i Akademii im. Gioacchino Rossiniego w Pesaro. Brał udział w kursach mistrzowskich prowadzonych przez maestro Alberto Zeddę, którego asystentem był przy realizacjach następujących oper: Tankred, Kopciuszek, Podróż do Reims, Jedwabna drabinka i Semiramida.

Od sezonu artystycznego 1995/1996 jest dyrygentem w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie, gdzie debiutował w spektaklu Stanisława Moniuszki Widma z Andrzejem Hiolskim w partii Guślarza, przygotował światową prapremierę opery Pan Marimba Marty Ptaszyńskiej według libretta Agnieszki Osieckiej ( graną do tej pory przy niesłabnącym zainteresowaniu publiczności ponad siedemdziesiąt razy ), poprowadził wznowienie opery Gioacchino Rossiniego Semiramida z Ewą Podleś w partii Arsace, a kreacja Izabelli Kłosińskiej w dyrygowanej przez niego operze Giacomo Pucciniego Madama Butterfly została uhonorowana prestiżową Nagrodą im. Andrzeja Hiolskiego dla najlepszej partii wokalnej w sezonie operowym 1999/2000 w Polsce. Ma w swym dorobku wiele nagrań radiowych, telewizyjnych i archiwalnych, m. in. dla Radia Watykan, Polskiego Radia i Telewizji, Radia Suisse International i RAI 3. W październiku 1999 roku przygotował prawykonanie opery Macieja Małeckiego Balladyna według dramatu Juliusza Słowackiego wydane na płytach kompaktowych Polskiego Radia.

 

Prowadzi aktywną działalność koncertową w kraju i za granicą (Austria, Belgia, Egipt, Francja, Japonia, Niemcy, Szwajcaria, Tajwan, Tunezja, Wielka Brytania, Włochy). Brał udział w wielu festiwalach: Tydzień Talentów w Tarnowie, Festiwal Pianistyki Polskiej w Słupsku, Festiwal Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, Festiwal Mozartowski w Warszawie, Festiwal Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu (kierownictwo muzyczne opery Engelberta Humperdincka Jaś i Małgosia), Muzyka w Starym Krakowie ( asystent Jerzego Semkowa przy II Symfonii Gustava Mahlera), Concerti per l'Europa w Palazzo Labia w Wenecji (koncert transmitowany bezpośrednio na cały świat przez stację telewizyjną RAI 3), festiwal Pro Mundo Uno - koncert w Castel Gandolfo przed Papieżem Janem Pawłem II. Jest założycielem zespołu kameralnego Nowe Trio Warszawskie, razem z którym został laureatem konkursów: w Łodzi ( 1989 - nagroda specjalna "za szczególnie interesującą interpretację", w Mulhouse-Ilzach (1992) oraz w Osace (1993).

Prowadzi aktywną działalność pedagogiczną w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie (klasa dyrygentury na Wydziale Edukacji Muzycznej asystent prof. Henryka Wojnarowskiego) oraz w Zespole Państwowych Szkół Muzycznych II Stopnia im. Fryderyka Chopina (m. in. dyrygent orkiestry, z którą dokonuje nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia, koncertuje w kraju np. Festiwal DO-RE-MI Łódź-1996,1998, IX Śląskie Dni Muzyki Współczesnej (Katowice, 2000) i za granicą np. XVII Festiwal Chopinowski (Gaming - Austria, 2000).

 

Od stycznia 1999 roku rozpoczął współpracę z polskim Radiem Bis, gdzie w ramach cyklu Mała Filharmonia bierze udział w audycjach o sztuce interpretacji. Od 2000 roku nagrywa z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach ( m.in. IX Symfonia Andrzeja Panufnika).

 

 

 

 

Mateusz Zajdel

Absolwent Szkoły Muzycznej II stopnia im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Naukę śpiewu pobierał  u wybitnego śpiewaka operowego - solisty Teatru Wielkiego prof. Romana Węgrzyna. Brał udział w organizowanych przez szkołę przedsięwzięciach artystycznych takich jak: "Księżniczka Czardasza"E. Kalmana oraz w wystawionej na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej  operze Józefa Haydna  pt. "Świat na księżycu". Uczestniczył w licznych konkursach wokalnych. Jest laureatem II nagrody konkursu "Śpiewniki  domowe" Stanisława Moniuszki w Łodzi. Obecnie student Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie Jerzego Knetiga.

 

 

 

 

Piotr Zaleski

Studia gitarowe ukończył w 1979 roku w Hochschule fur Musik w Weimarze w klasie prof. Urszuli Peter i doc. Moniki Rost. Koncertował w całej Europie, grając solo, z orkiestrami symfonicznymi oraz duecie z fletem. Ponad 50 koncertów odbył jako lutnista w Complesso di Musica Antica - zespole muzyki dawnej prowadzonym przez prof. Eugeniusza Sąsiadka. Prowadził kursy mistrzowskie w Polsce, Hiszpanii, Niemczech, Czechach, Holandii. Wychował wielu laureatów ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów gitarowych. W latach 1991 - 93 pełnił funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego Akademii Muzycznej we Wrocławiu (obecnie profesor tej uczelni). Jest twórcą i kierownikiem artystycznym odbywających się co roku w Szczawnie Zdroju Letnich Kursów Gitarowych.

 

 

 

 

Adam Zdunikowski

Tenor. Urodzony w 1966 r. w Warszawie. Kontakty z muzyką rozpoczął w wieku 7 lat, śpiewając w warszawskim chórze chłopięcym "Lutnia". Absolwent warszawskiej Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w klasie śpiewu solowego pod kierunkiem Romana Węgrzyna (1991).

 

W 1990 r. zadebiutował na scenie kameralnej warszawskiego Teatru Wielkiego partią Clema w "Małym kominiarczyku" Brittena. W 1991 r. uczestniczył w Konkursie Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu, gdzie otrzymał wyróżnienie. W 1992 został laureatem III nagrody na I Konkursie Wokalnym im. Stanisława Moniuszki w Warszawie. W 1995 r. został finalistą Międzynarodowego Konkursu Wokalnego "Belvedere" w Wiedniu.

 

W 1990 r. podjął współpracę z Warszawską Operą Kameralną, która zaowocowała udziałem w Festiwalach Mozartowskich w latach: 1990, 1991, 1996, 1998. Oprócz festiwali mozartowskich organizowanych przez Warszawską Operę Kameralną, występował również w następujących festiwalach muzycznych: Festiwalu Mozartowskim w Zielonej Górze (1991), XXX Festiwalu Moniuszkowskim w Kudowie Zdroju (1991), X Tygodniu Talentów w Tarnowie (1992), XXX Międzynarodowym Festiwalu Wratislavia Cantans (1995), I i III Festiwalu Operowym w Bydgoszczy (1994 i 1996), V Międzynarodowych Spotkaniach Muzycznych Wschód-Zachód w Zielonej Górze (1996), I i II Festiwalu Operowym w Krakowie (1997, 1998), Międzynarodowym Festiwalu Muzyki i Sztuki w Bejrucie (1999). W 1991 r. został solistą Teatru Wielkiego w Warszawie, konsekwentnie poszerzając swój repertuar - obecnie posiada 35 partii operowych. Ma w swoim dorobku role w takich operach, jak: "Fidelio" Beethovena, "Norma" Belliniego, "Carmen" Bizeta, "Eugeniusz Oniegin" Czajkowskiego, "Łucja z Lammermooru" Donizettiego, "Faust" Gounoda, "Straszny dwór" Moniuszki, "Don Giovanni", "Uprowadzenie z seraju", "Wesele Figara" i "Don Giovanni" Mozarta, "Opowieści Hoffmanna" Offenbacha, "Madame Butterfly" Pucciniego, "Cyrulik sewilski" Rossiniego, "Salome" R.Straussa, "Traviata" Verdiego.

 

Do bardziej znaczących wydarzeń w jego karierze artystycznej w ostatnich latach zaliczyć należy: udział w europejskim prawykonaniu "Psalmów Jerozolimskich" Noama Sheriffa pod dyrekcją samego kompozytora (1996), polskiej prapremierze opery "I Lituani" Ponchielliego w wersji koncertowej, koncercie "Stabat Mater" Rossiniego pod dyrekcją Nello Santiego, światowej premierze "Stabat Mater" Stefaniego pod dyrekcją Grzegorza Nowaka, koncercie "IX Symfonii" Beethovena pod dyrekcją Jerzego Semkowa na zakończenie obchodów 25-lecia orkiestry Sinfonia Varsovia, produkcji "Strasznego dworu" Moniuszki w Buffalo (USA) w koncercie Mszy As-dur Schuberta pod dyrekcją Siegfrieda Köhlera na zakończenie obchodów Roku Schubertowskiego. Począwszy od 1992 r. artysta współpracuje regularnie z teatrami operowymi w Bydgoszczy, Bytomiu, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu, Gdańsku i Szczecinie. W 1996 r. nawiązał współpracę z hamburską Staatsoper, śpiewając Ferranda w "Cosi fan tutte" Mozarta. Z zespołem tym odbył tournée po Japonii (maj 1996). Artysta posiada w swoim dorobku bogaty repertuar oratoryjno-kantatowy (około 30 tytułów), z którym występował m.in. w Filharmoniach: Białostockiej, Koszalińskiej, Olsztyńskiej, Opolskiej, Rzeszowskiej, Szczecińskiej, Wrocławskiej, Zielonogórskiej i za granicą. W sezonie artystycznym 1998/1999 nawiązał współpracę z Teatrem Narodowym w Pradze, występując w przedstawieniach "Cyrulika sewilskiego" Rossiniego i "Czarodziejskiego fletu" Mozarta oraz uczestniczył w inauguracji sezonu w Filharmonii Narodowej w Warszawie - "Pory Roku" Haydna pod dyrekcją Kazimierza Korda. W marcu 2000 r. wystąpił w Operze Narodowej w partii Pasterza w "Królu Rogerze" Karola Szymanowskiego, a w kwietniu 2002 r. w partii Lenskiego w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego (Teatr Wielki - Opera Narodowa).

 

 

 

 

Zespół Polski

Muzyka ludowa, stanowiąca istotę polskości w muzyce, jest skarbnicą dawnych tradycji i źródłem inspiracji dla kolejnych polskich kompozytorów.

Zespół Polski przedstawia wybór najpiękniejszych i najciekawszych pieśni i melodii ludowych. Pragnąc kontynuować i propagować najstarsze tradycje, muzycy poszukują repertuaru w źródłach historycznych i dokumentacji naukowej. Z tego samego względu grają wyłącznie na autentycznych instrumentach ludowych. Łącząc walory poznawcze z doznaniami estetycznymi, wzbogacają swoje wykonawstwo o typowe maniery wykonawcze muzyki ludowej, łącznie z improwizacją. Podstawowym instrumentem w polskiej muzyce ludowej są skrzypce. Ponieważ stanowią one w naszym folklorze element stosunkowo nowy, zespół postanowił sięgnąć do dawnej tradycji, instrumentów tzw. Kolanowych na których grano techniką paznokciową.

 

I tak w składzie zespołu znalazł się XVI- wieczny instrument smyczkowy pochodzący z wykopalisk archeologicznych z Płocka oraz znana z przekazów z końca XIX w. Tzw. Suka biłgorajska. 6- strunowa fidel płocką odnaleziono w 1985 r. O wyjątkowości tego instrumentu decyduje rzadki typ podstawka o dwóch nóżkach nierównej długości oraz bardzo zachowawcze cechy konstrukcyjne ( brak podstrunnicy i strunociągu), nawiązujące do średniowiecza. 4-strunową sukę zrekonstruowano na podstawie źródeł ikonograficznych, jako że nie zachował się żaden oryginał. Instrumenty trzyma się podczas gry w pozycji kolanowej, skracając struny przez boczny dotyk paznokciem. Ta technika wykonawcza zanikła u końca XIX w.. Współczesne jej odtworzenie stało się możliwe dzięki wieloletniemu doświadczeniu w grze na instrumentach azjatyckich założycielki zespołu Marii Pomianowskiej.

Koncerty stanowią zatem niepowtarzalną okazję usłyszenia brzmienia wymarłej tradycji. Inne instrumenty wchodzące w skład zespołu to cymbały, fujarki basy i bębny. Skład taki pozwala wykonywać repertuar wielu różnych regionów a zatem gwarantuje autentyczne brzmienie zespołu.

 

Zespół nagrał 6 CD, koncertował wielokrotnie w Japonii, na Tajwanie, Belgii, Francji, Niemczech, Bułgarii, Czechach itd.

 

Motto Zespołu Polskiego to program „U źródeł muzyki Fryderyka Chopina”

Program nie kwestionuje faktu, że niepowtarzalność dzieł Chopina w znacznym stopniu wyrasta z inspiracji muzyką ludową, zwyczajowo jednak oba te zjawiska funkcjonują w odmiennym kontekście i należą do różnych tradycji wykonawczych. „Muzyka z nizin Mazowsza” narodziła się z chęci przełamania tego stereotypu. Proponujemy nowe spojrzenie ,sprowadzając muzykę ludową i „Mazurki” F.Chopina do wspólnego mianownika. Przyzwyczailiśmy się już do fortepianowych „Mazurków” lirycznych, poetyckich i zwiewnych. My zaś próbujemy wydobyć ukryty w wielu z nich radosny, nieokiełznany żywioł.

Mimo usilnych starań, muzykologom nie udało się do tej pory rozwiązać problemu cytatu w dziełach Chopina. Kompozytor nie tyle przytaczał melodykę ludową, ile tworzył w charakterystycznym dla niej nastroju.

Głównym czynnikiem identyfikacji „Mazurków” jako utworów wyrastających z polskiej muzyki ludowej głównie mazowieckiej była tzw. rytmika mazurkowa. Jest ona uważana za wyznacznik polskości w muzyce, osnowę całej rodziny tańców trójmiarowych, których dzisiejsze rozpowszechnienie ma swoje źródła w muzyce polskiej okresu renesansu i baroku. Rodzinę tę tworzą tańce o odmiennych strukturach choreotechnicznych i różnym tempie wykonania; najwolniejszy chodzony, dalej mazurek, kujawiak,a wreszcie najszybszy oberek. „Mazurki” Chopina płynnie łączą się z muzyką rdzennie ludową.

 

 

 

 

 

Witold Żołądkiewicz

Ukończył Wydział Wokalny Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie Romana Węgrzyna. Swoje umiejętności wokalne doskonalił na kursach mistrzowskich u słynnego polskiego tenora Ryszarda Karczykowskiego.

Od 1994 roku jest solistą Warszawskiej Opery Kameralnej, gdzie występuje m.in. w operach W.A.Mozarta (Wesele Figara - Hrabia Almaviva), G. Rossiniego (Cyrulik sewilski - Figaro, Kopciuszek - Dandini,Włoszka w Algierze - Taddeo, Jedwabna drabinka - Germano,Turek we Włoszech - Prosdocimo), G.Donizzettiego (Don Pasquale - Malatesta), S.Moniuszki (Jontek w wileńskiej wersji Halki), P.Czajkowskiego (Eugeniusz Oniegin - Oniegin) i G.Verdiego (Falstaff - Ford).

Brał udział w wielu festiwalach muzycznych m.in. w Bejrucie (Al. Bustan International Festival of Music and Arts), w Kartaginie (Octobre Musical) i Bydgoszczy (Bydgoski Festiwal Operowy).

W roku 1998 występował w roli Donnera w "Złocie Renu" Ryszarda Wagnera najpierw na Festiwalu "Tiroler Festspiele Erl" w Austrii, a następnie w słynnym neapolitańskim Teatro di San Carlo. Koncertowe wykonanie dramatu Wagnera otwierające sezon 1998/1999 w San Carlo zostało zarejestrowane na żywo i wydane na płytach CD przez firmę Arte Nova.

 

 

Ars Nova

Artysz Jerzy

Bałata Marek

Bednarczyk Bartosz

Benoit Mariusz

Boberska Marta

Bręk Jarosław

Budzisz-Krzyżanowska Teresa

Bidziński Bogusław

Borowicz Łukasz

Burzyński Jakub

Cejler Bartosz

Chór Kameralny Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Warszawie

Chór Uniwesytetu im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego

Cieśla Ryszard

Cieśla Robert

Cząstka Agnieszka

Dobrakowska Joanna

Duczmal Agnieszka

Duda Katarzyna

Dudzińska-Wieczorek Danuta

Feldgebel Mirosław

Ferency Adam

Firek Przemysław

Frycz Tomasz

Gajewska Anna

Gałuszka-Armata Małgorzata

Gierlach Robert

Gierlach Wojciech

Gogolewski Ignacy

Gorczyca Grzegorz

Gosztyła Krzysztof

Górka Stanisław

Hausenplas Piotr

Hossa Iwona

Jakowicz Kuba

Janiszewski Jacek

Jankowska Katarzyna

Jankowska Urszula

Kaszubowski Tomasz

Kłosińska Izabella

Knittel Krzysztof

Kotnowska Jadwiga

Kryger Urszula

Krzyżanowska Katarzyna

Kur Krzysztof

Kurowska Agnieszka

Kutkowska-Kass Anna

Lachowicz Dorota

Lipska Agnieszka

Lubańska Anna

Lubowicz Jakub

Lutosławski Witold

Łabanow Viola

Łykowski Piotr

Majkusiak Mikołaj

Maklakiewicz Joanna

Małecka Magdalena

Markuszewski Michał

Misiaszek Barbara

Nawara Paweł

Nosowska Maja

Nowak-Połczyńska Danuta

Orkiestra Polskiego Radia

Papuzińska-Uss Maria

Pasiecznik Natalia

Pasiecznik Olga

Pelwecka Ewa

Pilch Jan

Pobłocka Ewa

Pomianowska Maria

Postrożna Jadwiga

Przybylski Marcin

Pszonka Tadeusz

Radziejewska Anna

Rappe Jadwiga

Rosiak Łukasz

Ruciński Artur

Rutkowska-Schock Anna

Seniuk Anna

Sikorzak-Olek Anna

Skrla Leszek

Stawarz Lilianna

Stefańska-Matraszek Joanna

Stenka Danuta

Stępień, Jadwiga Teresa

Strahl Tomasz

Świdziński Leszek

Szczepanowska Magdalena

Szmyt Krzysztof

Tatrzańska Orkiestra Klimatyczna

Tesarowicz Romuald

Urbaniak Jacek

Walewska Małgorzata

Werszko Julita

Wilczyński Piotr

Wolska Agnieszka

Woś Joanna

Wróblewski Sławek

Zajdel Mateusz

Zaleski Piotr

Zdunikowski Adam

Zespół Polski

Żołądkiewicz Witold